Dat éne berichtje dat je wereld kapot maakt. Hoe ga je om met vreemdgaan?

Ik dacht altijd dat vreemdgaan zo’n ‘ding’ was dat andere mensen meemaakten. Verhalen waar je naar luistert op een verjaardag, of leest in tijdschriften. Tot het mijn verhaal werd. Tot ik, op een doodnormale dinsdag, een berichtje las dat mijn leven in tweeën brak.

Mensen denken vaak dat de klap zit in dat moment — dat ene bericht, die ene ontdekking. Maar eigenlijk begint het dáár pas. De echte pijn komt daarna, in de stilte, in de nachten dat je niet slaapt, in het moment dat je je tanden poetst en ineens weer misselijk wordt omdat je bedenkt dat niets meer klopt.

En dat deel… daar praat bijna niemand over.

De schok die in je lijf blijft zitten

Toen ik erachter kwam dat mijn man was vreemdgegaan, werd ik letterlijk ziek. Hartkloppingen, trillen, misselijkheid. Ik dacht eerst: ‘dit is paniek, het zakt wel weer’.
Maar dat deed het niet.

Elke keer als ik zijn naam op mijn telefoon zag, voelde mijn lijf alsof ik opnieuw werd aangevallen. Alsof mijn zenuwstelsel het beter begreep dan ikzelf: iets is hier gebroken, en dat komt niet zomaar goed.

En ja, later las ik dat dit normaal is. Dat vreemdgaan diepe psychische én fysieke schade aanricht. Dat je lichaam in een soort traumastand kan blijven hangen. Maar op dat moment voelde het alleen als falen: falen dat ik niet “normaal” kon reageren.

Twijfel wordt een nieuwe identiteit

Wat niemand je vertelt: vreemdgaan verandert hoe je naar jezelf kijkt.
Je begint aan alles te twijfelen:

Was ik niet leuk genoeg?
Niet aantrekkelijk genoeg?
Heb ik iets gemist?
Was ik naïef?

Ik zocht bewijs dat het aan mij lag. En geloof me: wie wil lijden, vindt altijd bewijs.

Zelfs in de spiegel zag ik iemand die mislukt was. Dat klinkt overdreven, maar als je bedrogen bent, verandert je identiteit. Niet alleen je relatie breekt: jij breekt ook een beetje.

Die andere vrouw — en de schaamte die niemand ziet

Ergens deed het me nog het meest pijn dat er iemand anders betrokken was. Ik kende haar niet. Ik wilde haar niet kennen. Maar ze was ineens overal in mijn huis, in mijn bed, in mijn hoofd.

Je vergelijkt jezelf met iemand die je nog nooit hebt ontmoet. En die je eigenlik ook nooit wil ontmoeten! Je wordt jaloers op een fantasie. Je haat iemand die je nooit heeft gezien.

En terwijl iedereen zegt:
“Richt je op jezelf, die ander doet er niet toe,”
doet die ander er tóch toe. Zoe voelt als het kwaad voor alles wat je kwijt bent.

Wat het met kinderen doet

Wij hebben kinderen. Ik weet nog dat ik hen zag slapen die avond, en ik dacht:
Hoe moet ik dit in godsnaam uitleggen? Hoe bescherm je iemand tegen een waarheid die jij zelf amper aankunt?

Kinderen voelen álles. Ze voelen de spanning zodra je die deur binnenkomt. Ze zien je opgezette ogen, horen dat je stem trilt, merken dat je korter reageert.

Blijven of vertrekken: er is geen “goed” antwoord

Iedereen had een mening:

“Voor de kinderen moet je blijven.”
“Voor jezelf moet je weg.”
“Liefde overwint alles.”
“Een keer vreemdgaan = nooit meer vertrouwen.”

Maar wat niemand zei, was dit:

Welke keuze je ook maakt, je verliest altijd iets.
Blijven voelt als jezelf verloochenen.
Weggaan voelt als falen.

Ik heb uiteindelijk besloten om niet meteen een keuze te maken. Mijn grenzen waren zo vervaagd dat ik eerst moest leren waar ze überhaupt stonden. Soms is niet weten je enige houvast.

Herstel is geen rechte lijn

We zijn maanden verder, en nog steeds kan een geur, een liedje, een naam op tv me teruggooien naar dat ene moment.
Mensen willen graag horen dat het nu “goed” gaat. Maar dat is niet altijd waar.

Herstel ziet er niet uit als:

• een verzoening
• een nieuw begin
• of ‘closure’

Herstel is:

• leren slapen zonder hartkloppingen
• een dag doorkomen zonder te checken waar iemand is
• beseffen dat het niet jouw schuld was
• jezelf weer zien als iemand die liefde waard is

En soms, heel soms, voor het eerst weer diep ademhalen.

Wat ik had willen weten

Hierbij geef ik je mee:
Je reactie is normaal. Jij bent normaal. Je bent niet zwak, niet hysterisch, niet overdreven.

Je bent iemand die een klap heeft gekregen op de plek waar je het meest kwetsbaar bent: vertrouwen.

En dat geneest — maar niet snel, en niet lineair.

Ben ik er al? Nee. Maar ik ben er wel nog.

Ik weet niet of ik terugga naar hoe het was. Misschien hoeft dat ook niet.
Misschien gaat het er niet om dat je terugkeert, maar dat je vooruit beweegt. Neem je tijd!

Wat ik zeker weet:
Ik ben niet meer dezelfde persoon als voor dat bericht.
Maar ik ben wél iemand die zichzelf stukje bij beetje terugvindt.
En soms is dat genoeg.