Ik heb mij meermaals afgevraagd hoe groot het percentage scheidingen onder zorggezinnen is. Dus scheidingen in gezinnen waar er sprake is van diagnoses, vaak bij kinderen, maar ook vaak bij één van de ouders zelf, wel of niet gediagnosticeerd, erkend of herkend.
Ik weet niet of hier ooit onderzoek naar is gedaan, dat zal best, maar ik denk persoonlijk dat het percentage scheidingen bij deze groep enorm hoog is.
Stress van een zorggezin
Uit eigen ervaring weet ik hoeveel stress en zorgen een ‘zorggezin’ kan geven. Hoe die stress jarenlang aan kan houden en hoe je als partners naar elkaar toe groeit of – en die kans is ook heel groot – dat het in een scheiding uitmondt.
Hoe lastig het ook is om naast alle dagelijkse beslommeringen alle ballen hoog te houden. Want als er sprake is van diagnoses in een gezin, dan gaat daar vaak heel veel onzekerheid aan vooraf, en kost het bakken vol tijd en energie om naar diverse hulpverleningsinstanties te moeten. Denk aan logopedie, fysiotherapie, speciale therapie m.b.t. de diagnose, extra begeleiding, hulp, etc.
Behoefte aan structuur, rust en duidelijkheid
Wat ik óók ervaren heb, en nog steeds ervaar, is dat juist bij kinderen met diagnoses als ad(h)d en autisme, begrippen als orde, structuur, rust, duidelijkheid en ‘samen’ zo belangrijk zijn.
Hoe confronterend is het dan dus dat júist deze kinderen, volgens mij, vaak de dupe zijn van onrust in een gezin, dat vaak uitmondt in een scheiding of uit elkaar gaan.
Ik ervaar dat nog bijna dagelijks.
En dat orde, structuur en duidelijkheid geven al niet mee valt als intact gezin, maar helemaal niet als je uit elkaar bent.
Ik heb me ook heel lang schuldig gevoeld vanwege het feit dat ik uiteindelijk toch voor mijzelf (en mijn kinderen) heb gekozen om uit elkaar te gaan. Of eigenlijk was de keuze al voor mij gemaakt… er was een ander bij hem.
De onrust die de kinderen al voelen in de aanloop naar de werkelijke diagnose is al van een behoorlijke omvang en als dan uiteindelijk de diagnose er is, dan ben je er nog lang niet!
Kinderen voelen meer aan dan je denkt
Het houdt ook nooit op. Heel vaak heb ik ook gedacht: juist ONZE kinderen zijn totaal niet gebaat bij een scheiding en alle onrust en onzekerheid erom heen, maar ja… om jezelf maar te blijven wegcijferen omwille van ‘de rust’ en het intact houden van je gezin. En ach, rust was er al heel lang niet meer in ons gezin. Kinderen voelen, vóór een scheiding al, vaak meer aan dan je zelf door hebt.
Ballen hoog houden
Toch worstel ik nog dagelijks met ‘die ballen’ die ik nu alleen met de kinderen hoog moet houden met op de achtergrond, de ex, de vader van de kinderen, die meer NIET dan WEL in beeld is en betrokken is.
Discussies over hoe we in de opvoeding van de kinderen staan, gedoe rondom puberdingen, drinken, roken, naar-huis-kom-tijden. Maar ook gedoe dat heel erg past bij bijvoorbeeld mijn zoon met AD(H)D. Steevast dingen vergeten, kleren/spullen laten slingeren bij moeder of vader, dingen kwijt zijn, van 2 slaapkamers een puinzooi maken, en spullen, na tig keer zeggen: “neem je dat nog eens mee”, na weeeeken, weer te zien.
Zoals laatst een grote weekendtas die terugkwam van pap, vol met kleine tasjes met vieze sokken, onderbroeken, goede spijkerbroeken, korte broeken (en mijn zoon en ik ons maar afvragen waar al zijn goede broeken toch waren gebleven??).
Ik rol dan maar weer met mijn ogen, denk regelmatig: “het is gewoon allemaal niet best voor deze jongen”. 1 kamer, 1 huis, 1 gezin is al voldoende uitdaging voor hem, maar ook voor mij. Ik blijf met hem bezig!
Dan nog vader die regelmatig niet weet waar zoonlief mee bezig is, wat hij moet voor school, stage of in zijn vrije tijd en daar ook niet aan denkt of mee bezig is, want óók weer druk met zijn nieuwe gezin.
Ik vind het allemaal maar lastig soms en dan ben ik zelf al geen topper op het gebied van rust, reinheid en regelmaat, maar wél weer goed in organiseren, regelen en vooruit denken/plannen. Dat scheelt.
Mijn dochter gaat niet veel meer naar vader, althans niet gepland. Zij heeft gelukkig haar weg redelijk gevonden rondom het organiseren/regelen van 2 huizen.
En die dingen die wat minder makkelijk lopen, daar help ik haar bij.
Toch zie ik haar ook bij tijd en wijle worstelen met de scheiding van haar ouders. Niet alleen vanuit praktisch oogpunt, maar ook emotioneel.
Dan zit ik momenteel met 2 pubers in huis die allebei hun weg proberen te vinden naar de volwassenheid in ook nog eens een hele lastige tijd. Plus het feit dat ik ook zelf graag mijn leven weer verder op wil bouwen. Soms best allemaal heel lastig.
Maar goed, ik doe mijn best, zo goed als ik kan.
Ik ben Femke (46), in mijn 4e jaar (officieel) alleen/uit elkaar. Alleenwonend in een fijn huis op een superplekje met onze 2 puberkinderen. Om-en-om-(lang)weekend-regeling met vader voor de jongste, de oudste gaat wanneer ze zelf wil naar vader. In mijn blogs (en gedichten) schrijf ik over mijn scheiding, het proces van ‘heling’ en de (toch ook wel) leuke kanten aan het weer single zijn. Mijn lijfspreuk: ‘bij jezelf blijven en wees eerlijk en oprecht’.
Lees ook de andere blogs van Femke.
Mel - 18 jan 2021
Hier een gezin met twee zorgkinderen. Een extra zorg in het nemen van het besluit om de scheiding door te zetten. Twee kinderen met o.a. een diagnose binnen het autistisch spectrum en daarbij verstandelijke en fysieke beperking/ stofwisselingsziekte. Dit is pedagogelen 2.0. Hoe kan je kinderen die zo kwetsbaar zijn nu uit hun vertrouwde structuur halen en ze ook nog laten verhuizen?! Het ouderlijk en vertrouwde huis zal verkocht moeten worden en zowel papa als mama komen straks in een ander, vreemd ruikend huis met vreemd uitzicht en geen enkele voorspelbaarheid. Kom maar binnen met de overprikkeling! Dit grijpt mij continu bij de keel. Hoe misdadig dit voelt na alle jaren van constructieve en stabiele zorg om hun leven zo op de kop te zetten. In alle jaren heb ik steeds mijn uiterste best gedaan om beide kinderen buiten alle spanningen te houden, een desillusie natuurlijk: kinderen krijgen altijd de werkelijkheid mee. Beperking of niet, dit ontgaat geen kind. Ook mijn kinderen hebben ervaren dat er verschrikkelijke spanningen waren, gaven aan dat ze gek werden van alles wat er tussen mij en mijn man speelde. Dan nog slaat door de enorme zorg die deze kinderen vragen iedere dag de twijfel toe of ik dit moet doorzetten. Voor de geboorte van de kinderen heb ik altijd in de pedagogische zorg gewerkt en was het bijna vanzelfsprekend dat ik de zorg op mij nam. Gevolg is wel dat ik nu op eigen benen kom te staan met een CV en pensioengat én een onzeker inkomen. Jonger ben ik natuurlijk ook niet geworden en de dagelijkse intensieve zorg blijft. De vraag is dus hoe dit zich straks gaat ontwikkelen. Kan ik de zorg blijven bieden of moet ik straks bij externe vreemde zorg gaan inkopen en mij op de arbeidsmarkt begeven. Kan ik dan nog een stabiel inkomen realiseren? Vragen en zorgen om het zorgen! Ik ben altijd sterk geweest maar voel mij nu vaak zwak. Zwak door de alles verscheurende onzekerheid. Nog los van de vraag hoe de ontwikkeling van mijn kinderen verder zal verlopen....
River - 21 jan 2021
Heel goed dat hier aandacht aan wordt besteed. Een scheiding is zwaar en in de situatie waarbij kinderen met een handicap en/of zorgen kinderen zijn betrokken, is het extra zwaar.