Voelt zich niet gezien
Vanuit ons vroegere kerngezin, als moeder van twee, kon ik best leven met dat alles in het leven nu eenmaal niet altijd voor beide kids gelijk opging. Ik vond dat ze daar weerbaarder door zouden worden, een wijze les voor later. Nu werkt dat in een samengesteld gezin toch net even anders… In mijn vorige blog schreef ik al over dat stiefkindjes al je jeugdtrauma’s triggeren, en stiefouders ook die van hun stiefkindjes. Nu zijn wij een samengesteld gezin met drie kids… en er is er eigenlijk altijd wel één die zich niet gezien voelt, of afgewezen. Dat triggert vervolgens weer mijn eigen trauma van het nooit goed genoeg kunnen doen, en mijn eeuwige schuldgevoelens naar de kinderen.
Tip van stiefmoeder: bespreek je gevoel
De jongste hier is mijn stiefkindje, die heeft qua leeftijd de meeste aandacht nodig, en daarbij roept hij ook het hardst. Dat is best een beetje zoeken, want voor ik het weet voelt hij zich niet gezien. En ben ik met hem aan het spelen, trekt de middelste zich terug op zijn kamer omdat hij zich afgewezen voelt. Zie het dan maar eens goed te doen als moeder en stiefmoeder. Bam! Daar komt mijn eigen trauma weer de hoek om kijken: ik schiet tekort…
Nou dacht ik laatst: ik ga het met de middelste maar eens bespreken, dat het mij verdrietig maakt dat het lijkt of ik het nooit voor iedereen goed kan doen. Zegt hij: “soms voelt het inderdaad zo mama, en soms ga ik ook gewoon naar mijn kamer omdat je dan niet doorhebt dat ik dan op mijn telefoon zit”. O ja, het blijven ook gewoon nog kinderen natuurlijk!
Heb ik zelf nooit geleerd
In dit gezin leer ik met vallen en opstaan een van de meest waardevolle lessen uit mijn leven: mijn gedachten en gevoelens bespreekbaar maken. Dat heb ik nooit geleerd en nooit gedaan. Dus ik heb iets nieuws te doen, want alleen zo kunnen we er met elkaar over in gesprek. Over het verschil tussen gedachten en gevoelens, over wat we nodig hebben. Van elkaar maar vooral ook van onszelf. Ik heb de kinderen te leren dat het belangrijk is om gevoelens te voelen, en te bespreken. En dat welke gedachten en gevoelens je ook hebt, en hoe je daar ook mee omgaat, hoe boos of teleurgesteld je soms ook bent, ik als mama en stiefmama zielsveel van je hou.
Onvoorwaardelijke liefde
Want alleen vanuit onvoorwaardelijke liefde kunnen we een omgeving creëren die veilig voelt om alles te mogen voelen en alles bespreekbaar te maken. Ik wil de gezinssituatie creëren die ik mezelf als kind ook toegewenst had: één van liefde, veiligheid en vertrouwen. Hun liefdevolle omgeving om vanuit te mogen groeien, leren en als veilige haven om naartoe terug te keren uit de grote boze buitenwereld.
Ik ben Lot, 43, heb zelf 2 kinderen van 11 en 14 (een zoon en een dochter), en een bonuszoontje van net 5. Ik ben begin 2024 weggegaan bij mijn ex-man na een relatie van 22 jaar. En nu bijna een jaar samen met mijn nieuwe partner (44). We zijn eind vorig jaar zonder dat dat al heel erg de bedoeling was, als vanzelf gaan samenwonen. Onze kinderen wonen de helft van de week bij ons. Het is absoluut nog een rollercoaster en een enorme zoektocht, er mag zoveel aangekeken, geleerd en geheeld worden. Dankbaar, pijnlijk, mooi, zwaar en mega intens: we doen het echt fantastisch met z’n vijven. Vandaag deelt ze tip van stiefmoeder.
REAGEER OP DEZE BLOG