Gaat het écht gebeuren? Gaan we écht scheiden?
Nog maar een week geleden viel de bom, we gaan scheiden. Maar zoals onze oosterburen zeggen: ‘Die Hoffnung stribt zuletzt” dus heimelijk leeft de hoop in me dat ’t goed komt, dit is gewoon een bevlieging en niet de eerste. Als WIJ uit elkaar gaan, kan zo een aantal stellen opnoemen met veel grotere problemen, die zich er wel doorheen slaan. Dat moet ons ook lukken, waar een wil is, is een weg! Maar nu even niet… de trein dendert verder naar één van de ABSOLUTE low lights van mijn leven.
En dan moeten we het de kinderen vertellen
Samen de kinderen vertellen dat mama en papa gaan scheiden, wat zie ik daar tegenop! Allerlei gedachten spoken door m’n hoofd, kan ik de scheiding niet gewoon weigeren, tijd kopen en werken aan repareren? Hoe zullen ze reageren? Wanneer vertellen?
Het internet afgestruind naar de beste delivery, of toch in ieder geval eentje die ons past. Wat vind ik dit ontzettend moeilijk, solidair naar de kinderen toe vertellen dat “we” gaan scheiden terwijl elke vezel in m’n lijf schreeuwt dat dit niet mag, niet moet, niet hoeft…
De Kinderen zijn in shock
Vrijdagmiddag gaat het gebeuren, het dieptepunt. Wij saamhorig naast elkaar op de bank, de kinderen erbij. En dan de boodschap dat mama en papa gaan gaan scheiden. En hoe sneu, de middelste dacht, gevoeld minutenlang, dat ’t een grapje was, zo zielig.
Toen het bij de kinderen indaalde was de reactie hoegenaamd verpletterend (op mij dan toch). De jongste verslagen liggend op de bank aan het huilen en de andere 2 spatten huilend uiteen naar respectievelijk oma en opa en naar en vriendje. Carmen wilde ze tegenhouden maar ik maande haar tot rust en meende dat de kinderen even hun ruimte moesten krijgen. Nooit, nooit, nooit, had ik dit willen meemaken, maar het is gebeurd, het is als Ketchup, als ’t eenmaal uit de fles is…
Op zoek naar een mediator
Inmiddels is de dag aangebroken van de kennismakingsgesprekken met de mediators. Heb er een paar op gesprek gevraagd zodat we degene kunnen kiezen waar we de beste klik mee hebben. Tussen dit rijtje zat een mediator en ervaringsdeskundige, deze man, Bastiaan, heeft me echt vooruit geholpen. Niet de meest professionele indruk, wel een ontwapenende blik, koddige huisdier anekdotes EN een grote vastberadenheid om reparatie mogelijkheden te onderzoeken.
Ruim 2 uur lang heeft Bastiaan onderzocht wat er nog mogelijk is, wat een HELD. Niet met het gewenste resultaat overigens, nog nooit zo vaak “nee” gehoord van mijn vrouw. Het was me duidelijk, het gaat stoppen, in ieder geval in deze vorm dan toch. Nog steeds geen idee waar Carmen haar vastberadenheid dan ineens vandaan komt, maar het is zo. Laten indalen, het moet anders, jij kan dit Bob! Conclusie: kleine inhaalslag gemaakt, nog niet bij “zuletzt” aanbeland.
Ik ben 49 jaar, papa en co-ouder van meisje 14, jongen 12, meisje 9. Welgeteld 9 maanden gescheiden. Traditioneel gezin, moeder fulltime thuis, pa werkt en is vaak zakelijk onderweg. Scheiding komt onverwacht, maar als het moet gaan we dit hélemaal goed doen. Gezamenlijke vakanties, dicht bij elkaar blijven wonen, alles in goed overleg. Totdat…
Loes - 22 jan 2020
Sterkte Bob. Ik begrijp het plaatje uit ervaring. Dat is herinnering om helaas nooit meer te vergeten.
Bob - 24 jan 2020
Dank Loes, nee, diepe blijvende indruk gemaakt!
Marieke - 23 jan 2020
Hoe Herkenbaar 😱, die gevoelens En wat breng je het goed onder woorden! Bij ons kreeg ik de scheidingsmelding 's avonds om kwart over 11 Onze zoon van, toen 13, de volgende ochtend om kwart voor 10 Met de mededeling dat papa verder ging met de moeder van zijn vriendje...... Mijn zoon vluchtte ook naar een, andere, vriend .... Ben nog bezig met trauma verwerking...
Bob - 24 jan 2020
Hoi Marieke, nooit een geschikt moment voor een dergelijke boodschap. Hoewel ik me meestal flink houd, ook nog volop in de verwerking, probeer wel meer in t NU te blijven en niet alles te keer op keer te blijven "hermalen" in mn hoofd, kost tijd, dat wel.
Majanka - 28 jan 2020
Jouw verhaal raakt me. De klap van het onverwachte einde is zo herkenbaar. Voor mij is het nu 1 jaar, 1 maand, 16 dagen en 2 uur geleden dat mijn man me na 35 jaar - naar mijn idee gelukkig - huwelijk out of the blue meedeelde dat hij niet wist of hij nog met me verder wilde. Op vakantie nota bene, honderden kilometers van huis. De eerst ongelovige en vervolgens geschokte uitdrukking op de gezichten van onze (volwassen) zonen staat voorgoed op mijn netvlies gebrand. Ongeloof, verbijstering, en totale ontreddering hebben me lang in een soort van verdoving gehouden. Ik begrijp jouw hoop maar al te goed. Maanden heb ik ook gehoopt dat het een bevlieging was, een midlife crisis. Zelfs toen ik per ongeluk ontdekte dat hij al maanden een ander had, geloofde ik nog dat hij wel weer tot bezinning zou komen. Hij bezwoer me immers nog geen half jaar daarvoor dat wij nooit uit elkaar zouden gaan. Ik liet hem gaan, maakte geen scenes, liet alles gebeuren omdat ik ervan overtuigd was dat hij bij me terug zou komen.. De mediator had een makkie aan ons. Ik was het met alles eens. Binnen vijf maanden waren we gescheiden. Inmiddels hoop ik niet meer. Ik weet dat hij al lang een heel ander leven leidt, los van mij, zijn kinderen, zijn familie en onze gezamenlijke vrienden... Net alsof hij een andere jas heeft aangetrokken. Ik heb met vallen en opstaan geleerd om voor mezelf ook weer een nieuw leven op te bouwen. Dat is moeilijk omdat mijn vertrouwen in mensen een flinke deuk heeft opgelopen. Het heeft tijd nodig om dat weer terug te krijgen. Maar ik heb al veel bereikt door te blijven knokken. Ik heb nu meer vrienden dan ooit tevoren, sport veel, ben lid van verschillende verenigingen en blijf, zo lang het nodig is, in therapie. Ik ben er nog lang niet maar ik weet zeker dat ik er kom en als ik jouw blog zo lees, kom jij hier ook sterker uit. Ik wens je hiermee veel moed en doorzettingsvermogen.
Pieter - 25 mei 2022
Hoi Majanka (en Bob). Jouw verhaal is een copy-paste van het mijne. 10 jaar korter maar toch zó hard. Het zat misschien niet helemaal lekker de laatste tijd (overigens nu alweer anderhalf jaar geleden) maar toch, ik kan zo een hoop andere stelletjes bedenken die naar mijn idee minder goed met elkaar omgaan dan wij. Ook de stiekeme hoop en hoe vlot onze scheiding verliep. Wat mij vooral raakte van jou verhaal was het vertrouwen in de ander, dat had (heb?) ik dus ook. Maar goed, inderdaad blijven knokken, positief proberen te blijven al is het soms nog moeilijk. Hoor je een liedje op de radio die je doet denken aan een of ander moment uit ons fijne leventje dat we hadden. Maar de band met mijn vrienden is wel veel beter geworden (hechter) en ik ben hun echt dankbaar dat ze er voor mij waren. Ik ben wel bewust meer gaan ondernemen en heb daardoor meer nieuwe mensen leren kennen waar regelmatig e.e.a. mee afgesproken wordt, dus dat zit er gelukkig wel in. En als het mij lukt, ben ik er van overtuigd dat iedereen dit kan. Ik weet ondertussen dat er nog wel eens een moeilijk moment komt maar dat is dan maar zo. Daarna gaat de zon toch weer schijnen. Sterkte in elk geval.
Bob - 28 jan 2020
Sterkte Majanka, zo te horen ben je op de goede weg. Hoop dat ik er inderdaad, net als jij, sterker uit kom. Met een drukke baan, veel zakenreizen, co-ouderschap, veel projecten op m'n nieuwe stek en sportambities gelukkig véél afleiding, dat helpt me. Tijd en huilen helen.
Majanka - 29 jan 2020
De pijn toelaten is een must. Het zal mettertijd zijn scherpte verliezen. Ik geloofde het in het begin niet, maar liters tranen verder, weet ik dat het echt waar is.
Fred - 5 feb 2020
Heel herkenbaar, hier ook de vrouw na 21 jaar relatie waarvan 15 jaar getrouwd opeens weg uit echt een goed huwelijk! Vind het zo raar en vreemd dat ik het niet los kan laten en via wat lees- en speurwerk kom ik op een overduidelijke MidLifeCrisis (MLC). Zoek eens op midlifecrisis en scheiding en lees en huiver... De vraag is nu wachten tot de MLC voorbij is of doorgaan, als je dat lukt tenminste... Succes Bob (en de anderen)!
Bob - 11 feb 2020
Hi Fred, Ja MLC zou zeker van invloed kunnen zijn, hier inmiddels sprake van Voltooid Verleden Tijd voor wat betreft ont huwelijk.
Fred - 1 okt 2022
Hier scheiding ook officieel sinds mei 2021... maar het laat me niet los. Vanaf de dag dat de bom uit het niets viel heb ik geen enkel normaal gesprek meer kunnen hebben met mijn ex en riep ze nare rare en vreemde dingen... Ergens zit ik nog steeds te wachten tot ze hersteld is en ontwaakt is en weer voor rede vatbaar is... pfff wat een hel om in te zitten.