Vandaag de avond voor de definitieve verhuizing.
Na 23 jaar huwelijk ga ik mijn huis uit en is de scheiding zo goed als definitief. Ik heb 2,5 maand geleden de sleutel gekregen van ’n klein appartementje. Ik heb huilend ’t huurcontract getekend, een vriendin was erbij, mijn maatschappelijk werker kwam ook als support.
Paniek
Daarna huilend met vrienden het behang eraf gehaald, gesloopt, paniek gehad. Waar ben ik aan begonnen? En maar weer doorgegaan en veel geklust in de hitte.
Intussen ben ik begonnen aan een nieuwe baan naast alle verplichtingen die je natuurlijk als moeder hebt.
Ik had een extreem moeilijk huwelijk met intens heftige dingen: huiselijk geweld; vernederingen; alcoholisme en ontrouw.
Ik blijf twijfelen
En dan toch jaren twijfelen om te gaan. Om je kinderen, om je huis, om je financiële situatie. eigenlijk om alles waardoor de meeste mensen ook blijven. Ergens nam ik het besluit dat ik niet meer in angst wilde leven maar in vertrouwen. Dat is ook een keuze, zei m’n psycholoog ooit tegen me. Dus ik ben het aangegaan, de scheiding en alle afspraken met de mediator.
De onberekenbare partner en verwijten die je nog op de koop toe krijgt, wat ik al had voorzien. Met deze man was niet te leven, laat staan er van te scheiden.
Maar hoe het dan voelt om echt je spullen te pakken, ik kan het amper benoemen. Ik ken het gevoel niet, zo intens en pijnlijk, niet voor ’n vakantie of een paar dagen even weg, maar om niet meer terug te komen. Behalve dan om je mooie meiden op te halen of te brengen.
“Het is maar ’n huis” zegt iedereen en “je was er nooit helemaal gelukkig.”
Nee dat klopt, ik ben ongelooflijk ongelukkig geweest. Ik heb hele heftige dingen meegemaakt en al jaren leefde ik op gespannen voet met mijn partner. En toch was het mijn ‘comfortzone’. In mijn slaapkamer voelde ik me veilig en de buren waren zo vertrouwd.
Er waren veel mooie momenten als ik alleen met m’n dochters gezellig “The Voice” keek. In de ochtend samen opstaan en klaarmaken voor school of werk. Dat de kindjes van de buurt in en uit liepen. Mijn ouders vlakbij om even binnen te wippen.
Morgen ga ik verhuizen
Maar het gaat er nu echt van komen ik kan niet meer terug. Het huurcontract loopt, het convenant wordt volgende week getekend.
“Het is niet anders” zeg ik maar tegen mezelf “het moest er een keer van komen”. Ik ga nu slapen en morgen is dan die dag waar ik al jaren tegenaan hik. Die ik door angsten uitgesteld heb. Ik had nooit gedacht dat ik de stap zou durven zetten.
De grootste angst gaat misschien wel uitkomen, dat ik niet fijn ga wonen in mijn appartementje en m’n huis en de meiden te erg ga missen, maar ik moet het nu gaan ervaren.
Blijven vertrouwen
Het enige wat rest is vooruit kijken en blijven vertrouwen. Want dat wilde ik toch niet meer… in angst leven.
Angst voor de andere kant. We gaan het zien wat het mij en m’n meiden brengt.
Mijn naam is: Bowie Ik word over 6 dagen 42, dan ben ik officieel gescheiden en woon ik voor het eerst op mezelf. Op m’n 19e uit huis getrouwd en 23 jr huwelijk achter de rug. Ik ben moeder van 2 pracht meiden van 8 en 11. Zij zijn al die jaren m’n houvast geweest in mijn moeizame huwelijk. Maar de liefde voor de meiden is nu de reden dat ik loslaat, een man en een huwelijk loslaat wat me heel veel ellende heeft gegeven. Klaar met de spanningen en de ruzies waar de meiden tussen zitten, het weggooien van bierblikjes dag in en dag uit, het op m’n tenen lopen en bang zijn voor verandering en het echt alleen zijn. Ik ben het aangegaan en nu gaan we zien wat dat brengt…
Karijn - 30 sep 2020
Your biggest fear is fear itself! Het wordt echt beter vanaf nu.
Mw - 1 okt 2020
Wat een lef om de stap te nemen en hoe cliché ook waar deuren sluiten gaan deuren open. Jezelf hervinden, het gaat je lukken en dan ben je een mooi voorbeeld voor je meiden. Grenzen aangeven en voor jezelf gaan/ opkomen. Vanuit het dal kan je naar de top lopen voor het uitzicht ;-)
Ingrid - 1 okt 2020
Zet 'm op, je bent het waard en je kunt het!
Juutje - 1 okt 2020
Mega trots op jou en een heel moedig besluit! En een heel waardevolle les voor je dochters dit; tot hier en niet verder!
Fien - 30 okt 2020
Soow, echt wel!!! je laat zien aan je meiden dat je voor jezelf durft te kiezen! Dat je durft te kiezen om iets ongezonds af te sluiten. Sterker dan dat kan je het niet maken! Top!
Mirjam - 1 okt 2020
Zelf ook een paar maanden geleden verhuisd. Wat een verdriet en wat confronterend. En toch ook, rust en ruimte die ik niet had bedacht. Ja je blijft het missen en ja met vlagen ben ik woedend. Mijn/ ons “ thuis” is weg en dat was niet onze keus. Maar het is ook een stap vooruit, loslaten en verder gaan. Heel veel sterkte, het komt goed.
claudia - 1 okt 2020
Hey Bowie😉 mooi verwoord.. Ik heb je strijd door de jaren heen gezien en ben zo blij dat je knopen doorgehakt hebt. Nu kun je weer verder en door! Je leert eindelijk je angsten te overwinnen door ze aan te gaan. What doesn’t kill you makes you stonger💪🏼 Go girl❤️
Maris19 - 1 okt 2020
Wat knap en sterk van jou. Maak je huisje gezellig, warm en knus, een echt thuis. Je zult zien dat je over een tijdje de rust terugvindt na zo'n moeilijk huwelijk. En wat zul je dan je thuis waarderen. Heel veel sterkte en echt het wordt beter...
Fien - 30 okt 2020
Hey Bowie, Ik verhuisde van een fijn huis, waar een nare deken over lag door de slechte relatie, naar een appartementje. Toen ik eenmaal ingehuisd was, daalde een rust over me heen! Het was heel lang spannend of ik urgentie zou krijgen, het water stond me aan de lippen: ik had nog 2 maanden, dan was het overdracht van het huis en ik wist niet waar ik ging wonen. Maar t kwam goed. Mede door mijn eigen inzet: netwerken, bellen, praten, aan deuren kloppen. Nu heb ik een eigen plek. Met mijn spullen. die ik uitzocht. kleuren op de muur die ik uitkoos. Niemand die moppert als er een keer niet is gestofgezogen. Niemand die klaagt als de boter op is. het is allemaal aan mij om het te doen. En vooral: hier heeft hij niets te vertellen!