Hoe het toch een mooie kerst werd
De sfeer in mijn behandelkamer was om te snijden. Jessica en Ruud hebben een zeer turbulente scheiding achter de rug. Jessica was verliefd geworden op Gijs de drie jaar jongere broer van Ruud en woont inmiddels met hem samen. Samen hebben ze vier kinderen tussen de zes en veertien jaar. De broers wonen in dezelfde straat in een klein dorp waar iedereen elkaar kent. De ex van Gijs, Stefanie, woont in een appartement om de hoek. Wanneer ze Jessica tegenkomt keurt ze haar geen blik waardig. Aanvankelijk heeft Ruud alles maar dan ook alles uit de kast gehaald om Jessica te bewegen bij hem te blijven. Toen dat geen effect had ontstak hij in een onbegrensde en ongekende woede waarin alles leek te zijn geoorloofd. Hij maakte haar het leven zuur. Deze uitingen van destructief recht resulteerde in een ongekende bittere strijd tussen Jessica en Ruud. Uiteindelijk belandden ze, met de nodige weerstand aan de kant van Ruud, bij mij in de SCHIPaanpak.
Wie, wat, waar met kerst
In iedere sessie kwam het onderwerp: wie wat waar met de Kerst voorbij. Ruud ging er steeds met een gestrekt been in. Voor hem was het een uitgemaakte zaak dat de kinderen zowel op kerstavond als beide kerstdagen bij hem zouden zijn. Uiteindelijk was het niet zijn keuze om er zo’n puinhoop van te maken dus hij had ‘het recht aan zijn kant’. Tijdens iedere sessie kwam hij er, links of rechtsom, weer op terug. Dat maakte het proces van de SCHIPaanpak er niet eenvoudig op. Uiteindelijk kostte het mij de nodige overredingskracht en argumentatie hem te bewegen het onderwerp van de kerst los te laten en te vertrouwen op het positieve effect van de SCHIPaanpak.
Een broze verbinding
We zijn inmiddels twee maanden verder. De weerstand bij Ruud is enigszins verdwenen maar het blijft broos. We zitten in fase 3 waarin de ex-partners elkaar gaan helpen de nog niet eerder gestelde kwetsbare gevoelige vragen te stellen en moeilijke zaken te bespreken.
Emotionele pijpleiding leegblazen
Voorafgaand aan fase 3 bereiden de ex-partners zich voor door middel van een opdracht. Ik vraag hen hoe het is gegaan met de opdracht. Ruud neemt zonder enige twijfel het voortouw en richt zich tot Jessica: “Heb je ooit een moment aan mij gedacht toen je met Guus begon te rommelen, deed ik er ook nog ergens toe?” Ik zie dat Jessica volschiet terwijl ze reageert op zijn vraag. “Het spijt me zo dat ik je verdriet heb gedaan Ruud. Natuurlijk heb ik toen aan je gedacht. Ik was al lange tijd niet meer gelukkig met je. We hebben samen mooie jaren gehad. Onze verschillen waren echter zo groot dat ze voor mij niet meer te overbruggen waren. Maar je bent de beste vader die ik me voor onze kinderen zou wensen en als ik het over zou mogen doen had ik je eerder meegenomen in mijn proces. Ik hoop dat je het mij eens kunt vergeven.” Ruud is zichtbaar geraakt. Met dichtgeknepen stem zegt hij het fijn te vinden om dit te horen.
Dan is het de beurt aan Jessica. “Ruud heb jij nooit een moment gehad waar je twijfelde over onze relatie, dat je je alleen voelde? Jouw interesses in wat dan ook zijn zo anders dan die van mij?” Ruud reageert met zachte stem: “Eerlijk gezegd had ik best vaak die momenten. Ik heb ook dingen laten liggen. Ik heb je emotioneel wel in de kou laten staan en daar heb ik last van.” Jessica staat op en geeft Ruud een knuffel. Het is, op het zachte gesnik van beide ex-partners na, doodstil in de behandelkamer.
Een nieuwe beweging
De emotionele pijpleidingen zijn doorgeblazen en er lijkt ruimte voor een nieuwe beweging. Dit moment was zeer waarschijnlijk nooit gekomen als beiden zich hadden vastgebeten in het conflict waarbij het kwetsbare verlies niet aan de oppervlakte had kunnen komen. Door elkaar erkenning te geven en het achterste eind van de tong te tonen ontstond er weer verbinding.
Aan het eind van de sessie stapt Ruud opeens over zijn schaduw heen en zegt; ”zullen we deze week eens samen overleggen over de invulling van de feestdagen? En denk jij dat er misschien een moment is waarop we met elkaar kunnen zijn?”
Ik sta perplex en kan niet ontkennen dat ik even vol schiet. En zo werd het toch nog een mooie kerst voor Ruud, Jessica en hun kinderen. Schipbreuk geslaagd dus!
Leoniek van der Maarel
Tineke Rodenburg
Lees ook de andere blogs van Leoniek en Tineke
REAGEER OP DEZE BLOG