‘gewoon moeder
ook ik
ben
gewoon moeder
Echt waar
neem van mij aan
dat ik
zielsveel hou
van mijn dochter
net als jij
…..’
Zo begint het gedicht ‘het kruis’ uit mijn autobiografische werk ‘geen sprookje’, gedichten over ouderverstoting.
Inhoud blog
Nachtmerrie
Afgelopen najaar heb ik het eerste exemplaar uitgereikt aan Esmah Lahlah, lid Tweede Kamer en betrokken bij het onderwerp. Toen ik in 2015 ging scheiden had ik geen vermoeden van de nachtmerrie waarin ik terecht zou komen. Het bestaan van het proces van oudervervreemding -wat kan uitmonden in ouderverstoting- kende ik niet. Laat staan dat ik wist hoe moeilijk het was om mijn weg daarin te vinden of hulp te krijgen.
Ouderverstoting
In het kort komt het erop neer dat bij ouderverstoting een normaal functionerend, liefhebbend en gezaghebbend ouder het contact verliest met één of meer minderjarige kinderen. Dit als gevolg van het op talloze manieren tegenwerken en frustreren van dat contact door de andere ouder, met als gevolg dat er psychologische splitting plaatsvindt bij het kind. Het kind wijst vervolgens de ‘gewraakte’ ouder af en vaak ook diens familie.
Ouderverstoting na scheiding
Ouderverstoting openbaart zich veelal in de nasleep van een scheiding, maar blijkt terugkijkend niet zelden al tijdens de relatie een rol te spelen. Het is een sluipend proces waarvan de desastreuze gevolgen zich langzaam maar zeker invreten en uiteindelijk kunnen uitmonden in volledig contactverlies. Fenomenen waaronder intieme terreur, dwingende controle en gaslighting, komen vaak tevens hierbij naar voren.
Dochter
In het najaar van 2017 vertrok mijn twaalfjarige dochter op de fiets naar school om -tot op heden- niet meer naar mij terug te keren. Er was ondertussen al twee jaar sprake van een afgeronde scheiding, waarbij tevens een ouderschapsplan met co-ouderschap was overeengekomen. De uitvoering daarvan verliep in toenemende mate moeizaam. Dit gebeurde onder andere met kennelijk triviale zaken welke ondertussen een ondermijnende impact hadden. Mijn dochter zette zich steeds explicieter tegen mij af en ‘besloot’ op die bewuste dag, tot een volledige contactbreuk.
Gedichten
Vervolgens ben ik over de jaren heen gedichten gaan schrijven om woorden te geven aan de talloze ervaringen, gevoelens en emoties waarmee ik, als gevolg hiervan, te maken kreeg. Een karavaan aan jeugdhulpverleners en onderwijsprofessionals trok aan mij voorbij. Ik voelde me een roepende in de woestijn en bevuild door iets waarin ik me niet herkende. Voortdurend zocht ik naar woorden voor de nachtmerrie waarin ik terecht was gekomen en waarop ik vrijwel dagelijks werd -en word- bevraagd.
Dichtbundel “Geen sprookje”
Dichten werd een manier om steeds een stukje van de chaos beet te pakken, te onderzoeken en om te zetten naar taal. Om het onbegrijpelijke te kunnen grijpen en uitdrukking te geven aan de liefde voor mijn dochter. Zo ontstond dichtbundel ‘geen sprookje’ en werd daarmee, voor zowel (groot)ouders als voor velen die professioneel gezien met scheidingsproblematiek te maken hebben, een bron van herkenning alsmede gespreks- en reflectiemateriaal. Elk gedicht is een onderwerp op zich en pakt iets beet waarover je met elkaar in gesprek kunt gaan en/of troost en herkenning in kunt vinden.
Contactverlies
Want contactverlies tussen ouder en kind als gevolg van ouderverstoting is intens beschadigend en wreed, maar verdwijnt nog vrijwel uitsluitend in de taboesfeer. Het schrijnende is dat dit niet alleen geldt voor de verstoten ouder en diens familie, maar juist ook voor betrokken kinderen! Er is ondertussen het nodige (internationaal) onderzocht en gepubliceerd. Niet alleen over de oorzaak, maar ook over de gevolgen van ouderverstoting voor de ontwikkeling van kinderen die een dergelijke ‘keuze’ maken. Bij velen trekt het pijnlijke sporen door het leven en leidt het tot een diversiteit aan intergenerationele (psychologische) problematiek. Helaas weet ik ondertussen dat professionele kennis over dit fenomeen nog jammerlijk tekortschiet, waardoor getroffenen een vaak eenzame en onbegrepen weg gaan.
Kennis
Met de publicatie van mijn dichtbundel wil ik eraan bijdragen dat de kennis over ouderverstoting toeneemt en de problematiek beter wordt (h)erkend en aangepakt. Meer informatie over de dichtbundel is te vinden op www.geensprookje.nl.
Voor verloting onder lezers van het online magazine van Nieuwe Stap stel ik graag twee dichtbundels beschikbaar.
Wil jij graag een van deze twee dichtbundels winnen? Reageer dan onder de blog en geef aan waarom jij graag in aanmerking wil komen voor de dichtbundel. Wil je anoniem reageren? Dan kan ook door een mail te sturen naar elske@nieuwestap.nl
Op 25 februari 2025 verloten we de dichtbundels.
Mike - 13 feb 2025
Ben zelf een verstoten vader van mijn twee mooie dochters...
M - 13 feb 2025
Helaas herken ik uw verhaal ook... Eerlijk gezegd naar twee kanten toe. Ik kan zelf absoluut niet met mijn moeder (narcist) overweg. Helaas heeft mijn dochter van toen 14 ook 3 jaar na de scheiding besloten om alleen nog bij papa te blijven... Het doet onwijs veel pijn en ik begrijp het niet... Nouja soms, want soms denk ik dat dit mijn karma is...
Nynke Whiterod - 13 feb 2025
REACTIE GEEN SPROOKJE Als advocaat zie ik de pijn. De onmacht. Het onrecht. Het verdriet. De Wanhoop. Wanneer ik mijn ongenoegen over de instanties, de uitspraken deel met collega’s wordt mij soms verweten te betrokken te zijn. Gek eigenlijk, want ik ken de zaak als geen ander. Ik begrijp de wettelijke kaders. Ik begrijp soms niet hoe binnen die kaders beslissingen worden genomen die niet stroken met mijn gevoel voor rechtvaardigheid. Ik noem dat INSTITUTIONELE OUDERVERSTOTING. Een ouder krijgt die verstoting zelden alleen voor elkaar. In een keten van betrokkenen is het vaak de vraag: Wie is verantwoordelijk voor wat? En dat maakt dat, om het populair te zeggen, er nooit echt een “eind baas” is. En dat werkt ouderverstoting in de hand. En als uiteindelijk volstrekt duidelijk is dat de ouder die heeft verstoten had moeten worden begrenst, dan is het vaak te laat. Dan is er vaak al zoveel kapot. En dan is niemand “echt” verantwoordelijk en moet geconstateerd worden dat het inderdaad niet goed is gelopen, maar ja…. Institutionele ouderverstoting kan alleen worden aangepakt als de gehele keten het ook WIL zien. Als we ons realiseren dat het niet altijd zo is dat waar er twee vechten er niet altijd twee schuld hebben. Dat in de keten iedere betrokkene de vraag beantwoordt: Wie heeft hier de regie? Welke ouder bepaalt nu echt? Daar is voor iedere afzonderlijke betrokkene in de keten bijzonder veel moed voor nodig. Iedere keer weer. Ouderverstoting is geen sprookje, het is een nachtmerrie. Als iedereen in de keten bereid is om het te willen zien, dan kan iedereen individueel een stukje bijdragen aan een happy ending. En is nooit te laat.
Silke - 14 feb 2025
Het leed dat Jeugdzorg heet, uithuisplaatsing van de kinderen, je psychisch geweld worden aangedaan. Of omgekeerde rollen die worden gespeeld, maar op de één of andere manier jij tóch elke keer weer het slachtoffer bent. Dat wil je niet! Ik niet! Maar die nare emoties ervan, bah....!!! Ik kan me in de woorden van het verhaal, het gedicht, verplaatsen. En de emotie voelen. Gelukkig wel weer! Dat had ik weten uit te schakelen. Complex interessant, hoe hersenen werken. Samenwerken met je ziel... én beschermen! Het zou me helpen in mn verdere rouw- en verwerkingsproces, dit gedichtenbundel. Waardevol ♡♡
Nieuwe Stap - 25 feb 2025
Gefeliciteerd Silke, Je hebt samen met Yvonne, die mij rechtstreeks een mail heeft gestuurd, het boek gewonnen! Wil je je adresgegevens doorsturen naar: info@nieuwestap.nl? Dan zorg ik ervoor dat het boek naar je toe komt. Voor de anderen: het boek is te koop en meer info kun je vinden op www.geensprookje.nl