Hij heeft niet om mij gevraagd
“Vroeger toen ik zelf jong was, dacht ik altijd dat ik later een kindje zou adopteren. Ik had zoveel liefde te geven, er was later in mijn gezin vast en zeker ruimte over voor een kindje dat die liefde hard nodig had. Ik moet daar vaak aan denken als het zwaar is, stiefmoeder zijn. Volgens mij heeft het best wat overeenkomsten met pleegmoeder zijn. Omdat hij met zijn vijf jaar zijn eigen trauma’s al meedraagt. Hij niet om mij gevraagd heeft. Hij me soms letterlijk op de proef stelt, of ik wel blijf staan. Hij verlatingsangst heeft en ik en mijn kids voor hem soms als een bedreiging aanvoel, of als concurrentie. Ik heb mijn liefde en trouw echt aan hem te bewijzen.
Stiefmoeder zijn leert me veel over mezelf
Ik had vroeger nooit gedacht dat ik mezelf zo zou tegenkomen. Dat het zwaar is, omdat onze stiefrelatie mij zoveel leert over mezelf. Een nieuwe partnerrelatie is de spiegel die je eigen kindtrauma’s blootlegt, maar een bonuszoon-relatie net zo goed. Dat ik harder te werken heb voor hem, en tegelijk mijn eigen kinderen wil laten zien dat ze voor mij altijd op nummer 1 staan. Dat mijn tolerantiegrens voor een stiefkindje lager blijkt te liggen dan voor een eigen kind, en hoe confronterend dat is. Door deze nieuwe kans herijk ik niet alleen de liefde en het leven, maar ook het (stief)moederschap, met alle kennis van nu: wat heb ik de kinderen te laten zien en wat wil ik ze leren.
Ik heb zoveel liefde te geven
En hij is zo welkom, want ik heb ècht zoveel liefde te geven als ik vroeger al dacht. Wat een eer dat ik als bonusmoeder mee mag lopen op zijn bumpy road. Ik struggel en struikel, leer iedere 2e helft van de week weer bij over hem en mezelf. En in het ondertussen… spelen we het dak eraf!”
Ik ben Lot, 43, heb zelf 2 kinderen van 11 en 14 (een zoon en een dochter), en een bonuszoontje van net 5. Ik ben begin 2024 weggegaan bij mijn ex-man na een relatie van 22 jaar. En nu bijna een jaar samen met mijn nieuwe partner (44). We zijn eind vorig jaar zonder dat dat al heel erg de bedoeling was, als vanzelf gaan samenwonen. Onze kinderen wonen de helft van de week bij ons. Het is absoluut nog een rollercoaster en een enorme zoektocht, er mag zoveel aangekeken, geleerd en geheeld worden. Dankbaar, pijnlijk, mooi, zwaar en mega intens: we doen het echt fantastisch met z’n vijven.
REAGEER OP DEZE BLOG