Scheidingsrouw

‘Als hij maar gelukkig is’, schreef Robin Norwood in de jaren 80. En er zijn nog steeds heel wat vrouwen die denken dat zij de enigen zijn die ‘alles geven’ in een relatie en niets terugkrijgen.

Maar als je na een echtscheiding met mensen in gesprek gaat, zoals ik dat doe in mijn praktijk voor Scheidingsrouw, dan blijkt dat ook veel mannen offers brengen omwille van de liefde. Soms wordt het door de ontvanger niet als zodanig opgevat, maar dat is wat anders. En eigenlijk wordt in de meeste gevallen niet aangepast of opgeofferd omwille van de liefde, maar ter voorkoming van afwijzing of verlating. Waarmee maar meteen duidelijk wordt dat het hier om eigenbelang gaat. Niets mis mee, als het maar voor ontvanger en gever duidelijk is en dát is nou vaak net níet het geval. Het allerergste is ook nog eens dat deze opoffering zogenaamd omwille van de liefde, juist leidt tot dat waar men zo bang voor is, verlating of afwijzing.

Pieter (nu 53 jaar) had al vanaf jonge leeftijd een relatie met Annemarie. In het begin was ze bleu en bang om zich te ontwikkelen. Hij stond haar bij, stimuleerde haar en ze kwam tot bloei. Hij genoot ervan. Ze kregen kinderen en leiden een gewoon gezinsleven. Haar ‘mindere puntjes’ nam hij voor lief. Ze kon bijvoorbeeld niet met geld omgaan en gaf zodoende veel meer uit dan hij, terwijl hij het meeste geld binnenbracht en er van hield om te sparen. Acht jaar geleden, na 27 jaar samenleven, vertelde Annemarie aan Pieter dat ze op vrouwen viel. Pieter slikte. Zij vonden het niet nodig om om die reden een punt achter hun relatie te zetten. Maar een jaar geleden werd Annemarie verliefd en vroeg ze zelf een scheiding aan. En, omdat dat zo gaat met scheidingen, als je in gemeenschap van goederen bent getrouwd, is er voor Annemarie recht op alimentatie en op een gedeelte van het spaargeld en de woning. Pieter voelt zich ‘genaaid’, hij is woedend; zij gaat weg, heeft altijd veel te veel van zijn geld op gemaakt en nu moet ze ook nog eens de helft van zijn geld krijgen. Ergens heeft hij de wens om zijn woede te overstijgen, maar het lukt hem niet zonder hulp.

Wat mij betreft is het heel duidelijk dat deze woede, deze scheidingsrouw, voortkomt uit jarenlang geven, aanpassen , slikken en inleveren. Én dat al dat geven, aanpassen, slikken en inleveren niet heeft geleid tot het gewenste resultaat, namelijk dat de persoon voor wie je dat allemaal over hebt gehad, je nooit zou verlaten en je niet ‘onheus’ zou behandelen. Er is niets mis met geven, aanpassen, slikken of inleveren, als het maar in openheid gebeurt, als het maar niet betekent dat de rekening die de ander te vereffenen heeft, steeds hoger wordt en als je je maar bewust bent van wat je doet en wat je intenties zijn. Dat is een hele klus, maar als je eenmaal door hebt hoe het werkt, wel een hele leuke en bevredigende klus!!