We zijn eindelijk officieel gescheiden. Op tussenbeschikking. Ik had geen idee dat dit kon. Blijkbaar waren ze bij de rechtbank wat stukken kwijt en duurde het daarom onnodig lang allemaal. Nu is de scheiding uitgesproken en het ouderschapsplan is bekrachtigd door de rechter. We moeten nu alleen de financiële afwikkeling nog regelen. Het einde is in zicht.
Ik heb iemand leren kennen
Wel fijn dat ik nu ook officieel niet meer getrouwd ben want ondertussen heb ik iemand leren kennen waarmee het serieuzer is dan een beetje vrijblijvend daten. Ook hij is nog bezig met zijn scheiding, die duurt nog langer dan die van mij. We maken wel eens grapjes over onze buitenechtelijke relatie, maar eigenlijk balen we gewoon ontzettend dat we zoveel gedoe hebben met onze exen.
Deze nieuwe relatie heeft onverwacht ook nog wel wat losgemaakt bij mijn ex. Laatst stond hij aan de deur moeilijk te doen over dat ik op vakantie ga met mijn vriend en onze kinderen. Dat vond hij veel te snel. De ironie. Vorig jaar vond hij het niet te snel om bij eenzelfde relatieduur de kinderen bij zijn relatie te betrekken. Maar nu het om mijn relatie gaat is het te snel.
Ik wil geen ruzie waar de kinderen bij zijn
Ik werd echt heel boos dat hij het lef had om dit te bespreken aan de deur, waar de kinderen bij waren. Ik wil dit soort dingen niet bespreken waar ze bij zijn, ik wil niet boos worden waar ze bij zijn, ik wil niet schelden waar ze bij zijn, maar dat heb ik wel gedaan. Hij hield er gewoon niet over op. Ik heb hem gezegd dat hij op moest flikkeren. Ruzie zoeken waar de kinderen bij zijn vind ik echt niet kunnen. Ik had er niet op moeten reageren, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.
Ik kan hem niet dwingen om ze op te halen
Ook zei hij tegen de kinderen dat hij ze niet meer elke week kan komen halen. Het ouderschapsplan is net goed en wel ondertekend en hij deelt het gewoon even mee dat het niet meer zo gaat als daar staat.
Echt ongelooflijk. Er valt niet over te praten. Het kan gewoon niet meer zegt hij dan. Dat had hij ook al wel laten blijken. Hij belt nog steeds vaak af, soms nog minder dan een uur van tevoren. Dan heb ik een uur in de auto gezeten om ruim op tijd thuis te zijn voor niks, of moet ik last minute nog oppas zoeken als ik plannen heb om weg te gaan. Super frustrerend natuurlijk, maar ik kan er niks mee. Ik kan hem niet dwingen om ze op te halen.
Hij beslist maar gewoon
Ik ga ook niet bij hem aan de deur staan met de kinderen. Dat wil ik de kinderen niet aandoen, zeker niet omdat ik een zelfbedacht straatverbod heb. En een verbod om bij zijn moeder te komen. En om zonder toestemming zijn broer en schoonzus te bezoeken. Ik onderhoud het contact tussen de kinderen en zijn familie omdat hij het niet doet.
Hij heeft het gewoon veel te druk daarvoor. In het weekend, als de kinderen volgens afspraak bij hem zouden komen zijn er natuurlijk wel eens leuke dingen te doen en zij beslissen dan of onze kinderen ook mee kunnen en als ze beslissen om dat niet te doen dan wordt de omgang afgezegd. Dat moet ik accepteren vindt hij want ik beslis niet waar zij de kinderen wel en niet mee naartoe kunnen nemen. Hij hoort vooral niet te beslissen om de kinderen dan maar gewoon niet te zien die week. Hoe kan hij dat niet zien?
Ik ben Vera. Inmiddels is het ruim 8 jaar geleden dat ik gescheiden ben, maar dingen lopen nog steeds niet lekker met de vader van mijn jongens. Ik neem jullie graag mee door het verloop van mijn scheiding en de stappen die ik zette in mijn nieuwe leven na de scheiding.
Lees ook de andere blogs van Vera.
REAGEER OP DEZE BLOG