In mijn toilet staat al sinds een tijdje een verjaardagskalender in de hoek van het fonteintje. Het spijkertje is uit de muur gevallen en ik heb al die tijd geen moeite gedaan hem opnieuw op te hangen. Met deze kalender is eigenlijk iets triests aan de hand…
Personen die uit mijn leven zijn verdwenen
Er staan namelijk, op een paar personen na, allemaal mensen op die ofwel overleden zijn of niet meer in mijn leven. Letterlijk uit mijn leven of ze vieren verjaardagen waar ik niet meer kom.
Het zegt alles over het contrast van mijn leven vóór mijn scheiding en erna. Heb ik hier zelf een aandeel in gehad? Jazeker. Dat ook.
Maar voor mij waren het familieleden en vrienden waarvan ik dacht dat ik van betekenis voor hen was en andersom, daarom stonden ze ook op mijn kalender. En dan heb ik het over jaaaren in hun leven.
Maar zo ineens of geleidelijk valt dat weg… en dus kijk ik op de kalender en trek de conclusie dat op een aantal dierbare overledenen ik niets meer hoef met dit oude ding.
Wat is hier de betekenis van?
Ik vraag me af wat de psychologische betekenis is van het feit dat ik die kalender niet al lang weg heb gedaan.
Zou het te maken hebben met.. definitief een punt zetten, het boek sluiten, een periode afsluiten of is het de illusie dat ik toch echt nog wel eens wil weten welk nichtje, neefje, oma, etc jarig is… Ik kom er toch niet meer! En zij niet bij mij.
Dus besluit ik om vandaag dit boek ook te sluiten. Ik schrijf de sterfdag/jaar van mijn poes, Nieky, nog op in mijn FB gebeurtenissen en gooi hem bij het oud papier.
Afgesloten hoofdstuk!
Mooie kalender was het wel, van Marjolein Bastin, maar niet meer van waarde. Sowieso weet ik de verjaardagen van mijn huidige dierbaren, door Social media (fb) of doordat ik ze regelmatig zie en ze mij dan uitnodigen. En…mocht het eens voorkomen dat ik een verjaardag vergeet, ook zij weten wat voor druk leven ik heb, dat ik soms teveel aan mijn hoofd heb en ze accepteren dat.
Zoals ik vandaag appte naar een goede vriendin, waarvan ik idd haar verjaardag vergeten was.., maar appt ze terug, ‘ik heb er toch een bloedhekel aan’, geen probleem, we spreken gauw samen af. Opgelost!
Liever zo, dan een schijnheilige kalender op mijn toilet met allemaal ‘fake-people’ 😉
Ik ben Femke, bijna 50! Samenwonend in een fijn huis op een superplekje met mijn 2 puber/jongvolwassen kinderen. In mijn blogs (en gedichten) schrijf ik over mijn scheiding, het proces van heling en de (toch ook wel) leuke kanten aan het weer single zijn.
Inmiddels heb ik weer een (lat)relatie en ben helemaal gewend aan mijn nieuwe status!
Mijn lijfspreuk: ‘bij jezelf blijven en wees eerlijk en oprecht’. De lijfspreuk “vertrouw op je gevoel” is daar in de loop van de tijd ook bijgekomen!
Lees ook de andere blogs van Femke.
REAGEER OP DEZE BLOG