Inmiddels woon ik alweer bijna 4 jaar in mijn eigen fijne en vertrouwde huis.
Toch heb je soms van die dingen die, ook na een aantal jaren te zijn gescheiden, nog steeds wel eens pijnlijk kunnen zijn.
Zoals bijvoorbeeld langs het huis fietsen of rijden waarin je in ‘je leven samen’ zoveel lief en leed hebt gedeeld.
Ik weet niet of ik de enige ben die overgevoelig is op dat gebied of dat anderen er zich ook in herkennen. Bij mij roept het nog wel eens een raar, onbestendig, gevoel in mijn lijf op.
Ik fiets langs mijn oude huis
Zoals laatst, toen ik weer eens langs ‘ons oude huis’ fietste. Ex druk bezig met zijn jarenlange verbouwingen aan het huis. Waarbij ik dacht: “blij dat ik daar niet meer in zit en deel vanuit maak”.
Mijn ex is zeker een handige klusser hoor, maar al die plannen die hij had werden meerjarenplannen. Dat was zo toen ik daar nog woonde met onze kinderen, maar dat is nog steeds zo.
Vreemd genoeg vind ik dat best. Hij heeft zijn verbouwplannen, die hij destijds met mij al had, gewoon voortgezet. Maar dan in een andere setting: met een zoveel jaar jongere (gelijknamige) vrouw en inmiddels met hun nieuwe baby. Gewoon alsof de zware tijd, zoals het voor mij toen voelde, voor hem niet heeft stil gestaan.
Nee hoor, afsluiten en gewoon weer door!
Denkt hij daar wel eens aan?
Ik vraag me met regelmaat af hoe hij dat toch ervaart. In ons oude huis, waar hij een nieuw leven is gestart, in een nieuwe setting, maar wel met veel oude herinneringen (met mij). Misschien is dat ook meer een vrouwending, dat wij dat lastiger vinden en mannen meer praktisch denken en handelen. Maar ik was destijds toch blij dat ik écht opnieuw kon beginnen. In een nieuw huis, zonder herinneringen, een nieuwe start maken.
Of die keer dat ik hem in het dorp tegemoet kwam in de camper die hij heeft gehouden na de scheiding en waar ook ik heel veel weekenden met hem en ons gezin mee ben weggeweest. Ik weet niet exact wat er door mij heen ging, maar het waren bijzondere emoties, toen ik hem op de rotonde zag rijden, hij vriendelijk zwaaide naar mij in mijn auto terwijl zij er naast zat, onderweg naar een weekendje weg.
Ook dát was weer zo’n moment waarbij ik mij afvroeg: hoe zal dat nu voor jou voelen op het moment dat jij je ex (mij) tegenkomt? Gewoon weer met ‘onze camper’ weg, maar dan met een ander, in een andere setting, andere fietsen achterop en zelfs in staat om naar dezelfde campings te rijden waar je met mij bent geweest. Ik vind het best bizar.
Pijnlijk
En weet je wat nog het gekke is, ik durf het hem niet eens te vragen. Misschien omdat ik het te pijnlijk vind, het niet wil weten, het niet durf te vragen, omdat ik misschien dan wel iets hoor wat ik niet wil horen.
Sowieso wilde hij nooit praten over gevoelige en lastige dingen, dus op veel vragen heb ik nooit antwoorden gekregen.
Een goede vriendin die ons jaren heeft meegemaakt, heeft wel eens gezegd: ik denk dat als hij alles terug kon draaien, hij dat misschien wel graag gedaan zou hebben. En ze vroeg zich af of hij nu wel écht gelukkig was …
Onze breuk kwam na veel heftigheid in het gezin en met de kinderen, waar hij zelf ook niks mee kon. Tja en dan is het vechten of vluchten. Soms denk ik wel eens: je bent nog steeds op de vlucht, en je stort je op klussen en een nieuw gezin, om maar niet te hoeven nadenken. Maar goed, dat is mijn aanname, van de dingen die ik constateer.
Gelukkig hebben we een goed contact over de kinderen, reageert hij soms wel eens wat jaloers op mijn vrije leventje, merk ik tussen de regels door, en constateer ik nu dat ik niet meer terug zou willen. Het is goed zo. Ondanks dat dingen nog steeds pijnlijk zijn of gevoelens oproepen kan ik ermee dealen. Ik laat die gevoelens komen en ook weer gaan.
En heel diep in mijn hart wens ik hem ook gewoon een mooi en gelukkig leven, ondanks dat onze breuk niet sjiek is gegaan.
Zo ver ben ik al.
Ik ben Femke (46), in mijn 4e jaar (officieel) alleen/uit elkaar. Alleenwonend in een fijn huis op een superplekje met onze 2 puberkinderen. Om-en-om-(lang)weekend-regeling met vader voor de jongste, de oudste gaat wanneer ze zelf wil naar vader. In mijn blogs (en gedichten) schrijf ik over mijn scheiding, het proces van ‘heling’ en de (toch ook wel) leuke kanten aan het weer single zijn. Mijn lijfspreuk: ‘bij jezelf blijven en wees eerlijk en oprecht’.
Lees ook de andere blogs van Femke.
Silvia - 12 okt 2020
Na onze scheiding hebben we ons huis verkocht. Ik kon een leuk opknaphuis kopen. Hij trok eerst bij zijn vader in, daarna op een flat ivm co ouderschap voor onze jongste dochter en toen dochter-lief door kreeg dat die flat er alleen voor haar was trok hij in bij zijn vriendin. Hoe vaak mijn route ook door zijn straat loopt, ik zal er altijd omheen fietsen. En nu is hij net weer thuis van een vakantie in Zweden wat altijd onze favoriete bestemming was. Hij komt ook in mijn huis, naar zijn dochter als ik er niet ben. Nee hoor, geen problemen voor hem. Hij leeft zijn leven en ik ben weggevaagd zonder daar enig gevoel bij te hebben. Het is nu ruim 6 jaar geleden en ik zou hem niet eer terug willen maar simpelweg gelukkig ben ik zeker nog niet.
Ilona - 12 okt 2020
Wauw, hoe ongelooflijk herkenbaar
Marieke - 12 okt 2020
Het hele verhaal, de man, de scheiding, zelfs het klussen zo herkenbaar (zijn alle mannen zo?) Ik hoop er over een paar jaar net zo tegen aan te kunnen kijken als jij Femke, heb nog een stukje te gaan
Lientje - 13 okt 2020
Inderdaad heel herkenbaar. Man gaat gewoon verder met de volgende. Deze vrouw leid nu mijn leven, neemt zomaar al mijn taken over..... en je hoort hem er nooit over. Geen antwoorden waarom, gewoon ingeruild en weggevaagd. Wij hadden een eigen zaak, waar ik heel hard voor werkte, ook achter de schermen. Zij werkte voor ons, maar is achter hem aangegaan. Toen de affaire en de leugens en bedrog uit kwamen is zij, met een ongelooflijke ruime afkoopsom, weg gegaan. Ik dacht dat we er sterker uit zouden komen, dat zij verleden tijd was.. niets was minder waar, ze bleef contact zoeken.... binnen notime gingen ze samen wonen, terwijl de scheidingsgsprekken nog in volle gang waren, en moest ik noodgedwongen uit de zaak. Nu doet zij achter de schermen alles wat ik ooit deed, en doet ze alsof die hele zaak haar verdienste is. Weg 30 jaar levenswerk. Ik heb mijn huis kunnen behouden, maar ik kan nooit meer in de buurt van 'onze' zaak komen, wetende dat hij daar gewoon verder is gegaan.... en dat hij , zonder verdere uitleg, binnen een paar maanden met haar en haar 2 jongere kinderen is gaan samenwonen. Dit was 2 jaar geleden, na 32 jaar huwelijk, nog voordat de scheiding een feit was. Mijn kleinkinderen noemen haar inmiddels 'Oma' . Mijn hart huilt om alles wat me afgenomen is. En wat 'een vriendin' en hij kapot gemaakt hebben bij me...en het gemak en de snelheid waarmee het gebeurde...dat de liefde van je leven, die ik zo onvoorwaardelijk vertrouwde en waar ik zoveel van hield je, na een relatie van 38 jaar, zo kan behandelen....en zo makkelijk verder kan gaan met de volgende... Ik zal dit nooit kunnen begrijpen, en vraag me idd weleens af of hij nog wel eens aan mij denkt, en spijt heeft.... want hij heeft het nu zeker niet makkelijk, op een leeftijd van bijna 60, met een dominante jongere vrouw en 2 tieners in huis...
Marieke - 14 okt 2020
Oh Lientje, precies mijn verhaal Ook ingeruild voor iemand die zich in mijn leven, mijn gezin heeft binnengedrongen. Die heel graag vriendinnen met mij wilde worden maar ondertussen via LinkedIn contact met mijn man zocht. Ook zij leeft nu mijn leven, in mijn huis, met mijn man... Het is 2,5 jaar geleden maar nog lang niet verwerkt . Zou dat ooit gaan lukken voor ons? Sterkte!
Margo - 15 okt 2020
Herkenbare situaties voor mij. Na 38 jr samenzijn waarvan 33 jr getrouwd zijn woon ik nu 5 mnd alleen in seniorenappartement. Ik voel me veilig en senang in m’n huisje weltevree ... en meer .... innerlijke rust..... ik ben 67 jr en voor het eerst woon ik alleen. Ik zie het als een ontdekkingsreis quality time voor mij.Zelf. Het is vreemd om mijn exman te zien bij de overdracht van ons hondje. Zwijgen zwijgen zwijgen de laatste 4 jaren of 5 jaren negeren etc zo ook in de scheidingsprocedure en nu ook bij de verkoop vh huis. Hij 72 jr) woont daar met ons hondjje. Zijn houding en gedrag is mij vreemd omdat hij uit een vechtscheiding kwam toen ik hem ontmoette. Net als uw verhaal 30 jr een eigen zaak. Beiden ervoor gewerkt. Nu zit er niets voor mij bij zegt hij. Ik blijf bij mijzelf en handelt ons huwelijk af met respect en compassie voor mijzelf.
Inesh - 15 okt 2020
Beste dames, Het verwonder mij hoe de mannen allemaal als boosdoener worden gezien. Misschien is de gedachte dat mannen de schoft zijn en de stoere (geen emotioneel gevoel) tuig uithangen. Niet denken dat de vrouwen het zwaar hebben. Nou nieuwsflits voor jullie dames; "Knip niet de hele mannenwereld met dezelfde schaar", want er lopen genoeg schoft van vrouwen rond die goede mannen geen waardering geven voor al de jaren dat de man altijd klaar heeft gestaan en gesteund. En als kers op de taart te horen krijgt, dat er in 17 jaar relatie niks goeds behalve 2 kinderen van hem vandaan is gekomen. En dat noem ik triest. Ik ben 16 maanden gescheiden en ik heb altijd gesteund in alles. Ik was en ben geen man die veel praat, maar ik stond altijd achter haar. Ik ben degene met discipline die iedere ochtend vroeg opstond om alles klaar te maken voor iedereen. Kinderen klaarmaken, eten klaarmaken en zij maar slapen tot dat het tijd is dat ze moet gaan haasten. Ze werd als koningin behandeld tijdens zwangerschap van allebei de kinderen, want ze hoeft bijna geen hand uit te steken. Zelfs de nachten heb ik voor de kinderen gezorgd. Ik geef toe dat ik soms foute keuzes heb gemaakt, maar ik heb alles erkend. Op een moment na een hele mooie vakantie waarbij nergens uit bleek dat er iets gaande was (juist liet zij aan iedereen merken dat zij goed in haar vel zat), heeft zei scheiding gevraagd met allerlei smoes. Voor mijn kinderen heb ik me rustig gehouden en heb van alles geprobeerd om de scheiding niet door te laten gaan, zonder succes. Met een hele grote mond heeft zij tegen de mediator gezegd dat zij haar eigenwoning gaat zoeken voor haar en haar kinderen. Nadat we de documenten hadden getekend bij de mediator kwam zij met de mededeling dat ze met iemand (een collega op de vloer op haar afdeling) iets wil gaan beginnen terwijl we aan het wachten waren op de beslissing en beschikking van de scheiding. Ze ging vaak overnachten bij de man en 1,5 maand na de beschikking van de rechter zei ze dat ze een woning heeft gevonden voor hun. Ik dat leuk. Dan kan zij beginnen met haar heling en vooral dat de kinderen rust zullen krijgen. Toe begreep ik dat de man een huis heeft gekocht en ze gaat met de kinderen daar wonen. En uiteindelijk alles ging om geld, terwijl ik me niks veroorloofde om haar steeds uit haar schulden te houden. Nu heeft zij een man die genoeg geld heeft die voor haar zelfs een Atelier bouwde en haar heeft gezegd dat hij niet wilt dat zij veel hoeft te werken. Zij is vertrokken en mij helemaal leeggeplunderd. En krijg te horen dat ik nooit waarde had. Nu is mijn vraag aan jullie dames, vinden jullie al jullie verwijt aan alle mannen rechtvaardig? Ik heb de woning helemaal overgenomen en moet helemaal opnieuw opbouwen. En nog erger is dat zij honeymoon gedrag toont en tegen de kinderen zegt dat zei voor zichzelf heeft gekozen om te kunnen leven. Terwijl de kinderen niet eens bij haar willen zijn, want ze houdt zichzelf niet aan beloften en de kinderen vinden dat zij niet genoeg aandacht aan hun besteed, maar alleen aan de vriend. Ik hoop dat jullie dames meer medeleven en herkenning tonen aan mannen die wel het goede in hun hebben en doen.
' Bowie' - 15 okt 2020
Ik begrijp je boosheid en pijn zeker is geen enkele scheiding man of vrouw hetzelfde...misschien is het wel zo dat meer vrouwen hun verhaal naar buiten brengen dan mannen. Ik heb in mijn vriendenkring ook een man die aan alle kanten benadeeld is en er echt op zijn manier het beste eruit heeft gehaald. Dus bij deze nee niet alle mannen zijn de boosdoenera absoluut niet en ik hoop dat jij genoeg vrienden of familieleden hebt waar je je steun bij kan vinden
Silvia - 17 okt 2020
Hoi Inesh, ik heb alleen mijn verhaal gedeeld vanuit mijn perspectief. Maar ik ben er absoluut van overtuigd dat daar waar het woordje man staat je ook vrouw kan zetten. Voor jou ook veel sterkte in deze zware periode!
Bloem - 15 okt 2020
Marieke, jouw verhaal is mijn verhaal. Ben nu ook 2,5 jaar verder, maar het is nog steeds heel erg pijnlijk om te zien hoe mijn ex-man zonder enige emotie te tonen mij heeft vervangen voor een jonger exemplaar, na 19 jaar huwelijk en nog 4 jaar samen gewoond te hebben. Het is hem echter niet gelukt om ons mooie huis met dito tuin op zijn naam te krijgen, (al was dat wat hij wou, zodat zijn nieuwe vriendin er met haar kinderen in kon) en ook de volledige zorg voor onze dochter was in zijn plan opgenomen. (Gezellig met z'n allen in ons mooie huis). Toen mijnheer in de gaten kreeg dat dat niet ging lukken was er geen weg meer terug. De scheiding was al ingezet en zijn vriendin (40) had haast. Ik en onze dochter hadden het nakijken. Ik heb de volledige zorg en hij kijkt niet meer op of om naar ons. Heel erg triest... nog steeds. Ik denk niet dat hij gelukkig is met zijn nieuwe koopwoning 100 meter bij haar ouders vandaan en twee kleine kinderen van 5 en 8. Hij 57! Ik was zijn 2e vrouw en schaam me inmiddels voor het feit dat hij 26 jaar geleden zijn eerste vrouw van de ene op de andere dag heeft verlaten om met mij verder te gaan. Al heeft hij tegen mij natuurlijk ook een kletsverhaal opgehangen dat het allemaal de schuld was van de ander was ... Hij heeft 3 eigen kinderen en is al opa, ... géén van allen hebben nog contact met hem. Koste wat koste zal hij vasthouden aan zijn gelukkige leven ... ach ja. De dame waar hij nu mee is wilde hem echt heel erg graag hebben, dat is dan gelukt. Mijn plek innemen is niet gelukt :)
Tamara - 15 okt 2020
3,5 jaar geleden hebben mijn ex en ik '' onze'' woning verkocht. Afgelopen zomer stond ' onze ' woning weer te koop... je houdt dan toch in de gaten wat er mee gebeurd...kijkt op Funda of men nog iets heeft verbouwd (Nee, nog het zelfde)... dat deden we beiden... blijft toch het huis waar onze kinderen zijn geboren en ook veel mooie herinneringen liggen...
Marc - 16 okt 2020
Ik heb hetvi'gekeerde meegemaakt van vandaag op morgen na 36 j samen verlaten en gewoon weggevaagd doet of ik nooit bestaan heb in haar leven ,hebben samen 2 volwassen kinderen en nu samen met een veel jongere man en durf zelfs hoer niet vertellen wie hij is zo erg beschamend is het ,ze is altijd een heel goede vrouw geweest maar heleaal onherkenbaar nu,heb daar heel diep van gezeten ,nu ben ik er wat door aan het komen na bijna 4 j maar soms toch nog zware dagen als ik terugdenk
Inesh - 18 okt 2020
Beste Bowie, Ik ben niet boos. Ik heb veel verdriet gehad en ik heb de pijn eigen gemaakt zodat ik kon/kan helen en verder gaan. Ik wens haar al het geluk van de wereld. Ik wil helemaal geen wraak, want dat zal meer van mij zeggen dan van haar. Dit was een zware, maar leerzame ervaring voor mij.
Henry - 22 okt 2020
Even een reactie van de "MAN " Sinds juni alleen. Ik heb het huis gehouden. En Indd ik ben ook aan het klussen dat was ik ook al aan het doen. Omdat zij wilde dat ik het niet snel verkoop moet ik nu nog minimaal 1,5 jaar in de huis wonen. Op zich geen probleem en de andere kant is het niet mijn droom om hier te wonen. De vrouw nieuwe omgeving wel de oude vrienden ik heb mijn eigen vrienden onze vrienden waren eigenlijk haar vrienden. Een nieuwe partner niet nu eerst de stap naar innerlijk geluk maken. En daarna zal er vast wel een andere vrouw in mijn leven komen. Voor nu zeg ik nee tegen elke vrouw die op mijn pad komt. Eerst tijd voor mijzelf na 8 mooie jaren wil ik mijzelf even bij elkaar rapen. En ook dat zal een flinke klus worden. Maar goed als klusser in hart en nieren zal dat ook wel goed komen.