Femke schrijft brief aan ex : “Samen in het klaslokaal van onze zoon”

Femke heeft een mooi, verdrietig en emotioneel moment en besluit dit te delen in een brief aan haar ex.

Brief aan ex

“Lieve, onbereikbare, lastig te peilen en moeilijk te doorgronden vader van onze kinderen…

Daar zitten we dan. Samen aan een tafel in de klas van onze zoon. Tof vind ik het dat je de moeite hebt genomen om vanuit je werk direct door te rijden naar school, om bij het gesprek aanwezig te zijn. Dat moet ik je nageven: daar heb je altijd je best voor gedaan, om bij school- of zorggesprekken aanwezig te zijn.

Ik kijk naar je en vraag me af hoe je dit vindt en beleeft, hoe wij hier nu samen zitten, niet meer als stel, maar nog steeds wél als ouders van onze kinderen. Voelt het vreemd voor je? Of voelt het niet heel veel anders dan toen we nog samen waren? Welke emoties en gevoelens gaan er nu door je heen?

Weinig antwoorden

Ik vraag me vaak dingen over je af. Misschien komt het doordat ik weinig antwoorden van jouw kant heb gekregen op vragen over hoe onze relatie nou uiteen kon spatten of stappen die je gezet hebt, keuzes die je gemaakt hebt. Mijn indruk is soms dat je dat zelf niet eens weet.

Maar terug naar het klaslokaal. Ben jij ook zo trots op je kind ? Als er verteld wordt dat hij het eigenlijk heel goed doet. Als zijn positieve eigenschappen nog extra benadrukt worden door de juf. En dat zijn cijfers eigenlijk heel prima zijn, helemaal als je kijkt naar zijn bepaald niet makkelijke basisschooltijd. Ook jij hebt bijgedragen aan zijn mooie eigenschappen en ook van jou heeft hij onder andere zijn creativiteit, handigheid, (ruimtelijk) inzicht, oplossend vermogen en hulpvaardigheid.

Trots

Als ik stiekem vanuit mijn ooghoek naar je kijk, zie ik dat je trots bent, ook al laat je het niet zo zien en merken. Je hoort de juf aan en de vragen die je zoon beantwoordt, knikt af en toe, maar dwaalt ook soms af.

Toch ervaar en voel ik dat, ondanks alles wat er tussen ons is gebeurd, jij wenst dat het mij, de moeder van je kinderen, goed gaat; evenals je kinderen. Het zit ‘m soms in iets subtiels: een hand op mijn schouder, een kleine blik, appje, gebaar of verontschuldiging als je iets te fel hebt gereageerd.

Het valt ook niet mee, na een kwart leven met elkaar, ineens een leven dat er 180 graden anders uit is gaan zien. Voor allebei! Ook jou moet dat wat doen, alleen zeg je er niets over en laat je niets los,  hoewel ik wel het idee heb dat je, zonder mij en je kinderen hele dagen om je heen, meer rust ervaart. Ook ik heb die rust weer gevonden, gelukkig!

Dat moeten we beiden kunnen

Laten we ervoor zorgen dat we er zijn én blijven voor onze kinderen. Dat we samen naar gesprekken kunnen blijven gaan en alles wat de kinderen toekomstig nog mee mogen maken. Want partners zijn we dan wel niet meer, maar ouders blijven we wél ons hele leven! Hoe lastig soms ook. Dat moeten we toch beiden kunnen!

Ik ben er ook van overtuigd dat de gevoelens van boosheid, teleurstelling en verdriet met de tijd wel slijten. Ik ervaar dat zelf gelukkig wel en ik hoop jij ook.

In de auto naar huis laat ik een paar tranen en besluit ik dat dit een mooi, kostbaar, maar ook, voor mij, emotioneel moment is om te delen.

Ik ben Femke (45), ongeveer 2 ½ jaar geleden zijn mijn partner en ik uit elkaar gegaan. We waren niet getrouwd, maar hebben wel 2 schatten van kinderen, inmiddels 16 en 13. Momenteel alleenwonend met de kinderen in een fijn huisje, een om-en-om-weekend-regeling met vader voor de kinderen. In mijn blogs (en gedichten) schrijf ik over mijn scheiding en het proces van ‘heling’ en de (toch ook wel) leuke kanten aan het weer single zijn. Mijn lijfspreuk: bij jezelf blijven en wees eerlijk en oprecht.