Onvoorwaardelijke liefde, dat is wat ik voor mijn kinderen voel. Hoe vervelend ze soms ook zijn, hoe lelijk de dingen die ze soms tegen me zeggen, het maakt geen verschil voor de liefde die ik voor hen voel. Het heeft geen consequenties voor de liefde die ze van me krijgen. Sterker nog, als ze zich misdragen of lelijke dingen zeggen dan is dat meestal een teken dat ze even iets meer liefde nodig hebben dan als ze lekker in hun vel zitten en zich goed gedragen.
Bij mij zijn ze altijd welkom
En natuurlijk wordt ik ook wel eens boos op ze. Maar nooit onthoud ik ze liefde. Ik negeer ze niet, ze zijn altijd welkom. Dat kan ook niet anders want mijn thuis is ook hun thuis. Maar bij hun vader zou dat toch eigenlijk net zo moeten werken? Maar dat doet het dus niet. Als ze iets moeilijk vinden en dat zeggen dan wordt dat afgestraft. Dan kan het maar zomaar zijn dat papa niet meer belt of niet meer reageert op berichten. Of dat hij afspraken afzegt waardoor ze hem dus ineens maanden niet zien.
De jongste heeft aangegeven dat hij dingen moeilijk vindt en hij wil daardoor niet meer gaan. Ik vind dit lastig want ik vind dat kinderen daar eigenlijk zelf geen beslissingen over mogen maken. Maar ik vind ook dat ouders samen moeten kunnen werken om te zorgen dat een kind het fijn heeft.
Kan je een kind dwingen om naar vader te gaan?
Het wordt wel eens vergeleken met naar school gaan.” Ik kan mijn kind niet dwingen om naar zijn vader te gaan” is een veelgehoorde zin. Maar je kunt hem wel dwingen om naar school te gaan, is een veelgehoorde reactie. Dus ja, dat kan wel. Maar als je op school aangeeft dat het kind weerstand heeft, dan wil school daar wel over praten met een ouder. En dan kan het zijn dat de ouders iets anders moeten gaan doen of dat school iets anders moet gaan doen of dat het kind hulp nodig heeft van ouders of van school om te wennen aan hoe het op school gaat. Maar voordat een school zegt dat het kind niet meer hoeft te komen is er wel eerst heel veel voorgevallen en is er gezocht naar oplossingen.
Niet echt welkom
Maar hier gaat het dus om een vader die niet wil zoeken naar oplossingen, die vindt dat het kind geen hulp van hem nodig heeft om te wennen aan hoe het er bij hun thuis aan toe gaat, die vindt dat hij zich er maar overheen moet zetten en andere hoeft hij niet te komen.
Dan heeft het weinig zin om een kind te motiveren om te gaan, als hij eigenlijk niet echt welkom is om te komen zoals hij is, als hij eigenlijk alleen hoeft te komen als hij kan voldoen aan het beeld wat zij hebben van hoe hij zou moeten zijn en hoe hij zich zou moeten gedragen.
Ik vind het lastig, ik wil geen oordeel hebben over hen, maar ik vraag me wel echt af of dit contact gezond is voor de kinderen.
Ik ben Vera. Ik vorm met mijn man en onze 4 kinderen een samengesteld gezin. Ik kan je uit ervaring vertellen dat dit een stuk ingewikkelder is dan een kerngezin. Je hebt de lusten van 1 en de lasten van 5. Je hebt niet alleen te maken met je partner, maar ook met beide ex partners en diens nieuwe partners. Ik schrijf over mijn ervaringen en overpeinzingen in de hoop dat iemand er iets aan heeft.
Lees ook de andere blogs van Vera
Jolanda - 16 aug 2024
Heel herkenbaar, nu heeft mijn kind dus contact verbroken met vader, maar vader ziet niet in dat hij zelf de reden is en ik krijg de schuld. Maar O wat geeft het nu rust bij mijn kind.
Vera - 26 aug 2024
Hoi Jolanda, ja die schuld krijg je sowieso, ik ook inderdaad. En ik heb heel veel gedaan om te proberen dit anders te laten verlopen, veel meer dan de gemiddelde mens zou doen. Maar ondertussen heb ik het los gelaten. Ik heb gemerkt dat het vooral mijn beeld is van hoe het zou moeten zijn, waar ik last van heb en waardoor ik verwacht dat de kinderen er last van hebben. De daadwerkelijke last (b)lijkt minder te zijn bij de kinderen dan ik dacht, waarschijnlijk omdat ze niet beter weten dan dit, omdat het al zo is zo lang ze zich kunnen herinneren.