Als ik mijn moeder mag geloven, rotzooide mijn vader beneden in de woonkamer met haar nicht, terwijl zij boven in het kraambed lag. Twaalf jaar later ging hij er met haar beste vriendin van door en ze leefden nog lang en gelukkig. Of zoiets….
Het respectloze
Mijn moeder was des duivels. Bedonderd en besodemieterd tot en met. En nog wel door twee mensen die zo dichtbij haar hart leefden. Het respectloze aspect hierin heeft haar hard geraakt. “Wie mij bedondert komt er nooit meer in!”, was haar motto. En dat kon ik me goed voorstellen.
Net zoals ik het me goed kon voorstellen dat uitgerekend zíj een buitenechtelijke relatie kreeg. In een (te) lang en niet al te gelukkig huwelijk met mijn stiefvader was de intimiteit al jaren ver te zoeken. En in de min of meer laatste fase van haar leven gunde ik haar oprecht een verzetje. Of zoiets….
Slachtoffer en dader in één. Vreemd hoe het leven soms kan lopen. En je je eigen ijzersterke principes over boord gooit en je geluk elders zoekt. En soms vindt.
De affaire hield geen stand. Het ongelukkige huwelijk wél.
Soms zit je zo vast in je leven dat je vooruit wilt met de handrem erop.
Soort van begrip
Ondanks dat ik vreemdgaan volstrekt niet goedkeur, heb ik wél een soort van begrip gekregen voor degene die dat wél doen. Ieder verhaal staat op zich en elk verhaal heeft twee kanten. Ik ben er van overtuigd dat, als je in je relatie ongelukkig bent, je open staat voor vreemdgaan. De manier waaróp je het doet zegt mij veel meer dan het vreemdgaan op zich.
Ben je discreet? Of ben je er heimelijk trots op? Geniet je van het stiekeme of voel je je schuldig? Hoe ga je ermee om? En wie vertel je het? En wie juist niet? En wát vertel je er dan over? Maak je iemand ‘partner in crime’?
Mijn ex liegt tot de dag van vandaag over zijn buitenechtelijke mormel. Ik kan je vertellen dat dát niet de juiste manier is om ermee om te gaan. Voor de buitenwereld de schijn ophouden. Vertellen dat je “samen” besloten hebt om te gaan scheiden (wat natuurlijk niet waar is), terwijl hij me feitelijk ingeruilde voor n dom blondje. Hoeveel respect levert hem dat op? En dat mormel? Precies nul inderdaad.
Mijn conclusie? De manier waarop je wordt bedonderd bepaalt of iemand nog een sprankje respect kan krijgen of voor de rest van zijn leven beter door het riool naar zijn werk kan gaan. Of zoiets….
Ik ben Loes, bijna 43. Status: Na 22 jaar relatie, waarvan ruim 16 jaar getrouwd, in september 2016 gescheiden. En inmiddels zelfs weer verliefd. Kinderen: Ik heb twee zonen van 8 en 12 en co-ouderschap, ook met mijn twee honden. Dus soms heel stil in huis en dan weer een levendige boel. Werk: Ik werk 32 uur per week in 5 dagen. Heb een oud huis gekocht waarin geklust moet worden en ik loop dus standaard achter de feiten aan in mijn huishouden. #opgevenisgeenoptie Kernwoorden: accepteren wat is, loslaten (daar is ie weer), humor, liefde, respect
Lees ook de andere blogs van Loes.
Moeder - 28 dec 2018
Ik keur vreemdgaan absoluut niet goed. Dat is een bewuste keuze die diegene zelf maakt, op dat moment. Het maakt meer kapot dan wat je lief is. Als diegene denk dat het anders moet in de relatie, vindt ik dat je erover moet praten en aangeven wat je anders wilt. En als dat niet werkt dan heeft diegene de mogelijkheid om uit de relatie te stappen. Het is namelijk niet makkelijk om diegene weer te vertrouwen en weer een intieme band op te bouwen. Je wil er wel weer voor gaan, maar de schade is blijvend...
J molenaar - 25 jan 2020
Echt zo als je vreemd gaat komt dit nooit meer goed eens een breuk altijd een breuk is nooit meer zelfde
Lientje - 28 dec 2018
Ik ben het helemaal eens met 'moeder'. Ik ben er na 32 jaar huwelijk achter gekomen dat mijn ex het met een personeelslid van ons deed, vrijwel onder mijn ogen, omdat we samen een zaak runden die we 30 jaar geleden samen gestart hadden. Dit 'personeelslid' was ook nog een soort van vriendin van mij geworden en lag zelf in scheiding. Ik merkte al tijden dat mijn ex niet lekker in zijn vel zat, heb zo vaak met hem geprobeerd te praten, aangegeven dat hij hulp moest zoeken, dat ik me zorgen om hem maakte. Het is niet zo dat wij een slecht huwelijk of zo hadden , zelfs nog prima sexleven, , en achteraf bleek dan ook dat hij al heel lang een dubbelleven leidde, zowel met haar als met mij. 2 mensen waar je bijna dagelijks mee werkt..... het begon op te vallen in de sfeer in het team, en ik kreeg steeds meer signalen van mijn personeel, dat ze het niet vertrouwden. Ik heb div. keren hen op de man af gevraagd of ze iets hadden, zodat we konden kijken waar we stonden. Heb aangegeven om in relatietherapie te willen...maar nee, het was niet waar, het zat allemaal in mijn hoofd, ik moest zelf maar naar psycholoog! Ik ging vreselijk aan mezelf twijfelen, ging idd naar een psycholoog. Tot ik ze op heterdaad betrapte!! Toen sloegen bij mij echt helemaal de stoppen door!! Hoe konden ze mij dit aandoen!! Ik heb ze zoveel mogelijkheden gegeven er eerlijk voor uit te komen!! Ik begrijp dat je gevoelens voor een ander kan krijgen, ik ben niet naïef.... ik heb vroeger heel vaak aangegeven dat, mocht dat ooit gebeuren, ik het dan wilde weten.... We zijn nu bijna 2 jaar verder. We hebben haar kunnen ontslaan (enorm kostbaar) Hij zou contact met haar verbreken, we gingen in relatietherapie. Maar het bleek dat hij geen knopen door kon hakken, en bleef liegen en bedriegen. Hij zag haar nog steeds en loog erover. Hij ging een tijd op zichzelf, alleen wonen, om te denken, maar er veranderde niets... Ben daarom toch na een aantal maanden ook noodgedwongen uit de zaak gegaan. Kon zakelijk en privé niet meer gescheiden houden, en ging ten koste van mijn gezondheid. De scheiding en afwikkeling zakelijk is nog steeds in volle gang. Inmiddels woont ex alweer ruim maand met desbetreffende vrouw (en kinderen van haar) samen (vlakbij mij) en doet ze ook alweer klussen op zakelijk gebied voor hem (hoewel ze toen ontslagen was).... En daar ligt mijn grootste ergenis. Niet dat hij verder gaat.... maar de manier waarop. Ook onze kinderen werden overal buiten gehouden, alles stiekem, ook over de samenwoonplannen, nooit werd er aan hun gevraagd wat hen ervan vonden of hoe ze ermee om moesten gaan. Hij doet gewoon waar hij zin in heeft. Onze kinderen (27 en 24) hebben erg moeite om meteen geconfronteerd te worden met nieuwe partner, vooral met de hele geschiedenis in achterhoofd, het respectloos gedrag naar mij. Dat hij niet kon wachten om de scheiding eerst af te ronden, en de zakelijk ontwikkeling.... geen tijd voor verwerking of rouw, maar meteen met de volgende verder.... Dat is gewoon waar het meeste pijn zit, na 32 jaar huwelijk, kinderen en kleinkinderen gekregen, zaak opgebouwd....zomaar aan de kant gezet....ingeruild.... door de eerste de beste *** die haar kans schoon zag en hem voor mijn ogen ,in mijn eigen zaak, verleide, zonder rekening te houden met mij en ons gezin..... alles voor altijd kapot. Mijn hele geschiedenis, mijn hele huwelijk ...besmeurd, besmet.... Ik kan nooit meer op een normale manier met mijn ex omgaan, dat is voor altijd kapot, plaats gemaakt voor onbegrip, woede,haat..... Ik heb vaak gezegd, " was maar tegen een boom gereden, dan had ik tenminste nog mooie herinneringen aan je". En dan hoefden mijn kinderen niet noodgedwongen met vaders stomme keuzes geconfronteerd te worden... Deze hele (onvermijdelijke) scheiding had echt zoveel anders gekund, met meer respect voor mij, ons gezin, de (klein)kinderen en onze vele jaren samen. Het feit dat hij niet eens de tijd neemt om dit eerst netjes af te sluiten en te verwerken...... dat doet het meeste pijn.... dat hele vreemdgaan is ondergeschikt, maar hoe je mensen daarna behandeld...
Suuz - 29 dec 2018
Super heftig wat je is overkomen. Echt vreselijk. Pijnlijk. Ik vind het echt heel erg. Wens je heel veel sterkte.
Papa - 28 dec 2018
Lientje, wat een intens gevoel van verraad moet je gevoeld hebben en nog steeds voelen, ik snap je helaas volledig, ook dat je niet meer normaal met je ex kan omgaan , de respectloosheid van zijn gedrag zal je hele huwelijk besmeuren en gaat helaas nooit meer uit je hoofd...... ik verbaas me er steeds meer over hoe respectloos sommige mannen en vrouwen in het huwelijk stiekem van alles uithalen, blijkbaar is het hebben van kinderen niet belangrijk meer en denken veel mensen alleen nog maar aan hun eigen genot ... sneu maar waar ....
papa038 - 1 dec 2019
Ik kan je reactie volledig begrijpen, in mijn geval was het zeker niet minder heftig, gelukkig hebben jouw kinderen een leeftijd dat je ze kunt uitleggen dat hun vader is vreemdgegaan, die luxe heb ik helaas niet. Ik heb me suf gelezen over het "hoe en waarom", uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat de meeste mensen die vreemdgaan een probleem hebben met zichzelf, veelal met een narcistisch tintje daarbij gepaard. Het is ook wonderbaarlijk dat deze personen vaak, tijdens het huwelijk, niet kunnen / willen aangeven wat er aan schort, maar wanneer het vreemdgaan eenmaal is opgebiecht (als je geluk hebt) dan weten deze mensen feilloos aan te geven wat met name JIJ allemaal verkeerd hebt gedaan. Wat ook als een rode lap op een stier werkt is het feit dat deze fantastische lieden JOU op de één of andere manier als de veroorzaker van het vreemdgaan zelve zullen bestempelen. En dan begint de lol pas echt, voor je het weet heb je een trauma (PTSS) opgelopen (en dat besef je op dat moment nog niet) met alle narigheden van dien, het is een soort van jet lag die maar niet schijnt te verdwijnen. Je doet je best om te blijven functioneren, maar alles (privé, werk) gaat ineens een stuk moeizamer, verdriet maakt plaats voor een ongekende boosheid. Intellectueel gezien weet je wel wat je moet doen om te "overleven", emotioneel lukt dit gewoon (nog) niet. En op de momenten dat je denkt dat de zon weer begint te schijnen....BOEM! Weer een sneer of ongepaste opmerking van je ex en de wond begint weer te bloeden. Ik snap best dat mensen de behoefte kunnen hebben om hun geluk met een ander te willen delen, maar is het nou werkelijk teveel gevraagd om aan je huwelijk te werken en eerlijk te zijn naar elkaar? Wanneer je er alles aan gedaan hebt en het functioneert niet, dan is scheiden alsnog een optie.....echter met één wezenlijk verschil, je gaat dan minder boos uit elkaar en dat maakt het voor beide partijen (en evt. kinderen) een stuk minder onaangenaam om hun toekomst gestalte te geven. Hoe vervelend de implicaties van vreemdgaan ook zijn, ik noem het gewoon dikke pech en het leven gaat verder, dat neemt niet weg dat het bijzonder zwaar is op sommige momenten. In mijn geval zal tijd de verzachtende factor zijn, helaas kunnen we de tijd niet sneller laten verlopen. Tot slot nog wat puntjes op een rijtje: - leg de schuld nooit bij jezelf neer, jij hebt er immers niet voor gekozen om vreemd te gaan. - mensen die vreemdgaan hebben vaak een probleem met zichzelf, niet zozeer met jou. - mensen die vreemdgaan goedkeuren, laat ze maar lekker lullen, in negen van de tien gevallen zijn ze er zelf ook niet blij mee wanneer ze bedrogen worden. - veel mensen associëren PTSS met personen die uit een oorlogsgebied komen of onderhevig zijn geweest aan mishandeling of verkrachting. Nou blijkt uit studies dat bedrogen partners deze "aandoening" is veel gevallen ook kunnen ontwikkelen. - probeer vreemdgaan niet te begrijpen, want wanneer vreemdgaan absoluut buiten je "realm of possibilities" valt dan hoef je het ook niet te begrijpen, echt tijdverspilling. - mensen die vreemdgaan zullen dit in de toekomst, niet in alle gevallen, makkelijker herhalen. - vreemdgaan is bijzonder lastig / niet uit te leggen aan jonge kinderen, dit veroorzaakt enorme verwarring bij ze. - er zijn legio bedrogen mensen die niet blij zijn met hun "nieuwe ik" Aan ieder die mijn verhaaltje leest, het maakt me niet uit of men het er wel of niet mee eens is, ik weet uit ervaring hoe bijzonder onprettig de gevolgen van vreemdgaan zijn. Vergeet niet......het kan ook JOU (in algemene zin) overkomen!
Anoniem - 8 jan 2020
Ik denk dat er eens nagedacht moet worden waarom er vreemd gegaan is. Ik hield van mijn vrouw, maar die wou simpelweg geen seks meer, een eindeloos trein van smoezen en heel veel, morgen gaan we het weer eens doen. En dan is het verweer van de vrouwen, ja maar je moet het romantisch brengen, daar ben ik mee begonnen. Avondje uit, en dan naar huis, zachtjes zoenen, etc... Maar niks, de volgende smoes... Dus ik heb in 6 jaar seminars gevolgt hoe ik vrouwen kan versieren en hoe dat gaat, ik kon het gewoonweg niet en dacht dat ik de vrouw had gevonden, die mijn maatje, minnares, moeder, etc... Het hele ding. Zelfs de vrienden kring begon over de pot met erwrten.. Sorry hoor, ik heb mijn behoeftes en daar ga ik mij niet voor schamen. Dus nu ik de theorie eindelijk onder controle had (En dit had ik eigenlijk jaaaaren geleden moeten doen), Tinder aan het smoesjes verzinnen, wat fijn de rollen waren een keer omgedraait. Uiteraard heb ik mijn vrouw al tich keer verteld dat ik hiermee zat tot dreigen aan toe en haar reactie "Jij kan toch niemand krijgen", het gelach verstomde snel. 7 keer vreemd gegaan en heerlijk genoten, allemaal verteld dat ik niet op zoek ben naar een relatie, maar vreemd genoeg wouden al deze 7 vrouwen uiteindelijk toch een relatie. Dikke vinger naar de opmerking van mijn vrouw. Dus waarom wil iemand vreemd gaan? Voor mij was de stap erg moeilijk, zeker niet makkelijk. Maar ik vind als man dat ik recht heb op geluk, op alle vlakken, en dta moet je zelf realiseren, niemand doet het voor je. Stof om over na te denken.
Papa038 - 21 jan 2020
Zes jaar seminars gevolgd hoe je vrouwen kunt versieren en je kon het niet, je zegt dus eigenlijk dat je vrouwen niet begrijpt. Als jij je eigen vrouw zo verschrikkelijk vindt, ga dan gewoon uit elkaar en leef je uit, dan houd je het tenminste netjes. Maar stel dat je vrouw geen sex meer met je wil(de) omdat ze zelf een ander had, zou je dat dan erg hebben gevonden? Ben je überhaupt wel eens bedrogen?
Chantal - 15 mrt 2024
Het zou zo kunnen zijn dat je vergat haar te verwennen tijdens seks en er voor haar geen ruk aan was. Je zou ook hebben kunnen investeren. En als je dat niet meer wil maak je het uit. Zij had nu alle lasten: vuile was, huishouden, saaie man, slechte / geen seks, gesnurk , remsporen in de wc etc.
Eline Stap - 8 jan 2020
Anoniem, ik kan je gedachtengang goed begrijpen. Vreemdgaan wordt altijd negatief bestempeld, maar in een huwelijk waarin de een de ander stelselmatig seks ontzegt, ontstaat wrijving. Je schrijft 'ik hield van mijn vrouw', is dat nu niet meer zo? Vreemdgaan is één van de oplossingen, er zijn er meer. Het gesprek aangaan is altijd stap één, en zo te lezen heb je dat geprobeerd. Heb je haar echt duidelijk kunnen maken dat het voor jou een breekpunt is? Is het voor jou ook echt een issue waarop je de relatie zou kunnen verbreken? Andere oplossingen die je had kunnen kiezen: samen op salsales. Klinkt heel raar, maar op die manier leer je elkaar weer aanraken op een niet-alledaagse manier. Het zou niet de eerste keer zijn dat er dan weer wat in beweging komt. Een gesprek met een seksuoloog zou ook nog kunnen, maar dan moet je vrouw ook echt inzien dat er een probleem is. Vreemdgaan is de makkelijkste oplossing, maar in feite lost het niets op. Het is een tijdelijk lapmiddel, want zodra die affaire voorbij is, zit je weer in je seksloze relatie.
Yasmine - 7 mei 2020
Wat een herkenning op deze pagina! Mijn vriend waar ik sinds 2004 een relatie mee had, heeft in 2013 een korte relatie gehad. Ik kwam er na 2 weken achter en toen is het gestopt en bloeide de liefde weer op. In 2017 had ik het gevoel dat er iets niet klopte, intuïtie. In juli van dat jaar gaf hij na veel vragen van mijn kant toe dat er een ander was en dat hij bij mij weg wilde. Hij heeft toen 7 weken in het huis van mijn dochter gewoond zogenaamd om na te denken. Eind augustus zei hij toch voor mij te willen gaan en omdat ik nog van hem hield is hij weer thuis komen wonen. Ik heb een Soa test gedaan wat hij had onveilige sex gehad, hij vond dat niet nodig. In december 2017 gaf hij aan bij mij weg te willen, niet omdat hij iemand anders had maar omdat hij niet gelukkig was. Hij kreeg in januari 2018 een flat en ging schilderen. Ik was volledig kapot en kon alleen nog maar huilen. Diezelfde maand kreeg ik contact met een collega, hij werd verliefd op mij. Dat was precies wat ik nodig had omdat ik vreselijk onzeker was geworden. We zijn 2 maanden met elkaar omgegaan. Alleen gezoend, geen sex, ik kon dat nog niet. Ik had dit aangegeven aan mijn vriend en vanaf t moment dat hij het wist deed hij alles om mij terug te krijgen. Kadootjes, romantische liedjes via Whatsapp etc. Ik vroeg hem of hij nog een relatie had met degene van juli 2017? Nee dat was echt niet zo, ik was alles wat hij wilde, hij wilde zelfs trouwen als ik zou stoppen met die collega. Je snapt t al,ik stopte met de collega. Dat was in maart 2018. Onze relatie probeerden we weer op te bouwen en nu als Lat. Ik dacht dat het goed ging en was gelukkig. Mijn omgeving verklaarde me soms voor gek. April dit jaar (2020) Ik voel dat er wat is en confronteer hem. En ja eerst ontkennen, uiteindelijk zeggen weer contact met haar te hebben. Hij wil even een rustpauze. Hij zégt dat zij een vriend heeft. Dit kwam me bekend voor, zelfde als toen ik een vriend had, dat wil hij niet. Ik geef aan dat ik het begrijp en dat hij maar na moet gaan denken. Ik was wel blij dat ik nu zelfstandig woonde en niet afhankelijk was van hem. 2 weken later, hij zegt voor mij te kiezen. Ik vertrouw t niet. Uiteindelijk heb ik contact met haar gezocht. Zij was er van overtuigd dat hij voor haar zou kiezen. Ze kon me printscreens laten zien die dit bevestigden. Alleen ik ook aan haar, we schrokken ons kapot. Maandag 4 mei we gaan tegen al mijn gevoel in, samen naar een ander huis kijken. Hij zegt alles te willen doen om mijn vertrouwen terug te willen. Na de bezichtiging appt zij mij. Ze vraagt of we nog geweest zijn. Ik app haar; ja maar t wordt m niet. Zij appt: ik wacht hier op hem, hij zou vanmiddag langskomen en definitief gestopt zijn met mij. Ik zeg haar dat ik haar gelijk bel op speaker en hij is erbij. En toen zag ik het: hij wilde weg rennen en zei tegen mij, ze stookt alleen maar. Zij confronteerde hem keihard. Ik ook. Gesprek duurde half uur, wat onvoorstelbaar pijnlijk, ik dacht dat ik gek werd. Die avond ben ik naar haar toe gegaan. 3 uur geweest, we hebben gehuild, zijn boos geweest en hebben zelfs gelachen. Nee een vriendschap kan het niet worden maar wat waren we beiden blij elkaar gezien te hebben. Het is nu 3 dagen geleden en we hebben beiden niets meer van hem gehoord. Ik weet niet of ik haar volledig vertrouw maar besef dat ook zij jarenlang is voorgelogen. Ik ga nu proberen te helen van deze verziekte 16 jarige relatie.
Yasmine - 7 mei 2020
Ik zie dat ik in mijn verhaal vergeten ben aan te geven dat hij nadat hij in augustus 2017 bij mij terug kwam, ook nog een relatie met haar had. Deze is pas gestopt in maart 2018. Dit hoorde ik van haar en kon ze me wederom met printscreens laten zien.
annoniem - 18 mei 2020
Je hebt recht op geluk dat klopt maar volgens mij moet je dan stoppen met een relatie en niet vreemdgaan.
Chris - 21 mei 2020
Ik ben vreemdgegaan. En ja, dat is een klap in het gezicht van je partner. Maar het is niet altijd door iemand met een narcistische inslag...je reinste onzin. Uit ervaring weet ik nu dat het iedereen kan overkomen. Echt iedereen. 56, je zit niet goed in jezelf, relatie. Ongelukkig ? Ja dat waarschijnlijk ook. Uiteindelijk opgebiecht en zelf de scheiding aangevraagd. Mijn ex , heb ik ook overal gezegd , is absoluut niets te verwijten. Integendeel zelfs. Een ieder is verantwoordelijk voor zijn eigen daden. Uit ervaring weet ik nu dat het iedereen kan overkomen. Óók jou.....
nikkie - 21 mei 2020
Chris vreemdgaan is niet iets wat je overkomt, het is een keuze want men kan ook eerst de relatie stoppen en daarna iets aangaan met een ander.
Eline Stap - 22 mei 2020
Chris, eens met Nikkie. Vreemdgaan is een keuze. Gevoelens van verliefdheid of lust kunnen je overkomen, maar het gaat erom wat je ermee doet. Ga je praten met je partner over wat je mist in je relatie? Of negeer je je verstand en volg je je emoties? Dat is de keuze waar je dan voor staat. Je schrijft dat iedereen verantwoordelijk is voor zijn eigen daden, en dat klopt. Dit keuzemoment heb je voorbij laten gaan. Je wist dat het niet oké was, anders had je het direct tegen je partner gezegd. Je bent geen slachtoffer.
Loes - 20 mrt 2024
Na jaren is mijn blog opnieuw geplaatst. Wel bijzonder om terug te lezen. En de reacties. Ik wilde nog ophelderen dat deze blog voortkwam uit het feit dat mijn bejaarde (!) moeder vreemd ging. En het mij vertelde. Het gaat hier om mensen van ruim boven de 70 jaar oud. Die gaan niet meer scheiden. Die zitten hun tijd uit. Een vreemde situatie ontstaat als je moeder je ongevraagd deelgenoot maakt van haar escapades. Je zit in een loyaliteitsconflict. Opnieuw. Ik zou er een boek over kunnen schrijven 😆.