Cathy: autisme speelde een rol in ons huwelijk en bij onze scheiding

Als ik écht verder wilde, moest ik eerst weer mezelf worden en mezelf weer leren vertrouwen en waarderen. Ik schreef alles op wat in me op kwam, er kwamen steeds meer details bij, tot letterlijke uitspraken van jaren geleden. Langzaam begon ik situaties te begrijpen, te snappen waarom dingen gebeurd zij, waardoor situaties zich ontwikkelde.

Het vermoeden dat mijn ex een vorm van autisme had (en heeft natuurlijk) werd bevestigd, keer op keer. Ik kon er niet meer onder uit. Het feit dat hij dat niet wilde zien, niet wilde erkennen dat ook hij een aandeel had in het mis gaan van onze relatie heeft t kapot gemaakt.

De tijd dat we nog samen waren, een ongecompliceerd leven hadden, was een goede tijd. Daar kon mijn ex goed mee om gaan. De problemen kwamen toen de kinderen er waren en ons leven gecompliceerder werd. Zeker toen ook de opvoeding van onze dochter moeilijk bleek, werd ons leven zwaar. We vonden elkaars steun niet en zaten niet op dezelfde lijn. We kregen daar steeds meer ruzie over. In zijn ogen deed ik het allemaal fout en was ik zo veranderd door de komst van de kinderen, precies zoals hij had voorspeld en waar hij bang voor was. En daar had hij wel gelijk in. Alleen had dat niets te maken met de komst van de kinderen, maar met de problematiek van de kinderen en zijn houding ten aanzien van mij als moeder en partner.

De ruzies werden steeds erger. Ik heb altijd eerst de oorzaak bij mezelf gezocht, wat had ik mis gedaan, waardoor we nu ruzie hebben. Dat zit in mijn aard, eerst naar mijzelf kijken. Toen schreef ik ook al alles op, om alles goed te overdenken. Mijn ex en ik hebben allebei een pittig temperament, dus ook ik reageerde fel. Ik had zeker ook een aandeel in situaties, daar bood ik ook steeds mijn excuus voor aan. Mijn ex zag zijn aandeel niet en vond mijn excuses steeds slap. Het bevestigde voor hem denk ik alleen maar dat het mijn schuld was.

Praten hielp niet en lukte ook niet. Ik kreeg de schuld van alles en dat ik mijn excuses had aangeboden bevestigde dat toch. Op den duur probeerde ik het niet meer om te praten. We groeiden steeds verder uit elkaar. Leefden allebei in hetzelfde huis en aten samen, maar dat was het.

Mensen om me heen vroegen of mijn ex depressief was, omdat hij de hele dag zwaar aan het zuchten en steunen was, alsof het leven hem te zwaar was. Hij had ook een gebogen houding, wat dat versterkte. En ik denk ook dat het zo was. Dat hij het leven als te zwaar ervaarde, een enorme last waar hij geen weg mee wist. Het zuchten en steunen deed hij ook nadrukkelijk bij ons. Zowel mijn kinderen als ik zijn daar erg gevoelig op. De negativiteit van de zuchten woog zwaar op onze schouders en ook wij werden daar negatiever van. De sfeer in huis werd drukkender door de negativiteit die om mijn ex heen hing. We meden hem steeds meer, om dat zuchten en steunen niet aan te hoeven horen en te voelen. Ik denk daarom ook dat de scheiding ook voor hem een opluchting was, zijn leven werd weer ongecompliceerd. Hij zal het nooit zeggen of erkennen. Hij had die beslissing nooit kunnen maken, want zijn autisme speelde een rol.

Cathy is 43 jaar. Moeder van een zoon (7) en een dochter (11). Anderhalf jaar geleden gescheiden van een man van wie men vermoedt dat hij een vorm van autisme heeft. Maandelijks schrijft ze over haar huwelijk, over autisme en scheiding en welk effect dat op haar leven had en nu nog heeft. Langzaam wordt ze weer zichzelf. Vooral hoopt ze lotgenoten te laten weten dat ze niet de enige zijn. Ze is erg eenzaam in haar huwelijk met een autistische man.