Inhoud blog
Toerist thuis
Dankzij de jaarlijkse bonus van mijn werk konden we iets doen dat jaren onmogelijk was geweest: we konden op vakantie naar Nederland. Niet logeren bij familie of vrienden, maar een vliegreis, een huurauto, een vakantiehuisje in Zeeland. Voor ons was dat ongekende luxe. Het vakantiehuisje was vele malen luxer dan ons huurhuis in Schotland: ruime kamers, veel licht, een modern ingerichte keuken. En een thermostaat voor de verwarming: voor mij het summum van comfort.
Paul was er niet bij
De kinderen waren nu 7 en 9 jaar oud – oud genoeg om totaal opgewonden te zijn over de reis. Terwijl ik voor ons alle drie inpakte, renden zij op en neer en haalden spullen uit de koffers en vervingen die met onwaarschijnlijk grote knuffelbeesten, die ik op mijn beurt weer verwijderde. Paul hield zich op de achtergrond. Hij stelde zich op het standpunt dat hij bij vertrek klaar zou staan, maar verder was hij niet betrokken. Het was me al vaker opgevallen dat hij in dezelfde kamer als wij kon zijn en er toch niet echt was. Maar terwijl hij naar de tv staarde of zich achter zijn krant verborg, was hij daar ook niet écht mee bezig. Ik keek soms naar hem en vroeg me af: waar ben jij?
Veel van alles
De kinderen waren al een paar keer in Nederland geweest, maar we hadden nu meer tijd om Zeeland te ontdekken. En wat hen nu, ook jaren later, nog het meest bij blijft, is de overdaad in Nederland. Er was van alles zo veel. Zo veel keuze in de supermarkt. Hagelslag was al een ontdekking, maar dertig soorten hagelslag, in allerlei kleuren. Zo veel soorten broodbeleg, zo veel soorten brood om het op te leggen. En ook daarbuiten: als we op stap gingen, was er zo veel te ontdekken. We konden fietsen huren, naar een dierenpark, naar een grote speeltuin. Zelfs op het vakantiepark zelf was meer te spelen dan wij in een week konden doen.
Bij mij bracht het bezoek aan Nederland ook veel teweeg. Natuurlijk genoot ik van het weerzien met mijn familie en mijn vrienden, maar nog meer genoot ik van heel kleine dingen. Op de fiets naar Albert Heijn, een simpelere zin bestaat niet. Iets dat veel Nederlanders honderden keren in hun leven doen zonder daar maar een minuut bij stil te staan. Maar voor mij werd het vol betekenis.
Zichtbaar
En als ik ‘Goedemorgen’ zei in het Nederlands, of belangrijker nog ‘Hadoe war’, dan wist vrijwel iedereen die mij sprak: Oh, die komt uit Brabant. Dat ene woord dat ik uitsprak, waardoor een ander mij meteen een identiteit kon geven. Dat was niet fijn omdat ik mezelf alleen of vooral als Brabantse zie, maar omdat ik met één woord betekenis krijg. Terecht of onterecht, correct of fout, ongeacht de vooroordelen die daarmee gepaard gaan: ik ben niet meer onzichtbaar. Een deel van mezelf is zichtbaar geworden. Dat vanzelfsprekende had ik zo lang niet meer meegemaakt en zo gemist.
Ik kan ook nu nauwelijks uitleggen wat dit precies is en waarom het belangrijk is. Indertijd kon ik het zeker niet; het enige wat ik wist is dat ik het heerlijk vond weer in Nederland te zijn. Ik voelde me als een vis in het Zeeuwse water, genoot van het ’thuis zijn’ en genoot van wat mijn thuis onze kinderen bood. Ik voelde ons opbloeien. Paul bekeek het van zijn gebruikelijke afstand. Hij gunde ons een fijne vakantie, maar gaf zich niet over.
Twijfel of schuldgevoel?
Ik voelde zo veel en ik duwde zo veel weg. Misschien twijfelde ik over de keuze die ik jaren geleden had gemaakt om Nederland te verlaten. Of ik voelde me schuldig over mijn kritische houding tegenover mijn nieuwe land en mijn nieuwe woonplaats. Of misschien voelde ik me schuldig dat ik goed betaald werd voor werk in een organisatie die mensen afbrandde. Wellicht waren er twijfels over de beperkingen in mijn relatie en de fundamentele ongelijkheid in verantwoordelijkheden. En er bestond geen twijfel over dat ik me schuldig voelde over mijn tekort schieten als ouder. Mijn kinderen groeiden op in een plaats, waar ze door de locatie alleen veel minder kansen hadden. Als mijn vriendinnen praatten over uitjes die zij met hun kinderen ondernamen, over clubs waar hun kinderen lid van waren, over schoolprojecten waar hun kinderen aan deelnamen, voelde ik een mix van jaloezie en falen. Ik lag ’s nachts wakker als ik dacht aan het koppie van mijn zoon toen hij zich realiseerde dat ze op school wéér dezelfde sommen gingen maken die hij vorig jaar al onder de knie had…
Ik ging maar door
Er was zo veel en tegelijk was ik zo moe. Dus ik deed wat al jaren werkte: ik had het te druk om te overwegen. Ik had twee jonge kinderen die me nodig hadden, een gezin draaiende te houden en veeleisend werk te doen. De overwegingen moesten wachten.
Frankie: geboren in Breda in 1970, gestudeerd aan de universiteit in Tilburg, waaronder 1 jaar in Glasgow. Toen is mijn liefde voor Schotland ontstaan. Gewerkt in Nederland tot en met 2005, toen geëmigreerd naar Schotland. Vriend opgedaan, 2 kinderen gekregen, daarna getrouwd. Twee culturen in 1 relatie. Vijftien jaar samen, 10 jaar getrouwd en toen geleidelijk uit elkaar gegaan. Woon nu samen met 2 pubers, we improviseren rondom de scheiding. Ik vertel vandaag over mijn scheiding in het buitenland.
REAGEER OP DEZE BLOG