Voor de scheiding
Waarschijnlijk is het een standaardgesprek in je verkeringstijd waarmee je aftast hoe serieus je relatie is en wat je gedeelde toekomstbeeld is. ‘Zou je kinderen willen?’ We wilden allebei graag een groot gezin maar vroudin gaf direct aan dat zij, om lichamelijke redenen, mogelijk moeilijk zwanger zou kunnen raken. We wilden geen medisch circuit en besloten uiteindelijk dat we het twee jaar zouden proberen. Als het in die tijd niet zou lukken, zouden we richting adoptie gaan.
Toch gelukt
Twee jaar later begonnen we aan ons adoptietraject. Cursussen, papierwerk, bewijzen van goed gedrag, document zus, verklaring zo… We werden geschikt bevonden om ouders te zijn. We kwamen op een wachtlijst en dat betekende ook echt wachten en nog eens wachten. Ondertussen lieten we de natuur gewoon haar gang gaan… Hoe groot was de kans nou als het in twee jaar niet gelukt was..? En zo werden we vier jaar later alsnog verrast toen onze dochter zich aankondigde.
We moesten ingevolge wetgeving minimaal een jaar de procedure stilleggen. Dit leverde meteen een rouwproces op omdat de adoptie niet afgerond voelde. En omdat we geen garantie hadden dat het biologisch nog een keer zou lukken, besloten we na een jaar opnieuw de procedure in te gaan. Vlak voordat onze dochter vier werd, mochten we afreizen om onze, toen al twee jaar oude, zoon te ontmoeten. Ditmaal hadden we de natuur bewust de kans ontnomen om toe te slaan…
Adoptie
Na een veelbelovend eerste contact bleek de realiteit keihard te zijn. Het was geen goede match, het liep gewoonweg niet en we hebben letterlijk voor de keuze gestaan hem terug te brengen naar zijn pleegmoeder en weer naar huis te gaan. Maar na een paar weken zette hij een knop in zijn hoofd om en leek het allemaal de goede kant op te gaan. De procedure was zwaar geweest en het verplichte verblijf van tien weken in zijn geboorteland had een stevige wissel getrokken, met name bij mijzelf en bij onze dochter. Wij bleken beiden aan heimwee te lijden.
En weer gelukt…
Toch ging het bij thuiskomst zo goed dat we besloten de natuur weer de vrije hand te geven. En waar onze dochter zes jaar nodig had gehad, greep onze jongste zoon al binnen een maand zijn kans. En zo gingen we binnen iets meer dan een jaar van één naar drie kinderen. Het plaatje was compleet, het leek zo mooi! Maar we waren er nog niet…
Na bijna 20 jaar samen, waarvan 17 jaar huwelijk, en drie kinderen werd ik verrast door de mededeling dat de gevoelens van mijn vrouw voor mij veranderd waren. We zijn als vrienden en in zeer goede harmonie uit elkaar gegaan. Ik noem mijn ex-vrouw mijn ‘vroudin’ maar we doorlopen natuurlijk ook alle stadia van het rouwproces. In mijn blogs schrijf ik daarover.
REAGEER OP DEZE BLOG