Het kind van de rekening

De laatste tijd ben ik regelmatig in contact geweest met kinderen en hun moeders en soms ook stiefvaders, al dan niet aangevuld met stiefbroertjes en/of –zusjes, al dan niet aangevuld met halfbroertjes en/of -zusjes. Zeer diverse verhalen, achtergronden, emoties, situaties, etc.

De grote afwezige in al deze verhalen en situaties was/is de (biologische) vader!

En daar draaiden de contacten die ik met hen had ook om. Ik was daar, of zij kwamen bij mij in de praktijk langs, om te onderzoeken wat de mogelijke impact op het welzijn van de kinderen zou zijn, als er weer een hernieuwde poging tot contact met de biologische vader zou komen.

Wat weer eens volstrekt helder werd, is hoe sterk en flexibel tegelijk kinderen zijn. En het ging hier vooral over kinderen jonger dan 13 jaar. Wat ook weer eens volstrekt helder werd, is hoe enorm loyaal kinderen zijn. Wat de vader al dan niet gedaan of gelaten had, er is steeds een hang naar contact. Wat ook weer eens volstrekt helder werd, is hoe gevoelig kinderen zijn. Want pijn en verdriet kennen ze maar al te goed.

Tijdens de gesprekken die ik met de moeders voerde, zou je zomaar geneigd zijn om ten strijde te trekken tegen deze vaders die na de scheiding vooral uitblonken in afwezigheid, onbetrouwbaarheid qua afspraken en nalatigheid aangaande het niet (volledig) betalen van alimentatie. Wat zijn dat voor vreselijke figuren!?

Op anderen dagen, kwamen in mijn gedachten en herinneringen ook mannen voorbij die ik al eens in mijn praktijk gehad had; vaders die hun kinderen niet meer mogen zien…

In mijn hoofd kwamen nu allerlei vragen op in de trend van: “Hoe kan dat nou? Wat is hier nou eigenlijk echt aan de hand?“

Het werd soms geschetst alsof die mannen hun kinderen niet meer zouden willen zien en dan bonst ook mijn eigen vaderhart van ongeloof, dat vaders hun kind(eren) niet meer zouden willen zien…

En het heeft even geduurd, maar uiteindelijk was daar het antwoord: “Het kip en het ei-verhaal!” Natuurlijk, zo simpel is het.

Als ik als vader merk hoe weinig ik in te brengen heb in de opvoeding; als ik als vader merk hoe er, vooral door mijn ex, over mij gepraat wordt; als ik als vader voel hoe ik enorm gefaald heb naar mijn kinderen; als ik als vader ervaar hoe ik het niet snel goed kan doen en zeker niet goed kan maken; als ik als vader moet buigen naar de ‘regels’ van mijn ex en er anders niet of nauwelijks gecommuniceerd wordt of wordt gedreigd dat ik de kinderen niet meer mag zien als…, tsja, dan is het nog niet zo makkelijk om de kinderen te blijven zien en mijn geldelijke bijdrage te blijven voldoen.

Als ik als moeder merk hoe weinig de vader zich bekommert over de opvoeding; als ik als moeder merk hoe er, vooral door mijn ex, over mij gepraat wordt; als ik als moeder voel hoe ik enorm gefaald heb naar mijn kinderen; als ik als moeder ervaar hoe ik het niet snel goed kan doen en zeker niet goed kan maken; als ik me als moeder in allerlei bochten moet wringen om de kans op het ophalen van de kinderen en/of de betaling van de alimentatie zo groot mogelijk te houden, …, tsja, dan is het nog niet zo makkelijk om mijn ex ook op een normale manier te blijven informeren en hem gewoon zijn gang te laten gaan, zoals en wanneer het hem uitkomt.

Kip en ei! Wie was er het eerst? Of in dit geval: “Wie is er begonnen en waarmee?” En ze hebben wat mij betreft allebei gelijk! Gefeliciteerd!

En ze hebben wat mij betreft ook allebei een ‘wake-up call nodig’ en dan verwoord ik het nog netjes…

Zowel de vader als de moeder voelen zich ‘het kind van de rekening’ en zijn dat in hun perceptie ook.

En begrijp me goed, jullie doen soms ook dingen of dingen niet, waarvan je kunt concluderen dat dit niet echt handig is of soms zelfs belachelijk. Helder.

Dat gezegd hebbende, vergeten we even in gezamenlijkheid en ouderlijke verantwoordelijkheid wie er hier nu echt ‘het KIND van de rekening’ is!