Gelukkig en getrouwd
Jarenlang was ik gelukkig en getrouwd, zelfs in die combinatie.
Scheiden kwam niet in mij op, dat speelde gewoonweg niet.
Mijn leven was goed en stabiel, we hadden samen iets opgebouwd. Met niks zijn we ooit begonnen en we hadden er iets moois van gemaakt. Een groot gezin, een koophuis, een hond. Het voelde goed en vertrouwd en ik dacht oprecht dat dat altijd zo zou blijven.
We waren klaar en keken samen naar de toekomst. Een toekomst met ons gezin waarin het alleen maar beter kon gaan worden. Een toekomst waarin we ook zouden investeren in elkaar en ruimte zouden maken voor ons. Naast vader en moeder zijn ook kunnen genieten van elkaar, als lovers.
Dat leven is voorbij
Nu is dat leven voorbij en dat besef is nog steeds pijnlijk. Iedere keer als ik mij realiseer dat ik nooit meer iets zal ondernemen zonder mijn gezin ga ik een beetje meer dood van binnen. Dat besef is er nu in de zomer des te meer, nu ik gezinnetjes op het strand zie. Of in het zwembad. Of gewoon op straat. Nooit meer zal ik iets ondernemen met mijn gezin, niet in zijn totaliteit. Nooit meer zal ik dat vertrouwde gevoel hebben wat ik ooit had.
Gaat dat ooit wennen?
Gaat dit ooit wennen vraag ik mij af? Ik hield van het gezinsleven en van leuke dingen ondernemen met mijn gezin en de realisatie dat ik die momenten nooit meer mee zal gaan maken doen enorm veel pijn.
Als ik ooit een nieuwe vriendin zou krijgen, dan kun je natuurlijk wel weer dingen samen ondernemen maar toch voelt dat anders. Zij zal namelijk nooit deel uit kunnen maken van mijn gezin en is niet de moeder van mijn kinderen. Zij was er niet bij in de groei van mijn leven en wij delen niet de fijne herinneringen van zwanger zijn, bevallen, trouwen, je eerste woning betrekken, enzovoort.
Moet ik nu echt weer opnieuw beginnen?
Ik vraag mij oprecht af of ik ooit weer zo gelukkig zal kunnen worden als dat ik was en of ik mij ooit weer zou kunnen openstellen voor geluk. Ik vraag mij af of ik ooit nog op het punt ga komen dat ik mijn leven met iemand anders wil delen. Of ik ooit nog iemand zal kunnen vertrouwen. Of ik kan accepteren dat een eventuele toekomstige partner ook een rugzak vol bagage heeft een daardoor een andere kijk op het leven heeft gekregen. Steeds vaker beklemt dat gevoel mij en denk ik dat ik dat niet meer wil. Ik ben nu 35 en heb al een heel leven achter mij. Moet ik nu echt weer helemaal opnieuw beginnen?
Jennyfer Obispo - 12 okt 2016
Heel herkenbaar. Vooral het stukje over vertrouwen. Ik denk maar zo: Ik had een leven voor en een leven na het krijgen van een kind. Nu is er ook een onderscheid tussen mijn leven voor en mijn leven na de scheiding. En daarbij denk ik: mijn leven is nog niet klaar. Wat we nu meemaken is onderdeel van een veel groter geheel. We weten gewoon nog niet wat de toekomst zal brengen maar we kunnen ons leven met de dag beetje bij beetje vormgeven. Ik betrap me er zelfs op dat ik ook een beetje nieuwsgierig ben geworden naar de toekomst. Wat gaat het brengen?
Jelmer - 13 dec 2016
Of ik mijn eigen verhaal lees.... Alleen heb ik voor mezelf wel besloten opnieuw te beginnen, een nieuwe start, nieuwe mensen ontmoeten...misschien heeft het allemaal wel zo moeten zijn.
Harry - 7 jan 2019
Heel herkenbaar. Ik vind het vaak moeilijk om weer energie te vinden om weer iets van het leven te maken. Daar komt nog bij dat ik na mijn scheiding behoorlijk financieel aan de grond zit. Ik heb wel perspectief op het opbouwen van een toekomst omdat ik best lang al succesvol ben als zelfstandig adviseur, maar vind het moeilijk de energie hiervoor op te brengen. Heb wel een geweldige nieuwe vriendin ontmoet en het eigenlijk nooit zo goed gehad in de liefde als met haar