Kinderen met autisme en scheiding, blog van Cathy

Als je kinderen autisme hebben, wil je situaties zoveel mogelijk voorspelbaar en onveranderd houden. Het leven voor je kind met autisme is al zwaar genoeg zonder problemen van ouders. Dat maakte dat ik bijvoorbeeld heel erg lang in mijn huwelijk ben gebleven, terwijl dit mij kapot maakte. Achteraf gezien had ik dat beter anders kunnen doen. Mijn kennis over autisme en de inzichten hoe dit bij mijn kinderen was hebben me wijzer gemaakt. Graag deel ik die wijsheid met jullie, hoop dat het jullie helpt in je beslissingen.

Veilige basis

Kinderen met autisme hebben een veilige basis nodig, die meestal thuis door beide ouders geboden wordt. In de thuissituatie kunnen kinderen met autisme zichzelf zijn, zich uiten en ook toegeven aan vermoeidheid en overprikkeling.

Die veiligheid en geborgenheid komt in gevaar wanneer één ouder onvoldoende inzicht heeft in de behoeften van een kind en het kind zich “normaal” wil laten gedragen. Ook komt die veiligheid in gevaar als één ouder de andere ouder psychisch zo belast dat die “kapot” gaat.

Kinderen met autisme zijn zeer fijngevoelig, ervaren die spanning en voelen de problemen, maar ze kunnen er niets mee doen. Om die reden overbelast het ze ook enorm.

Een grote vergissing

Als je koste van kost de situatie wilt behouden, omdat dit voor je kinderen met autisme beter zou kunnen zijn, heb je het dus mis. De situatie behouden betekent dat de kinderen langdurig overbelast worden en niet op één van de ouders terug kan of durft te vallen. Er kan zelfs een gevoel van onveiligheid ontstaan bij de kinderen, vooral als alleen de ouder aanwezig is die hen niet begrijpt en hen dwingt “normaal” te doen, maar ook de ander ouder “kapot” maakt.

In mijn situatie werden de kinderen enorm belast door mijn psychische last, het gebrek aan inzicht van hun vader en het feit dat hij mij “kapot” maakte. Onze dochter uitte zich zelfs suïcidaal op een gegeven moment. Dat was voor mij een duidelijk signaal; ik moest weg en ik moest de kinderen meenemen. Had ik dat maar eerder gedaan denk ik achteraf. Het had mij, de kinderen, maar ook mijn ex, veel ellende kunnen besparen. We waren dan jaren eerder uit elkaar gegaan.

Bevrijding

De scheiding en het verhuizen voelde voor mij en mijn dochter als een bevrijding. Voor mijn zoontje was het moeilijker. Hij was veel jonger, hij paste zich aan en keek nog erg op naar zijn vader. De omgangsregeling verliep zeer stroef, omdat mijn dochter niet naar haar vader wilde. Na verloop van tijd wilde ook mijn zoontje niet meer naar zijn vader, vooral omdat zijn vader heel negatief was over mij en onze dochter.

Al met al heb ik er vier jaar voor gevochten om de omgangsregeling goed op te bouwen en de relatie tussen de kinderen en hun vader goed te maken. Hierbij heb ik mijn eigen belangen en behoeften vaak moeten parkeren, had ik geen rust, ook niet in de weekenden dat de kinderen eigenlijk bij hun vader zouden zijn. Door zowel mijn ex als de kinderen uit te leggen wat er gebeurde, wat ze moesten doen en hoe ze iets konden bespreken met elkaar, door aan te geven wat de kinderen nodig hadden en de kinderen uit te leggen dat papa van ze houdt en zijn best doet, kwam een goede relatie tot stand. Pas toen had ik ook af en toe een weekeind vrij voor mijzelf en kon mijn herstel beginnen.

Ik ben Cathy, 50 jaar. Moeder van een zoon (15) en een dochter (18). Tien jaar geleden gescheiden van een man van wie men vermoedt dat hij een vorm van autisme heeft. In mijn blogs schrijf ik meer over de strijd van de afgelopen jaren, mijn ziekte en onze oplossingen, mijn psychische schade en hoe ik daar mee aan de slag ben. Hoop hiermee taboes te kunnen doorbreken en mensen hoop te kunnen geven die in een uitzichtloze situatie zitten in een huwelijk of scheiding met een partner met autisme.

Lees ook alle andere blogs van Cathy.