Kinderen van gescheiden ouders houden angst voor de herhaling. Mijn oudste, Inara, bevestigd dat met haar acht jaar. Patricia en ik hebben, net als alle ouders, soms een moment dat het iets minder soepel gaat. We praten erover als de kinderen op bed liggen. Ik zou het geen ruzie noemen, maar Inara voelt dat er iets in de lucht hangt. Ze neemt haar kans waar als we gezamenlijk werken op kantoor.
Inara vraagt naar de omstandigheden van mijn scheiding tussen mij en mijn ex. Ze weet nog dat er wel spanning was, maar echte ruzie heeft ze nooit gezien. Dat was er ook niet. Wel de diepe pijn die nu eenmaal bij een scheiding hoort. En ze herinnert zich dat zij er verdrietig van werd. Het antwoord waarom we zijn gescheiden is lastig te beantwoorden. Als ze oud genoeg is, dan zal ze mijn boeken hierover kunnen lezen en een eigen mening vormen. Nu gaat dat nog niet.
Er zit echter iets achter. Ze heeft gemerkt dat Patricia en ik een soort dip beleven. En de angst bekruipt haar dat het misschien weer tot een scheiding gaat leiden. Hoe slim kan een achtjarige zijn. En hoe fout kan ze zitten. Patricia en ik zijn niet in de buurt van een scheiding. Het is meer stroomlijnen van gedragingen en activiteiten. Door drukte en een te snel groeiend bedrijf ingegeven. Allebei moeten we dingen leren die we thuis niet hebben geleerd. En soms gaan die gesprekken gepaard met het leggen van de vinger op de zere plek.
Inara houdt nog vol en vraagt zich openlijk af wat de kans is dat we toch nog gaan scheiden. En terecht opgemerkt is de kans niet nul uiteraard. Maar dan zullen er nog een flink aantal als-dan zinnen gevormd worden voordat ik zover ben. Ik praat en overwin liever iets, dan ik iets laat varen. Inara is niet gerustgesteld. Ik leg het nog eens uit. Mijn ex en ik hebben tweeënhalf jaar relatietherapie gehad en de periode daarvoor al lang geprobeerd er zelf uit te komen.
“Waarom trouw je dan eigenlijk?” is een duidelijke vraag. Ik kan hier eerlijk in zijn. Ik trouw niet als activiteit. Ik trouw omdat ik me al zo voel. Voor mij is het een bevestiging en geen lijm of stap in mijn leven. Inara vraagt of mijn scheiding dan ook niet zoiets was. Ja, dat denk ik dus wel. Mijn ex heeft ooit uitgesproken dat de koek gewoonweg op was en zo zat het.
Inara kijkt beter uit haar ogen. Ze wordt al groot. Ze gaat steeds meer de grijze tinten van het leven zien. In alles wat we doen nemen we risico’s met en zonder de kinderen. Inara bevestigt me nog maar eens dat beslissingen die ouders nemen grote invloed hebben op het kind. Wij krijgen een nieuwe partner, maar zij lopen de grootste risico’s. En dan bedoel ik niet alleen grensoverschrijdend gedrag van de stiefouder. Inara is namelijk bang ooit afscheid te moeten nemen van haar stiefmoeder als ik en Patricia uit elkaar zouden gaan.
Daniel is enige tijd geleden gescheiden en inmiddels hertrouwd. Hij blogt twee wekelijks over zijn leven als hertrouwde vader. Daniel woont samen met Patricia en haar kinderen. Het boek over het eerste jaar is 10 april 2015 verschenen en verkrijgbaar bij bij de betere boekhandel. Deel twee komt in 2016 uit.
REAGEER OP DEZE BLOG