In het NRC stond laatst een interessant artikel over single zijn in vergelijking met getrouwde koppels. Heb je als vrouw een man nodig? Deze vraag stond centraal. Conclusie van de schrijfster is dat een vrouw de man niet nodig heeft voor seks, moederschap of voor geld. Het gaat enkel om de gezelligheid en het niet thuiskomen in een leeg huis en koud bed. De schrijfster schrijft een gelukkig huwelijk toe aan de nostalgie van de happy sounds: de sleutel in de voordeur, aanzetten van het koffieapparaat, het overslaan van altijd dezelfde treden op de trap en meer van deze ‘gelukkige geluidjes’ van de ander waaruit blijkt dat je niet alleen in huis leeft.
Ik vind het mooie woorden ‘happy sounds’. Het klinkt fijn en vrolijk en als je de woorden hardop achter elkaar herhaalt dan wordt het bijna vanzelf een vrolijk deuntje. Ik kan mij ook alles voorstellen bij de betekenis binnen een relatie of gezin. Ik mis de happy sounds van mijn meiden ook als zij er niet zijn. De bedden die onbeslapen blijven en geen rondslingerende sokken of keiharde muziek. Oorverdovende stilte als zij een deel van de vakantie met hun vader doorbrengen.
Als je het huis weer betreedt dan is er niks veranderd. Jouw eigen koffiekopje staat nog precies op het aanrecht waar jij het hebt neergezet. Niemand heeft nieuwe melk gekocht en niemand vraagt wat we gaan eten vanavond. De vaatwasser mag jezelf weer uitruimen.
Maar bedenk ik mij: ik heb zelf ook ‘happy sounds’ of ik kan heel blij worden van een ‘happy sound’. Het is dan wel niet direct in huis. Tegelijk is er een ander piepje dat mij altijd vrolijk maakt. Het teken dat ik een berichtje heb ontvangen op mijn mobiele telefoon; even aandacht, iemand denkt aan mij.
Dat kan werkelijk van alles zijn. Een foto van een mooie lucht, een stukje van een ontroerende tekst, een uitnodiging voor een koffietje, een fragment van een liedje op de radio, een paar lieve woorden of gewoon een simpele X. Dat geluidje maakt mij happy, heel blij. Ik ben namelijk altijd benieuwd naar de inhoud van het geluidje op welk moment dan ook. Het kan mij verrassen, aan het lachen maken, ontroeren of gewoon even steunen.
Het is dan geen happy sounds zoals in het artikel wordt bedoeld, maar het is wel oprechte aandacht op enige afstand van iemand die op dat moment even aan mij denkt. Dat maakt mij verdomd happy!
Ik ben Martine (45 jaar) en ik woon in Amsterdam met mijn twee puberende meiden. Ik ben vijf jaar geleden gescheiden en het voelt als een bevrijding. Het was een verdrietige periode maar het heeft mij uiteindelijk veel gebracht. Het is helaas nog steeds niet makkelijk omdat het contact met de vader van mijn meiden heel moeizaam is. Momenteel zijn de meiden 100% bij mij en dat is leuk en af en toe ook zwaar.
REAGEER OP DEZE BLOG