Communiceren met een ex met autisme… Cathy vertelt

De enige manier van communicatie met een ex met autisme is duidelijk en rechtstreeks. Dus meldde ik dat hij zijn kansen had verkeken en dat ik met de kinderen bij hem weg ging. Ik zou van hem scheiden.

Hij liet het gelaten over zich heen komen, vond het een hele slechte beslissing van mij. Voor de kinderen en voor hem zelf. Zoals hij altijd alles van mij afkeurde, slecht en fout vond. Dat ik dat zomaar in mijn eentje kon besluiten, hij vond dat bizar en vond t ook onzin. Ik kon gewoon daar blijven. Hij had t duidelijk niet begrepen, de ernst was nog altijd niet doorgedrongen, maar ik ging toch echt weg: dit zou nooit doordringen, hij zal het nooit zien, hij kan het niet zien vanuit zijn situatie. Ons huwelijk zou nooit verbeteren, dat was duidelijk. Daar zat de beperking dwars. Al zijn reacties bevestigden mijn vermoeden van deze beperking. Maar ook reacties van mensen om ons heen. Waarom heeft nooit iemand iets tegen me gezegd?

Achteraf terugkijkend wist eigenlijk iedereen om ons heen dat mijn man een bijzondere man was, maar niemand die mij steunde in de tijd dat ’t moeilijk werd. Niemand die mijn gevoel bevestigde. Achteraf gaven ze aan dat ze het bijzonder vonden dat hij een vrouw had gevonden, dat ik het zo lang met hem had vol kunnen houden.

Zijn “motorvrienden” vertelde me dat ze het zo fijn vonden altijd dat mijn man de motorritten en motorvakanties zo goed organiseerde, routes uitstippelde, overnachting en eten regelde en zorgde dat iedereen op tijd kon tanken. Men vond dat erg handig, daarom mocht hij mee. Maar ze zagen hem zeker niet als vriend, ze sliepen nooit bij hem op de kamer en aan tafel zaten ze liever naast iemand anders. Hij was niet te volgen, had rare humor en stopte niet met zijn verhalen. En ze zagen ook niet dat hij maanden avond na avond achter de computer zat om alles te regelen. In die maanden was hij niet bereikbaar en beschikbaar voor mij en de kinderen.

En zo hoorde ik achteraf zoveel verhalen, die mijn vermoeden bevestigde. Ik was niet gek, mijn intuïtie was prima in orde. Het lag niet aan mij. Maar Oh, wat heb ik ’t toch verkeerd gezien en ingeschat, wat was ik blind, waarom zag ik dit niet aan het begin van onze relatie. En waarom hebben mijn schoonmoeder en mijn zwager niets gezegd? Het is onmogelijk dat ze het niet wisten. Ik weet van mijn kinderen dat ze anders zijn en zich anders gedragen, dat weet een moeder toch en een broer? Waarom heeft ze me niet geïnformeerd? En mijn zwager was getuige bij onze bruiloft. Hij liet niets weten en sinds hij weet dat we gingen scheiden, heeft hij geen enkel contact meer met mij gehad. Het enige wat mijn zwager deed was mijn echtscheiding moeilijker maken, door rekeningen te verdoezelen, te zorgen dat zelfs een deel van mijn eigen huis niet van mij was, omdat er blijkbaar een deel geld van mijn schoonmoeder in zat, dat niet aan mij toe kwam. Zorgen dat mijn man tegen mij werd opgezet, dat hij financieel het onderste uit de kan moest halen, terwijl we er op een fatsoenlijke en nette manier uit zouden zijn gekomen. Wat heb ik hen misdaan?

Maar ik heb de kinderen, een huisje en kan mijn eigen leven gaan leiden. Ik ben inmiddels gescheiden, daarmee ben ik verlost van deze situatie en deze familie.

Cathy is 43 jaar. Moeder van een zoon (7) en een dochter (11). Anderhalf jaar geleden gescheiden van een man van wie men vermoedt dat hij een vorm van autisme heeft. Maandelijks schrijft ze over haar huwelijk, over autisme en scheiding en welk effect dat op haar leven had en nu nog heeft. Langzaam wordt ze weer zichzelf. Vooral hoopt ze lotgenoten te laten weten dat ze niet de enige zijn. Ze is erg eenzaam in haar huwelijk met een autistische man.