Ik scheur het blaadje van mijn notitieblok. Frommel het op. Gooi het woest in een hoek van de kamer.
Een traan loopt over mijn wang terwijl ik voor me uit staar. Een leeg blad ligt voor me. Blanco. Einde latlief.
Gek dit gevoel. Opnieuw liefdesverdriet te ervaren.
Vast niet zo pijnlijk als een echtscheiding
Ik had gedacht dat het wel mee zou vallen met het verdriet. Het beëindigen van een latrelatie van enkele jaren zou toch vast niet zo pijnlijk zijn als een echtscheiding na 22 jaar relatie.
Maar het valt tegen. Het grote verschil met toen en nu is dat ik nu mijn beste vriend moet loslaten en er nog steeds veel liefde tussen ons is.
Dat is een rare gewaarwording; van elkaar houden, maar desondanks niet samen verder gaan.
Het verdriet komt in golven. Taai spul. Stroperige pijn die door je buik golft. Hoe lang duurt zoiets.
Het ene moment sterk, rationeel, op de toekomst gericht en “sta ik in mijn kracht”, zoals men dat zo mooi zegt.
Maar dan weer emotioneel, mis ik mijn maatje en voel ik me eenzaam met een steen in mijn maag en ogen waarin tranen branden.
Scheiding 2.0
Na scheiding 1.0 veranderde mijn hele leven en moest ik dit opnieuw vorm geven in mijn nieuwe huis. Dat wil ik nooit meer meemaken.
Scheiding 2.0 omvat slechts één tas met spullen, al is de leegte groter dan die ene tas.
Een leeg blad. Blanco. Een schone lei. Een nieuw begin na een pijnlijk afscheid.
Durf ik het ooit nog?
Durf ik het ooit nog aan? Mijn hart open stellen. Een ander vertrouwen. Mijn zelfstandigheid in de waagschaal leggen?
Mijn zelfstandigheid, mijn zorgvuldig opgebouwde leven. Nee, daar komt echt niemand zomaar aan.
Na scheiding 1.0 was ik erop gefocust een leuke man in mijn leven te krijgen. Ik was klaar met eenzaam en ongelukkig zijn in een koud huwelijk.
Ik had behoefte aan een fijne man om me heen. En die kreeg ik. Een gouden randje in de best wel zware jaren die volgden.
Ik kijk er met dankbaarheid op terug. Maar nu? Ik moet er niet aan denken op zoek te gaan naar een ander.
Een leeg blad. Nieuw in te vullen.
Welke kant ga ik op. Wat wil ik. Wat heb ik nog. En wanneer ben ik er ooit weer klaar voor.
Hoe voorkom ik dat ik weer last krijg van bindingsangst. Mezelf terug trek.
Ik laat het leven maar gewoon op me af komen. Het blad zal zich vast weer gaan vullen met nieuwe dingen. Soms vanzelf.
Soms moeizaam en stroperig als het verdrietige gevoel in mijn buik.
Ik werk 32 uur per week in 5 dagen. Heb een oud huis gekocht waarin geklust moet worden en ik loop dus standaard achter de feiten aan in mijn huishouden. #opgevenisgeenoptie. Kernwoorden: accepteren wat is, loslaten (daar is ie weer), humor, liefde, respect.
Lees ook de andere blogs van Loes.
William - 12 jul 2020
Dag Loes, wil je ons vertellen waarom je elkaar moet loslaten ondanks dat er nog veel liefde is tussen jullie ? Heeft het met de kinderen te maken ? Zelf ook een LAT-relatie van 4 jaar, en met kinderen langs beide kanten, en een "schoonmoeder" die voor haar dochter liever geen nieuwe vriend zag komen, is het niet altijd gemakkelijk.
Ton - 16 jul 2020
Hoi Loes, wat een toeval dat ik nu jouw blog lees, afgelopen Zondag hetzelfde ervaren, na 1 jaar waarvan ik dacht dat een Lat relatie met mijn ex echtgenote de oplossing was en zo weer gelukkig kon zijn, echter bleek dat een vos wel zijn haren verliest maar nooit zijn streken, ook ik hield nog zielsveel van haar en naar haar zeggen hield ze ook van mij, wat ze heel vaak heeft gezegd, jij, ik dan, bent de liefde van mijn leven, dat riep bij mij uiteindelijk wel de nodige vraagtekens op want als dat al zo was, waarom wilde je toch na een verzoenings poging van haar kant toch scheiden, okay uit eindelijk geprobeerd met een Lat relatie, maar door eerst het een te zeggen en als het er op aankomt en het ander te doen, zoals zij nu aangeeft dat ze door dit voorval ook de pijn en verdriet ervaart en niet begrijpt waarom, ik kan dit er over zeggen, duidelijkheid naar een mij toe is het allerbelangrijkste, ik voel mij hierdoor behandeld als een zicht artikel, ik ontdekte dat ze nog steeds over mijn leven heerste, ze wou voor mij nog steeds alles uitmaken v.w.b. ik moest doen, daardoor ontstond bij mij de angst om haar ook nu weer kwijt te raken en deed ik wat ik in ons huwelijk ook deed, alles maar doen om het haar naar de zin te maken maar niks was goed genoeg, het doet pijn maar nu heb ik besloten haar los te laten en hoop op een nieuwe liefde en zo niet, ook goed, ik maak er maar het beste van, sterkte Ton.
Maris19 - 16 jul 2020
Mooi geschreven. Als je de rust hebt teruggevonden en weer blij bent, komt er misschien vanzelf weer iemand op je pad. Na het verdriet, hoop ik dat je eerst kunt genieten van de rust wat alleen zijn met zich mee kan brengen. Fijn dat je je eigen plekje nog steeds hebt, je thuis is zo belangrijk.
Majanka - 16 jul 2020
Lieve Loes, ik begrijp jouw verdriet maar al te goed. Mij overkwam hetzelfde. Ik werd na 35 jaar huwelijk door mijn man plotseling aan de kant gezet voor een jongere vrouw. Het kostte me ongelooflijk veel moed en vechtlust om met het scherpte van het verdriet en de verlatenheid om te gaan maar het lukte me een nieuw leven op te bouwen. En ik werd weer verliefd. Op een man, 22 jaar jonger dan ik, die veel werk van me maakte en me liet voelen dat ik nog steeds een mooie vrouw ben. We hebben een half jaar lang een fantastische tijd met elkaar gehad. Maar er waren behalve de leeftijd teveel onoverkomelijke verschillen tussen ons die een bestendige relatie onmogelijk maakten. Ik heb toen dwars tegen mijn gevoel in een heel verstandelijke beslissing genomen en een eind aan onze verhouding gemaakt. Hij is er niet tegenin gegaan, heeft ook geen moeite gedaan om me terug te winnen. Dat was voor mij een teken dat het voor hem niet zo belangrijk was als voor mij. Dat is nu vier maanden geleden en ik heb nu net zoveel verdriet, misschien wel meer, dan van de scheiding van mijn eerste man. Ik mis mijn ex-vriend nog elke seconde van de dag. Een week geleden ben ik hem voor het eerst weer tegen het lijf gelopen. We hebben lang fijn met elkaar gepraat. De chemie was er nog steeds, maar we hebben allebei geen aanstalten gemaakt om nog eens bij elkaar te komen. Dat doet opnieuw heel veel met me. Ik moet het tijd geven zegt mijn therapeute. Want de pijn die ik voel, is niet alleen de pijn om mijn vriend maar ook die om mijn ex-man.
Natasja - 8 sep 2020
Lieve Loes, Wat pijnlijk herkenbaar. Ik ben een jaar na de breuk met de vader van mijn kinderen de liefde van mijn leven tegengekomen. Ruim 2,5 jaar een lat-relatie gehad, waarbij alles als een puzzel paste (inclusief het contact met en tussen mijn 2 en zijn 4 kinderen). Tijdens onze vakantie eind juli heeft hij me laten weten met onze relatie te willen stoppen. Voor mij en iedereen om ons heen een volslagen verrassing, de bekende donderslag bij heldere hemel. Ook hier nog wel liefde, maar vanaf zijn kant niet meer genoeg/ op de juiste manier... Inmiddels hebben we het contact verbroken, maar ik mis hem, zijn kinderen (waarvoor ik ook 2,5 jaar ‘bonusmoeder’ ben geweest) en de gezelligheid nog zo ontzettend. Ben verdrietig, teleurgesteld, boos en voel me leeg. Ik moet door, ook voor mijn mannetjes, maar weet eerlijk gezegd nog niet zo goed waar ik de moed vandaan moet halen. Het voelt zo oneerlijk...
Qruun Schram - 15 jan 2022
Hi Loes, mooi omschreven blog over jouw relatieproblemen in het verleden. Een breuk of scheiding kan heel heftig zijn. Sterkte!