De bruiloft van mijn ex, blog van Vera

Een onderwerp dat je vaak in films ziet. Een hoop jaloezie en complexe gevoelens. Ik heb daar niet zoveel last van eigenlijk. Dat onze relatie geëindigd is, dat heb ik grondig verwerkt. Ik heb alle gevoelens er laten zijn, ze doorvoeld, erover gepraat, geschreven, gedicht. Ik heb het een plekje gegeven, ervan geleerd en de ruimte naast mij vrij gemaakt. Ik heb genoten van de wereld van nieuwe mogelijkheden die zich daarmee voor me uitstrekten. Ik heb die mogelijkheden afgetast en ik ben vol vertrouwen een nieuwe relatie aangegaan.

Ik ben dankbaar voor de scheiding omdat we niet bij elkaar pasten en dit de mogelijkheid bood om beiden iemand te vinden die beter bij ons past. Ik ben dankbaar voor de grondigheid waarmee mijn vriend en ik beiden onze vorige relaties verwerkt hebben waardoor we deze nieuwe relatie een goede en eerlijke kans kunnen geven omdat we vrij zijn van veel oud zeer en we beiden durven te vertrouwen.

Ik heb geen moeite met de bruiloft van mijn ex, maar…

Dus nee, ik heb niet echt moeite met de bruiloft van mijn ex. Waar ik wel moeite mee heb is de manier waarop ze met de kinderen omgegaan zijn en nog steeds doen. Hoe ze vonden dat de kinderen geen tijd nodig hadden om te wennen aan de scheiding alvorens kennis te maken met de nieuwe vriendin van papa. Hoe ze vonden dat de kinderen moesten zien dat papa met een andere vrouw wel gelukkig kon zijn. Hoe haar kinderen ook gezien worden als zijn kinderen. Dat ze hem papa noemen en dat ze onze kinderen vertelden dat die kinderen waarmee ze kennis maakten óók papa’s kinderen zijn. Dat ze niet snappen hoe dit ontzettend verwarrend dit is voor de kinderen. Of in ieder geval voor de oudste. De jongste was nog een baby.

De oudste die dingen geheim moest houden voor mij en te horen kreeg dat hij niet meer mag komen als hij niet lief is. Een kind dat gezegd werd niet zo kinderachtig te moeten doen en dat hij zich maar over zijn gevoelens heen moet zetten. Waarom verwachten ze van een kind dat het zich volwassener gedraagt dan zij zelf doen? Omdat zij het zelf niet kunnen?

De jongste die paracetamol kreeg of in een kinderstoel in de hoek gezet werd omdat hij bleef huilen en zij hem niet konden troosten. Die niet kan voldoen aan hun verwachtingen en behoeften. Die blijkbaar zo lastig is voor hen dat hij nu niet eens welkom is op hun bruiloft. Daar heb ik moeite mee.

Alleen de oudste mag erbij zijn

Alleen de oudste mag aanwezig zijn en die vind het heel raar dat zijn jongere broertje niet mee mag. Ik denk dat het niet goed is voor de kinderen dat er een onderscheid gemaakt wordt tussen hen. De psycholoog is het met me eens, ze heeft zich er tevergeefs mee bemoeid.

Natuurlijk werd ook dit me niet in dank afgenomen. Waar bemoeide ik me mee? “Waarom blijf ik toch zo’n jaloers bemoeizuchtig mens?” vragen zij zich af.

Het is bijna lachwekkend

Ik kreeg via via te horen dat ze hadden gezegd dat ik hun bruiloft had proberen tegen te houden. Alsof ze het drama wat ze verwachten er dan maar zelf bij verzinnen.

Ik zou niet eens weten hoe ik dat gedaan zou moeten hebben, misschien door de akte van berusting niet te tekenen? Die heb ik meteen dezelfde dag nog getekend en op de bus gedaan. Misschien is het bij de gemeente net zo slecht verwerkt als mijn verhuizing. Die heb ik begin februari doorgegeven toen ik de sleutel kreeg van mijn huurhuis, maar ik stond begin april bij het passeren van de verkoopakte van de echtelijke woning nog steeds ingeschreven op het oude adres. Als ik het me goed herinner heb ik 8 maanden voor hun bruiloft al gezien dat de scheiding ingeschreven stond in het register van de burgerlijke stand dus dat kan het dan toch ook niet zijn? Ik heb echt geen idee waarom ze zulke verhalen vertellen.

Maar ik hoorde dus dat ze super veel stress hadden gehad en dat ze pas een week voor de bruiloft te horen hadden gekregen dat het door kon gaan. Echt zoveel stress bezorg ik hen blijkbaar in hun ogen met mijn jaloerse gedrag.

Het zou bijna lachwekkend zijn als het niet zoveel invloed zou hebben op alles wat ze doen. Want weet je, het boeit het me niet dat ze zulke dingen over mij zeggen, dat zegt meer over hen dan over mij. Wat ik wel erg vind is dat ze op die manier alle schuld bij mij leggen en dat ze niet naar zichzelf willen kijken. Dat ze op die manier goedpraten dat hij niet investeert in de band met zijn kinderen. Ik maak het hem op allerlei manieren onmogelijk om zijn kinderen te zien. Dat is wat er over mij verteld wordt. Of zouden ze het zelf ook echt geloven?

Ik ben Vera. Inmiddels is het ruim 8 jaar geleden dat ik gescheiden ben, maar dingen lopen nog steeds niet lekker met de vader van mijn jongens. Ik neem jullie graag mee door het verloop van mijn scheiding en de stappen die ik zette in mijn nieuwe leven na de scheiding. 

Lees ook de andere blogs van Vera.