Na de komst van onze twee kinderen veranderde ons leven drastisch.
Mijn partner trok zich steeds verder terug, vluchtte op zijn vrije dagen met zijn motor. Ik verweet hem dat, voelde me erg in de steek gelaten en hij verweet het mij dat ik teveel aandacht gaf aan de kinderen. Daardoor wilde de kinderen minder bij hem zijn vind hun vader. Ik beschermde ze teveel, waardoor onze dochter haar vader zelfs af wees, vond hij. Het was echter niet bespreekbaar dat ook hij een aandeel had in deze situatie. Bij onze dochter werd de diagnose autisme gesteld, dat luchtte mij op. Ik was niet meer de enige oorzaak voor haar gedrag en het afwijzen van haar vader.
Er kwam steeds meer spanning in onze relatie. Intimiteit en fysiek contact verdween volledig. We hadden geen seks meer. Dat zat hem duidelijk dwars, hoorde ik via zijn vrienden terug. Maar de zin verdween voor mij steeds als ik denigrerend terecht werd gewezen, hij mij duidelijk liet weten dat ik waardeloos was en het echt niet goed deed als moeder en als partner. Langzaamaan ging ik dat ook steeds meer geloven, ging steeds meer aan mijzelf twijfelen. Steeds probeerde ik zin te maken en deed mijn best om me klaar te maken voor intieme momenten, maar iedere keer weer waren er weer talloze respectloze opmerkingen, waardoor de goede wil werd weggedrukt.
Er over praten was heel lastig. Iemand met autisme ziet nooit zijn eigen aandeel in het geheel en legt alle schuld buiten zichzelf. Die schuld lag dus altijd bij mij. Als ik voorzichtig, met afgewogen woorden, probeerde iets bespreekbaar te maken, was het resultaat altijd dat het mijn probleem was, dat ik zoveel meer fout deed, dat ik geen recht van spreken had. Ik was een heel moeilijke vrouw om mee samen te leven zei hij.
Na verloop van tijd besprak ik het dan ook niet meer, trok me huilend terug op mijn slaapkamer. Ging steeds meer aan mijzelf twijfelen.
Hoe eenzaam kun je je voelen in een relatie? Ik was écht eenzaam en voelde me ontzettend alleen en in de steek gelaten. Ik deed er alles aan om onze relatie weer nieuw leven in te blazen, maar het had geen effect. De moeite was tevergeefs.
Waar de kinderen bij waren hield ik me groot, als er familie of vrienden waren liet ik niks merken. Voor de buitenwereld waren wij een hartstikke leuk stel en heel gelukkig.
Ik ben in die tijd ook veel vriendschappen kwijt geraakt. Ook mijn broertje heeft in die tijd alle contacten verbroken. Ik liep niet te koop met onze situatie, maar moest af en toe even mijn verhaal kwijt, maar niemand nam mij serieus. Mijn partner zagen zij als een normale man en ook aan onze dochter was door de buitenwereld niks te zien. Ik was een overbeschermende moeder en blijkbaar teveel gedoe om af en toe naar mijn verhaal te luisteren. Het oordeel was geveld en de gevolgen waren pijnlijk. Uiteindelijk was ik alleen. Alleen mijn ouders geloofden in mij en steunden mij. Als zij er niet waren geweest had ik misschien de moed om te leven wel niet meer gehad. Het zou zoveel makkelijker zijn als ik er niet meer was, dan zou de pijn, het verdriet en de eenzaamheid stoppen. Ik voelde me niet alleen eenzaam en alleen, ik was het ook.
Cathy is 43 jaar. Moeder van een zoon (7) en een dochter (11). Anderhalf jaar geleden gescheiden van een man van wie men vermoedt dat hij een vorm van autisme heeft. Maandelijks schrijft ze over haar huwelijk en welk effect dat op haar leven had en nu nog heeft. Langzaam wordt ze weer zichzelf. Vooral hoopt ze lotgenoten te laten weten dat ze niet de enige zijn. “Ik schrijf deze blog, omdat ik zelf zó naar lotgenoten en informatie zocht, toen ik in een ellendige situatie zat. Ik kon nauwelijks iets vinden over relaties met autisme. Voelde me zo eenzaam en alleen. Hoop dat ik hiermee ook andere mensen kan helpen, geruststellen en informeren; er zijn meer mensen die hetzelfde ervaren weet ik inmiddels.”
Amsterdam-Brabant - 19 mrt 2017
Heftig verhaal , heel heftig .... Jullie zijn nu gescheiden officieel ? Hoe vaak zie of spreek je je ex man nog ?
Claire Blauw - 21 mei 2020
Hallo Cathy, je blog is van 2016 en we zitten inmiddels in 2020, maar ik herken mijzelf en mijn situatie in ieder woord dat je geschreven hebt. Ik schreeuw om hulp en begrip, maar voel me zo eenzaam. De situatie is zo uitzichtloos. Ik ben echt ten einde raad! Groeten, Claire
Ina - 28 jul 2020
Hallo Catchy en Claude, Echt ieder woord en situatie is voor mij heel erg herkenbaar. Ik heb ruim 5 jaar een relatie met een man met asperger, ik weet t soms echt niet meer en denk er de laatste tijd heel erg veel aan om met de relatie te stoppen.... Gr. Ine
Monique - 31 jul 2020
Ik herken het zo . Ik had een relatie met een man Met pdd - nos . In begin was het zo mooi. Zo bijzonder. .Er zijn veel problemen gekomen , buiten onze relatie om . Werk van hem . Zijn geld problemen die had . Voor onze relatie. .Ik heb zo goed als ik kon hem geholpen . Zijn dood van zijn moeder heeft ons de das om gedaan . Hij kon niet meer met al zijn prikkels om gaan . Hij wou niks meer . Alleen maar slapen . En veel drinken . Op een gegeven moment is hij doorgeslagen . Heeft mij mishandeld . En zei opeens hou niet meer van jou . Ik heb mijn zelf zo Voor bij gelopen Alles aan hem geven . Hij wil geen hulp . Bij hem ben ik schuldige . Ik ben weg gegaan bij hem . Daarna veel geschreven Via mail Nooit meer wat terug gehoord. Vond dit heel erg groot en zwaar Heel verdrietig
Susanne - 8 aug 2020
Ik zou bijna willen dat ik asperger had .. na 37 jaar vreemd samenzijn (man leefde gewoon zijn eigen leven, deed precies waar hij zin in had en ik cirkelde daar omheen) was voor hem opeen 'de knop om'. He .. je kunt toch niet zomaar vertrekken ... maar jawel hoor. Woorden als 'ik geef helemaal niks meer om je' en 'je had het zelf toch ook wel in de gaten' en 'ik heb allang iemand anders'. Met verbaasde blik naar mij kijken. Ik had nog dromen ... ik hoorde laatst de uitdrukking 'hoop is een uitgestelde teleurstelling' en in mijn geval klopt dat. Voorzover ik weet is hij een nieuw leven begonnen met een ander, en is totaal onbewogen voor de situatie waarin ik verkeer. Het proces van ontvlechten moest ik alleen aangaan. Pas in dit proces ben ik erachter gekomen dat mijn ex heel veel kenmerken van autisme heeft. Die link had ik nooit eerder gemaakt. Mijn ex heeft een goede baan en kan makkelijk mensen voor zich winnen. Ik zal niet alle kenmerken opnoemen die relateren aan autisme maar het zijn er veel. In het samenzijn is langzamerhand en onmerkbaar mijn zelfvertrouwen verminderd. Want al ben ik niet autistisch, ik ben zelf ook verre van perfect. Het mooie van een goede relatie is dat je elkaar ondersteund en verder helpt. Het samen doet. Niet in een relatie met iemand met asperger. Vandaar dat eenzaamheid zo diep wordt doorvoelt. En als je aan het eind van de rit dan ook daadwerkelijk alleen blijkt te staan .... is dat heel heftig. Ik worstel me door de emoties naar een nieuw leven toe. .. wat dat ook moge zijn. En mijn ex, heel af en toe komt hij nog iets ophalen wat van hem is en dan zie ik hem, blij, tevreden en zegt dat hij nu zo goed met hem gaat .... Niet emotioneel betrokken zijn heeft klaarblijkelijk zo zijn voordelen ....
Ina - 13 sep 2020
Oh Suzanne, wat is je verhaal herkenbaar. Ik heb bijna 6 jaar een relatie gehad met een man met asperger en wat heb ik me eenzaam gevoeld. Ik was de gezelschapsdame-op-afroep en achteraf gezien is dat vanuit een asperger het hoogst haalbare in een 'relatie'. Het kost mij veel moeite om het emotioneel te verwerken en hij? Hij heeft de knop omgezet en leeft zijn leven verder. Zegt ook; " ik heb een heel leuk leven" en ik denk dat dat in zijn beleving ook zo is. Maar ik als niet-asperger vind het een emotioneel leeg en oppervlakkig leven. En dat wil ik echt nooit meer. Ik zou er een boek over kunnen schrijven en als er iemand is die dat samen met mij wil oppakken dan hoor ik dat graag
catherine lievens - 18 nov 2020
hey Ina, heb ook 4j een relatie gehad met een man met asperger. Het rare is in het begin dragen ze zich heel normaal en naarmate de relatie vordert komen de trekjes naar voren. Hij heeft wel verteld dat hij het aspergersyndroom had. Ik hechte er geen belang aan omdat ik het ook niet zag ,hij handelde normaal. Achteraf gezien vielen de puzzelstukjes in elkaar ben ik ook erover beginnen te lezen. Het is inderdaad heel apart een relatie met een asperger ,je voelt je eenzaam in de ralie en de afstand het niet kunnen bereiken ,dikwijls zei hij ;ik heb een overload....tja...
Susanne - 27 sep 2020
Wat me opvalt bij veel reacties is dat de uiteindelijke beslissing van het verbreken van de relatie gedaan moet worden door de partner van de mogelijke ass-man/vrouw. De relatie wordt steeds moeilijker door toenemende onverschilligheid, apathie en vreemde gedragingen maar dat is een geleidelijk proces wat ervoor lijkt te zorgen dat de partner in toenemende mate steeds zorgzamer en begripvoller wordt... en uiteindelijk gaat twijfelen aan zichzelf en zo ongemerkt in een zeer afhankelijke rol terechtkomt. Tot op een punt waarop het niet langer meer gaat. Dan moet je loslaten terwijl je daar eigenlijk de innerlijke kracht niet meer voor hebt... Ass man lijkt onaangedaan zijn leven te vervolgen ... de vrouw blijft achter in een zee van onverwerkte emoties. Als partner krijg je weinig steun bij vrienden of familie omdat het proces van toenemende verwijdering en verwaarlozing binnenshuis heeft afgespeeld, onzichtbaar voor de buitenwereld. Je kunt via de huisarts psychische hulp aanvragen maar dan krijgt je altijd cognitieve therapie en dat komt neer op het versterken van mentale denkkracht. Dus veel adviezen in de zin van ga iets doen wat je leuk vindt, ga reizen, maak vrienden etc. Met andere woorden, ga het vanaf nu leuk hebben. Hierbij wordt volledig voorbij gegaan aan de onderdrukte emoties. Je kunt emoties niet op die manier kanaliseren ... volgens mij ga je je gevoelens dan nog meer wegdrukken. Ikzelf ervaar een grote moeilijkheid om terug te komen bij mezelf, mij opnieuw goed en rustig voelen, terwijl ik van nature toch een rustig, positief en weldenkend mens ben. De huisarts biedt hierop alleen oxazepam of iets dergelijks als oplossing. Ik beschuldig hier niet mensen met ASS. Ik begrijp dat zij ook weinig kunnen doen aan hun gesteldheid en .. ja natuurlijk heb ik begrip hiervoor ... dat is dan ook precies mijn valkuil. Het is een zwaar persoonlijk probleem voor de partners en zeker omdat dit een vrij grote groep betreft zou hier een vorm van maatschappelijk hulp voor moeten komen.
Iris - 18 nov 2020
Ik reageer toch even... het is een misvatting dat cognitieve therapie (of ook bekend als cognitieve gedragstherapie, CGT genoemd) voorbij gaat aan emoties. De naam helpt hierin ook niet echt mee door cognitie wel en emotie niet te noemen. Emotie is juist het kernthema van CGT. Ongemakkelijke en intens vervelende emoties voelen, de oorsprong begrijpen en je reactie erop begrijpen is nu juist de kern van CGT. CGT zou ik eerder omschrijven als het vergroten van emotiebewustzijn en het ontmantelen van niet-helpende denk- en gedragspatronen en die vervangen (al kost dat tijd) voor patronen die jou beter dienen. Iets leuks doen omwille van 'ga het vanaf nu leuk hebben' klinkt als een advies wat tegen de principes van CGT ingaat. Emotievermijding is juist iets wat CGT beoogt te voorkomen. Net zoals volledig gestuurd door gevoelens door het leven gaan overigens.
Susanne - 29 nov 2020
Bedankt voor je reactie Iris. Je hebt gelijk, dat is waar CGT voor staat. Ik ben bij twee eerstelijns psychologen geweest. Ik was blij met de aandacht, blij dat ik naar iemand toe kon gaan. Het begon altijd met hoe het op dat moment met me ging, waar ik tegenaan liep en dat was de basis van het gesprek. Maar ik kon nauwelijks verwoorden wat er in mij omging vanwege totale chaos en ook het gevoel van schuld en schaamte. Drie kwartier is echt zo voorbij, zeker als er ook nog thee wordt gezet, regelmatig papieren ingevuld moeten worden. Uiteindelijk kwam het er steeds op neer dat ik in beweging moest komen. Ik wilde dat ook graag, in beweging, wegkomen uit deze ontreddering. Ik heb toen ook een reis geboekt naar het buitenland. Iets wat ik nu niemand in deze staat zou aanraden tenzij met mensen die je heel goed kent en die zorg voor je dragen. Veiligheid en bescherming is belangrijk. Ik herinner mij dat er wel over emotie is gesproken, maar in de vorm van boosheid. Boosheid voelen als kracht waardoor ik in beweging zou komen. Maar het lukt mij niet dat te voelen (wel boosheid naar mezelf toe). Geen van beide therapeuten heeft ooit doorgevraagd naar achterliggende oorzaken (b.v. vorm van autisme, narcisme in de relatie; uberhaupt werd daar nauwelijks aandacht aan besteed). Wel heb ik ooit mijn familiegeschiedenis opgeschreven maar ik vraag mij af waarom want daar is verder nooit over gesproken. Mijn geschiedenis ging in het dossier en dat was het. Ik ben nu 4 jaar verder na de scheiding. Langzamerhand is er toch rust in mezelf gekomen, o.a. door echt al mijn (irrationele) gedachten op te schrijven. Dat heeft geholpen evenals dat ik ben blijven werken, hoe akelig en moe ik me ook voelde. En, vreemd genoeg, de hond van mijn buren... elke keer als ik in de tuin was trok hij mijn buren zowat omver om bij me te komen, sprong op mijn schoot en wilde niet meer weg. Daardoor is er contact en nu zelfs vriendschap met mijn buren ontstaan, inmiddels met meerdere buren. Daar ben ik heel dankbaar voor want lieve mensen (en dieren) om je heen is denk ik het allerbelangrijkst.
Alleenstaande vader32 - 26 sep 2022
Nou deze jongen hier heeft ass, adhd, asperges vermoedelijk en een hyperfocus. Ondertussen een baby van 1.5 na een ivf traject en mijn vrouw wilt scheiden ivm communicatie problemen.. diagnose is nog niet helemaal rond maar onderzoek loopt bij de ggz. grap is we gaan al 9 jaar. Dus beetje laat vind je niet ?? Ik snap jullie vrouwen niet... weetje wat het is, ik heb in 2016 een 1e huis gekocht op mijn naam. Dat verkocht in 2020.. woonde er al samen met mijn vrouw maar zij durfde niks te kopen samen destijds.. ik dus wel en heb 100.000 euro verdiend. Grap is dat ik dus als autist en een 1000% eerlijkheidslevel loyaliteitstinkt (ja dat hebben wij, er zullen er weinig vreemdgaan) ook mijn vrouw de helft heb gegeven * ja... gegeven* hiermee kochten we van die 100k winst ons volgende huis, was een bouwval, totale afbraakwoning.. vervolgens gaan we na 6 jaar ook nog een ivf traject in en kregen dus een baby. Door die hyperfocus die ik schijn te hebben kan ik als ik ergens aan begin niet stoppen tot het klaar is. Dus je raad het al, deze jongen staat na dag 8 van de bevalling de voortuin dicht te straten zodat de baby in de auto kon, (althans ik dacht dat dat een goed idee was zodat mijn vrouw niet ver hoefde te lopen en ik dacht dat we wel vaker zouden moeten gaan) dat was dus 1, vervolgens dacht ik dat ik financieel alles moest regelen en had ik de neiging om te zorgen voor veel geld om de baby te onderhouden ( ik heb een prima baan, maar ja ik ben dus naast werk nog een paar maanden gaan zorgen voor nog meer geld door bij te klussen (verbouwingen voor andere te doen naast het werk), geld kwam als bakken binnen en ja eigenlijk miste ik de 1e 4 tot 5 maanden van de baby) gekke gedachten maar ik sloeg een beetje op hol na de komst van de baby, nam ook niet weg dat de woning oud was, ik heb die woning ook nog gerenoveerd van a tot z en ben 2 jaar bezig. Over gevoels praten ( dat is gek maar komt niet echt in mij op ofzo, juiste vragen stellen.. diepgang creëren, lukt me niet) mijn vrouw werkt liever niet als wel en liefst zo min mogelijk, ik maakte 60 uur minimaal per week maar ik heb het hele huis verbouwd, tuin gedaan, het is een prachtig huis geworden.. alles voor mijn gezin.. er is geld, woongenot, vrouw werkt 3 dagen per week en mijn dochter die net kan lopen heeft een geweldige mooie woon en leef omgeving. Ben ik net klaar met de laatste steen en nu 9 weken later zegt ze ermee te stoppen.. kwam niet helemaal uit t niks want we hadden zo nu en dan al wat issues maar ik dacht dat dat er een beetje bij hoorde. Ik moet zeggen dat vrouwen ook wel kunnen klagen over het leven, dat er in de communicatie wat beter kan dat is zeker maar ik begrijp gewoon niet wat ik nou verkeerd doe. Wat is nou het probleem? Ik denk dat mijn vrouw mij okk aardig overstemd in communicatie.. ze is gewoon te goed, het gaat te snel en soms duurt het wat langer voor het kwartje valt en ik jullie begrijp ipv een ander... ik denk wat wil je dan? Een help mijn man is klusser verhaal of man die je oren van je kop kletst maar hele dag op de bank ligt... wanneer houd het nou eens op? Ze last me achter, moet haar nu weer uitkopen.. jajaja omdat ik me uit mijn naad heb gewerkt voor 70k en door de stijgende rente van nu 4% laat ze me ook nogeens achter met een puinzooi aan lasten en extra kosten terwijl ik mijn vorige huis voor een hypotheek van nog een 60k nu momenteel zou bezitten. Ik begrijp jullie gewoon niet. Ook ben ik straks een alleenstaande papa met een klein meisje die ik weinig zal gaan zien.. jullie doen allemaal zo zielig en praten of een persoon met ass niet goed in zijn hoofd is... wat maakt dat mij dan ??? Wie is nou beter... ????? Als communiceren niet handig gaat gun de persoon dan ook even de tijd om te reageren en verwacht geen hemel en aarde aan communicatie.. denk aan het feit dat je nog nooit met zo n loyaal persoon waarschijnlijk gaat in je leven, denk eens aan wat een asser voor je over heeft ook al maak je ruzie.. morgen staan we er weer voor je ... wees gewoon duidelijk wat je wilt ... en hoe je het graag wilt ... maak een bordje en hang het op in een lijstje en stel wat regels op hoe je graag behandeld wilt worden en wat je fijn vind... het is echt niet zo slecht als ik hier lees... maakt ons dat kortzichtig? Denk dat t eerder andersom is... wij zien al wat jullie pas na 10x kijken zien.. wij hebben na 1 stap al 30 scenario's bedacht hoe we iets moeten oplossen... dat is gewoon hoe het is... maar maakt ons dat zo anders dan? Groeten alleenstaande vader 32jr.