Opeens zat ik daar met een kind van twee dat nog niet zindelijk was. Och ja, hij probeerde het wel en veegde zijn billen netjes af. Het wc-papier was echter uit zijn handjes gegleden en de poep zat nu aan zijn vingertjes. Tien kleine vingertjes vol viezigheid die zich op weg naar de kamer overal aan vastgrepen.
Dit was een van de vele “dingetjes” waar ik, op z’n zachts gezegd, moeite mee had.
Drie kinderen op de koop toe
Op het moment dat mijn nieuwe partner bij mij in huis trok, kwamen ook zijn kinderen regelmatig over de vloer. Als een tsunami overspoelden ze mij. Drie stuks. Twee meiden van 7 en 11 en een jongetje van 2,5.
Ik was zo blij! Hoteldebotel verliefd en, daar waar ik zelf kinderloos was gebleven, nu drie kinderen op de koop toe. Niet gebaard, toch een taart zoals vrienden van mijn ouders plachten te zeggen.
Blij, dat zeker, maar tegelijkertijd wist ik soms ook niet waar ik het zoeken moest. Ze zaten overal aan. Gebruikten mijn handdoeken, ploften op mijn plekje op de bank, gebruikten mijn lievelingsglas. Ik beet mijn tong eraf. “Niets zeggen, Renaat. De kinderen zijn thuis bij hun vader en het is fijn dat ze zich zo thuis voelen”. Maar diep van binnen gilde ik: “Pas op, kijk uit, doe voorzichtig met dat glas”. Ik was blij dat de kinderen vrij en ontspannen waren, maar ondertussen voelde ik mij niet meer thuis in mijn eigen huis.
Vrijdagmiddag ging de knop om
Vrijdag ‘s middags ging bij mij de knop om. Niet meer mijzelf zijn, maar ten dienste van het herstellend contact tussen de kinderen en hun vader. Ik vond dat leuk en belangrijk. Zorgen dat alles gladjes verliep. Boodschappen doen: de jongste hield van berenworst, de middelste dronk graag winterthee en de oudste…… och wat wilde zij nou toch: Optimel vanille of aardbei? Of was het nou citroen?
Eenmaal thuis was alles voor hen in huis en stond ik ze op te wachten. Al lachend en stoeiend stormde ze binnen, lieten hun spullen uit hun handen vallen, plofte op de bank neer en zapte totdat ze hun favoriete programma op de t.v. hadden gevonden.
De volgende ochtend kon ik de badkamer niet binnen. De deur zat op slot !?! In mijn hele leven gingen deuren in huis nooit op slot. Puberdochter is in de douche en heeft geen zin in pottenkijkers. En tja, puberdochters hebben uren nodig voordat ze toonbaar zijn. FF wachten dus.
Toen ik eindelijk de douche voor mijzelf had lag hij bezaaid met handdoeken, pyjama’s, ondergoed, weekendtassen, wat een puinhoop. Maar wat zeur ik nou. Binnen twee minuten liggen de handdoeken in de wasmand en hun spullen netjes opgevouwen op hun bed. En die lange bruine haren heb je ook zo uit je borstel gevist.
Zondags ’s middags was het spelletjes middag. Dat deden ze thuis nooit maar vonden ze nu fantastisch. Papa zorgde voor bitterballen en chips met dipsaus. Reuze gezellig. Vaak was het met z’n allen tegen papa. Je hoefde niet te winnen als hij maar verloor. Was ik nou echt de enige die probeerde de vettigheid van de snacks niet op de speelkaarten te smeren?
Op maandag mijn huis weer terug
Ik heb echt geen smetvrees, maar na zo’n weekend was ik altijd blij dat ik op maandag, dankzij mijn hulp in de huishouding, mijn huis weer terugkreeg. Op maandagavond kroop ik heerlijk op mijn eigen plekje op de bank, zette de t.v. op mijn favoriete programma en at ik waar ikzelf zin in had. Pfff, het weekend weer overleefd. Twee weekjes rust voordat de tornado ons huis weer aan zou doen.
Wat als je het gevoel hebt dat je als stiefouder wordt geleefd?
Net als zoveel andere stiefouders deed ik vreselijk mijn best. Inmiddels weet ik dat het tijd kost voordat ieder gezinslid, inclusief ik als stiefmoeder, zijn of haar draai gevonden heeft in het nieuwe gezin. Het feit dat de kinderen zich zo thuis voelen is toch echt de kers op de taart. Daar geniet je van. En dat je dan op maandagavond even moet uitbuiken op de bank. Ach… daar is toch helemaal niets mis mee?
Wel als je het gevoel hebt geleefd te worden. Te veel ballen in de lucht moet zien te houden. En dat je omgeving denkt of zegt: “Ach wat zeur je nou, je hebt hier toch zelf voor gekozen?”
Als mentor voor ouders in en rondom een scheiding en in een samengesteld gezin, loop ik nu mee met andere stiefouders. Zodat zij het wiel niet meer opnieuw hoeven uit te vinden en een spreekbuis hebben voor hun zorgen en dillema’s. Zonder dat ze gelijk een oordeel om hun oren krijgen. Nee lekker, vrij sparren over de soms bizarre situaties.
Herken jij jezelf in een dergelijke situatie en wil je ook eens sparren? Neem dan gerust contact met mij op.
Renata Vermeulen
06-41177954
Kijk wat Renata nog meer schrijft en vlogt op Nieuwe Stap.
REAGEER OP DEZE BLOG