Deze blog verschijnt eenmalig op Nieuwe Stap. De serie Dagboek van een Mediator lees je normaal gesproken op https://www.scheidingswijze.nl/blog/ , waar we met beide benen in de praktijk staan. Zonder oordeel, maar met oog voor wat schuurt. Voor iedereen die zelf of professioneel met scheiding te maken heeft.
Inhoud blog
Wanneer stilte meer zegt dan woorden
Sommige verhalen veranderen niet met de tijd.
Ze gaan niet liggen. Ze schuren alleen stiller.
Ik kreeg een WhatsApp van de moeder van het kind van mijn overleden broer. Ze wil praten. Ze wil het contact herstellen. Maar het is te laat. Niet voor het kind — dat blijft welkom. Maar wel voor haar.
Uit beeld, uit contact
Mijn broer overleed ruim vijf jaar geleden. Hij was toen al twee jaar uit elkaar met haar. Hun dochter was nog klein. Wat begon als afstand werd snel uitsluiting. Niet alleen voor mij, ook voor mijn ouders. Juist na zijn overlijden was er niets meer. Geen plek. Geen rol. Geen ruimte.
We hadden geen woorden. Ook geen ruzie. We hadden stilte. En die bleef — tot het moment dat de erfenis was afgehandeld. Daarna verdween ze volledig uit beeld. Daarmee verdween ook het kind. Niet omdat ze niet welkom was. Maar omdat er nooit iets werd gebracht wat kon groeien.
Vader op z’n best
Mijn broer was een vader van weekenden.
Van pretparken, ijsjes, schaterlachen en samen op de bank. Geen lunchdozen, geen huiswerkstress, geen strijd over schermtijd. Ik vond daar wel eens wat van. Dat het niet eerlijk verdeeld was. Dat hij alleen de leuke uren kreeg. Maar nu, jaren later, zie ik ook wat dat waard was.
Het was feest om bij hem te zijn.
Hij was het kind dat samen met zijn kind genoot. En dat was hun tijd. Niet perfect, niet volledig, maar wél van hen.
Verlies in het meervoud
Wat bleef was gemis. En verdriet.
Niet alleen om mijn broer, maar ook om het kind dat we nauwelijks nog zagen. Mijn ouders hebben alles geslikt — elk onredelijk verzoek, elke afwijzing — als ze maar een glimp konden opvangen. En ik? Ik werd buitengesloten. Ik kreeg geen rol. Geen telefoontje.
En toch hield ik vol. In het belang van haar. Van zijn dochter.
Nu ze ouder wordt, komt ze af en toe weer langs. Alsof de tijd iets heeft hersteld.
Mooie zinnen, lastige realiteit
Bij ScheidingsWijze maken we ouderschapsplannen waarin staat dat het contact met familie van beide kanten behouden blijft. Dat opa’s en oma’s, ooms en tantes onderdeel blijven van het netwerk rond het kind. Het is een mooie zin. Maar wat is die waard als één ouder wegvalt — en de ander zich niet aan die lijn houdt?
Je kunt geen juridische actie ondernemen op gemis.
Je kunt niemand dwingen tot warmte.
En je kunt een hand blijven uitsteken, maar je verliest jezelf als die altijd in de lucht blijft hangen.
Hoezo herstel?
En nu komt er dus een bericht. Met een voorstel tot gesprek.
Alsof we een band hadden waarvan alleen wat stof moet worden afgeklopt en het gaat om een misverstand. Net alsof herstel mogelijk is.
Maar ik ben klaar met onzin en smoesjes. Ze is haar moeder. Dat respecteer ik.
Maar ik weet ook wat er met haar meekomt — en daar stap ik niet opnieuw in.
Contact in het belang van haar dochter is altijd mogelijk geef ik aan.
Maar herstel? Hoezo herstel — ze heeft mij altijd ontweken. Nooit thuis gegeven.
Voor het kind, niet voor de vorm
Grenzen trekken voelt vaak alsof je de ander buitensluit.
Maar soms is het precies andersom: je trekt een grens om jezelf niet kwijt te raken.
Zodat je er kán zijn als het erop aankomt.
Voor het kind. Voor wie nooit had moeten kiezen.
Blijf ons volgen
Wil je Dagboek van een Mediator blijven volgen? Kijk op www.scheidingswijze.nl, waar we vaker schrijven over de kant van scheiden waar je niet over leest in brochures.
Of je nu ouder bent, kind, mediator of gewoon mens: sommige verhalen vragen niet om een oplossing, maar om erkenning.
REAGEER OP DEZE BLOG