Op 30 januari 2013 plaatsten wij deze eerste blog van Daniel, die destijds helemaal aan het begin van zijn echtscheiding stond. Nu zijn wij ruim 4 jaar verder. Daniel heeft ons tweewekelijks (in totaal 100 blogs!!!) op de hoogte gehouden van zijn scheidingsproces. Binnenkort verschijnt zijn allerlaatste blog. Om te accentueren dat een echtscheiding een fase van je leven beheerst, maar dat het leven doorgaat, nemen we je vandaag weer even mee terug naar het allereerste begin:
Mijn naam is Daniël Doorn, ik zal vanaf vandaag regelmatig verslag doen van mijn belevenissen. Ik ben een 43 jarige vader van twee kinderen (Inara, 4 en Natalya, 2). Eind vorig jaar hebben mijn partner en ik besloten om te gaan scheiden. Het welzijn van de kinderen stelden we meteen voorop. We hebben gekozen voor een co-ouderschap en een kind gerichte aanpak met het idee: “Als het met de kinderen goed gaat, dan gaat het ook snel beter met ons”.
De aanloop naar een echtscheiding is vaak lang, maar op een gegeven moment gaat het niet meer. Bij ons kwam het – zelfs na gezinstherapie – toch nog onverwacht. De kinderen hadden we op één gezet en ons leven daaraan aangepast. Dat was niet mijn voorkeur, maar mijn vrouw bleef thuis en ik ging weer fulltime werken. Dat was erg goed voor de kinderen, maar kinderen zijn slechte lijm voor een huwelijk. Na de beslissing om te gaan scheiden ga je, als ouders de normale fases in van rouwverwerking. Voor de kinderen namen wij meteen de beslissing dat het geen vechtscheiding zou worden.
Het idee was dat, als het goed gaat met de kinderen, het ook weer sneller goed zou gaan met ons. Het gevolg bleek snel te zijn dat we ons als volwassenen moesten gaan gedragen. Emotie tonen mag in ons gezin, maar afreageren niet. Dus respect voor elkaar hebben en houden. De omgangsregels voor de kinderen golden nu ook voor ons. Dat was al zo, maar in de eerste weken was dat moeilijk. We dienen toch het goede voorbeeld te geven. Makkelijk was anders, en de kinderen merkten wel wat uiteraard, maar vertoonden geen signalen waarover ik zo veel las. De oudste vroeg wel of ik verdrietig was en als man antwoord je daar nu eenmaal niet makkelijk op. Verrassend was het dat ons slimme kind de link al gelegd had. Had mamma me verdrietig gemaakt? Ja, dat was wel zo. Het is een ongelukje maakte ik er van. Soms gebeurt dat. Mijn oudste doet net of ze het begrijpt en geeft me een knuffel als troost. Mamma moet sorry zeggen is het oordeel van een 4-jarige. Het is ingewikkelder, maar ja, wat vertel je een kind. Volgens afspraak zeg ik dat mamma en pappa weer vrienden zijn. Kinderen zijn geen partij en geen pion.
Na een aantal weken blijkt het best goed te gaan. We zijn op weg om co-ouders te worden, zijn bezig met een bemiddelaar en blijken tijdens de gesprekken snel tot basisafspraken te kunnen komen. Ik ben daar erg blij mee. Uiteraard waren de eerste maanden erg woelig, maar daarover later misschien meer. Wat ik nog wil delen met dit verhaal en mijn eerste blog is de volgende gebeurtenis. Inara kruipt tijdens haar verjaardag op schoot bij een oom. Die vraagt hoe het gaat en vraagt ook hoe het met pappa en mamma gaat. Verschrikt valt iedereen stil en de oom denkt een enorme fout gemaakt te hebben. Inara denkt even na en zegt het volgende: “Mamma en pappa zijn niet meer getrouwd. Maar dat is geen probleem hoor…”. Ze geeft een knuffel en pakt het cadeautje uit. Tijdens de nabeschouwing bespraken mijn ex-to-be en ik dit voorval. We kunnen niet raden hoeveel ze werkelijk begrijpt, maar in ieder geval voelt ze zich nog veilig. En dat staat op nummer 1, op beider verlanglijstje.
REAGEER OP DEZE BLOG