Een jaar terug schreef ik een blog over scheiding en persoonlijke groei.
Ik vertelde toen dat ik in de coronatijd een pittig besluit heb genomen door het laatste restje onvrede van mijn nieuwe leven, mijn baan, op te zeggen door mijn hart te gaan volgen en niet te blijven hangen in een (werk) situatie waar ik totaal niet happy meer was. Nu een jaar later is die baan gelukkig in aantocht, in januari ga ik starten als management assistent bij een zorginstelling!
Ook ben ik achter de schermen bezig mijn hart te volgen, samen met mijn vriendin. We hopen dat we hier op den duur ons werk van kunnen maken, maar dat zal de tijd uitwijzen. En verder ben ik druk met het maken en delen (op Social media) van prachtige gedichten over alles in het leven. Dat mij dat heel veel positieve energie geeft vind ik het belangrijkste.
Niet stilgezeten
Ondanks dat ik dit jaar geen betaalde baan heb gehad, heb ik zeker niet stil gezeten. Ik doe vrijwilligerswerk, waar ik veel voldoening uit haal, schrijf prachtige gedichten en heb veel hobby’s, activiteiten en klussen.
Waar ik bijvoorbeeld afgelopen jaar veel tijd voor heb vrijgemaakt is het opruimen van mijn huis en oude spullen, papieren etc. en herinrichten van mijn achtertuin.
Nu was het niet direct iets dat ik héél graag wilde doen, maar ik wist ook dat het nodig moest en noodzakelijk was omdat de woningbouwvereniging buiten en binnen ging isoleren aan mijn woning (nieuwe voegen in de buitenmuren, dubbele beglazing, schilderwerk, schoonmaakwerk, zonnepanelen plaatsen, binnen isoleren van de zolder).
Nou.. en ik kan je vertellen: die zolder stond vol!
Van mijn oude huisadres (waar ik met mijn ex woonde) is bijna alles 1 op 1 meegegaan naar mijn eigen woning. Gelukkig heb ik een grote zolder met vaste trap, dus het kon er prima staan. Totdat ik een brief op de mat kreeg dat een bedrijf de dakplaten wilde isoleren op zolder. Eerst de ene kant, een paar weken later de andere. En dus… moest het ervan komen!
Confrontatie
Eigenlijk zag ik door de bomen het bos niet. Misschien ook wel bang voor de confrontatie met alles wat ik in mijn handen zou krijgen, tegen zou komen, maar ik ben langzaam eraan begonnen, nog vér voordat ze zouden komen isoleren. 1 dag heb ik mijn vriendin laten komen, maar zij heeft toen mijn benedenverdieping onder handen genomen en ik ben verder gegaan mij een weg te banen op de zolder. En dat is gelukt!
Met vallen en opstaan, met boosheid, huilbuien, tranen en verdriet, met pittige confrontaties met alles wat ik bewaard had.
Zoveel dingen die ik tegenkwam waarbij ik vaak heb gedacht: “dat ga ik doen, als ik er tijd voor heb”. Maar die tijd… kwam er nooit. Te lang in de overleving. Op zoek naar houvast aan spullen (bakken vol boeken, zelfhulpboeken, psychologiemagazines, want was ik eigenlijk mijn hele leven niet al op zoek naar mijn echte IK en wie ik wilde zijn?). Maar ook al mijn creatieve hobby’s en bladen waar ik nauwelijks iets mee gedaan heb, want geen tijd, geen zin, geen prioriteit.
Onafgemaakte fotoboeken van de kinderen. Een doos met heel veel foto’s, maar nooit ingeplakt. Lege fotoboeken. Oude administratie meuk van ons samenzijn, wat al lang had weg gemogen.
Neem afscheid van alles wat pijnlijk is
Mijn vriendin zei: neem afscheid van alles wat pijnlijk is en geen fijne herinneringen oproept.
Maar ja, hoe doe je dat zo makkelijk? Ik vond het één grote, verdrietige confrontatie van een lange hectische tijd in mijn leven, die ik zo graag anders had gezien. De spullen gaven mij blijkbaar een soort van houvast en eigenlijk voelde ik ook met het opruimen van alles dat ik gefaald heb in mijn leven, voor mijn kinderen, mijzelf, en daar kwamen de waterlanders weer…
Gelukkig heb ik er de tijd en ruimte voor gehad alles door mijn handen te laten gaan, weg te doen, op de weggeefhoek te zetten, te verkopen of weer netjes te ordenen en hebben ze alles netjes kunnen isoleren. Het afgelopen jaar thuis is er vast niet voor niks geweest!
Maar nu moet ik de zolder nog weer even herinrichten, maar gelukkig wel met heel wat minder spullen en betere herinneringen.
Ook dat was een stuk loslaten (van oud zeer).….
Ik ben Femke (47), ruim 5 jaar alleen / uit elkaar. Wonend met mijn 2 puber/jongwolwassen kinderen in een fijn huis op een superplekje. In mijn blogs (en gedichten) schrijf ik over mijn scheiding, het proces van ‘heling’ en de (toch ook wel) leuke, grappige, mooie kanten aan gescheiden zijn.
Mijn lijfspreuk: ‘bij jezelf blijven en wees eerlijk en oprecht’.
De lijfspreuk “vertrouw op je gevoel” is daar in de loop van de tijd ook bijgekomen!
Lees ook de andere blogs van Femke.
Jolanda - 14 okt 2022
Zo herkenbaar Femke wat je schrijft. In november ben ik 2 jaar gescheiden, niet op mijn verzoek. Ik ben in ons huis blijven wonen en ik weet dat ik is moet beginnen met alles uit te zoeken. Maar ik doe het maar niet. Wat je schrijft, de spullen gaven mij een soort van houvast, zo voel ik ook. Alles wat ik ga uitzoeken, ons leven van 35 jaar, één grote memory lane. Ik probeer mij hoofd weer rechtop te krijgen maar ben bang dat het uitzoeken weer extra verdriet gaat geven. Komt wel.......Jouw woorden geven mij troost. Om te realiseren dat ook anderen met deze gevoelens zitten.