Stel gratis je vraag over je kind en echtscheiding!
Iedere ouder wil dat de kinderen zo min mogelijk onder de scheiding hebben te lijden. Maar soms weet je gewoon even echt niet hoe je iets het best kan aanpakken. Gelukkig kan Nieuwe Stap je aanbieden om al je vragen over je kinderen aan een deskundige voor te leggen. Onze partner, therapeute Nellie Timmermans, geeft je graag antwoord! De beantwoording van je vraag is gratis! Tenzij er echt dieper op de achtergrond moet worden ingegaan, maar dan geeft Nellie dat aan.
Mail je vraag naar info@nieuwestap.nl en ontvang meteen wekelijks onze Gouden Tips.
Reeds ingezonden en beantwoorde vragen:
Vraag: In hoeverre moeten we bij de vakantieplanning rekening houden met nieuwe kinderen
Ik ben jaren geleden gescheiden. Hierbij is een ouderschapsplan overeengekomen, waarbij de vakanties bij helft verdeeld zouden worden. Verder is er omgang om het weekend met de vader. Dit is de afgelopen jaren ook zo gegaan.
Hierna ben ik verhuisd naar een andere regio. De vader heeft met zijn nieuwe vriendin 2 kinderen gekregen.
De oudste is nu leerplichtig.
Nu hebben we discussie over de zomervakantie. De eerste 3 weken werden elk jaar om en om verdeeld.
Nu geeft de vader aan dat we rekening moeten houden met de vakantie van hun oudste kind en derhalve de zomervakantie anders verdeeld zou moeten worden, zodat ze gezamenlijk met onze kinderen vakantie kunnen vieren.
De kernvraag is; moeten we uitgaan van de vakanties van onze kinderen en deze bij helft verdelen of moeten we hierbij ook rekening houden met de vakanties van de nieuwe kinderen? Feit is dat de vakantieperiodes kunnen verschillen en dit m.i. iets waar de vader voor heeft gekozen cq. Hij moet kijken hoe hij dit kan oplossen.
Het ouderschapsplan zoals dat aanvankelijk is gemaakt, moet soms op den duur worden aangepast. Immers, kinderen krijgen andere behoeften en jullie eigen leven krijgt ook andere wendingen. Dat blijkt ook hier: jij bent verhuisd naar een andere regio en vader heeft een nieuwe relatie met nieuwe kinderen.
Het lijkt me redelijk dat je rekening houdt met de kinderen van vader. Dat is vaak erg ingewikkeld. Je kunt in dit geval zeggen dat vader er zelf voor gekozen heeft, jij hebt echter ook zelf gekozen om naar een andere regio te gaan. Ik vind dus (maar ik moet me baseren op een schriftelijke vraag, en soms weet ik dan nog niet alles van de situatie) dat dit geen goed argument is. Bovendien geeft een houding van “zoek zelf maar een oplossing” vaak wrevel, wat voor de kinderen vaak toch merkbaar is.
Jullie hebben een GEZAMENLIJK belang, nl. iets regelen dat het voor de kinderen fijn is. Als je dat centraal stelt kom je er meestal wel uit.
Ik denk dat het belangrijk is om (desnoods ieder jaar) even de koppen bij elkaar te steken om daar een goede regeling voor te treffen. Immers als dadelijk de oudste 18 of 19 wordt, wil die misschien met vrienden/vriendinnen weg…. Dan verandert het weer!
Als jullie er niet samen uitkomen (of als je dat verwacht) kun je ook naar een mediator gaan. Dat kost heel even wat, maar dan is de kans heel groot dat je hier wel een oplossing voor vindt.
Nellie Timmermans
Vraag: Dochter wordt tegen afspraak in met nieuwe vriendin geconfronteerd
Ik ben sinds maart dit jaar gescheiden. Ex communiceert nergens over wat betreft onze dochter van 5. Heeft me geblokkeerd op app, beantwoordt sms niet, neemt niet op als ik bel. Hij belt alleen over tijd hoe laat dochter halen. Hij ging al jaar en dag vreemd en nu zijn ze samen. Hij heeft foto op profiel van hun samen. Sinds afgelopen maandag heeft hij nieuw huis en kwam dochter dinsdag ophalen om te kijken en logeren. Hij kwam met zijn schoonvader en dochter vroeg wie is dat hij zei vader van … Vandaag kwam dochter na 1 nachtje logeren thuis. En zei gelijk mama vandaag kwam die mevrouw de hele dag bij papa. Afspraak was dat dochter eerste jaar niet bij … zou zijn en nu heeft hij het zo gedaan. Ik wil dit niet en wat moet ik nu doen? Ik heb volledige gezag over dochter.
Ik begrijp dat hij geen ouderlijk gezag heeft en dat jij het volledige gezag hebt over jullie dochter. Dat komt niet veel voor. Meestal hebben beide ouders het gezag.
Ik begrijp ook (tenminste als ik het goed lees) dat in het convenant geregeld is dat jullie dochter het eerste jaar niet te maken zou krijgen met de nieuwe vriendin. Ik denk dat het goed is om hem daarop te wijzen. Je zou ook met de advocaat contact kunnen zoeken en vragen wat je nu het beste kunt doen. Ik zou er niet al teveel drama van maken, tenslotte is hij al lang samen met haar, en als hij met haar verder gaat, gaan ze elkaar toch een keer ontmoeten.
Het is wel belangrijk dat je dochter geen 10 vrouwen voorbij ziet komen, dus als het nu snel uitraakt dan zou je met de mediator of advocaat moeten praten en papa duidelijk maken dat dit niet zo kan doorgaan. Want anders krijgt je dochter steeds een andere vrouw die bij papa over de vloer komt.
Noteer alles wat er gebeurt, zodat je altijd later weet hoe het ook weer zat. Ik wens je veel wijsheid en sterkte toe.
Nellie Timmermans
Vraag: Jong kind wil niet vakantie komen vieren
Mijn vriend en ik wonen nu een jaar samen met in totaal 5 kinderen. Mijn 3 jonge kinderen zijn hier elke dag. Mijn partner zijn kinderen zijn hier elke maandag, dinsdag en woensdag. Nu is het zo dat zijn jongste van 5 een tijdje moeite had met slapen hier (corona kwam en ze mochten niet komen van moeder). Nu gaat dat weer goed gelukkig. Maar nu is het zo dat ze dit weekeind voor 2,5 week hier zouden zijn. Alleen de jongste van 5 wil dus echt niet komen zegt moeder, ze wil het niet eens proberen. In het convenant staat opgesteld dat ze hier 3 weken zijn in de vakantie dus vader heeft al toegeven met minder tijd maar nu komt de jongste van 5 niet. Is er iets dat vader kan doen dat ze toch komt.
Het is altijd de moeite waard om te achterhalen waaróm het kind niet wil komen. Dat kunnen soms kleine dingen zijn. Het zou bv. kunnen dat het kind weer een drempel over moet. Misschien ziet het kind snel tegen veranderingen op. Een verandering (zoals het coronatijdperk) kan soms gevolgen hebben dat het kind “went”aan de situatie (bij mama zijn) en dus die oude drempel weer als grote drempel gaat zien. Hoe langer je wacht: hoe hoger de drempel.
Dus ik zou kijken hoe ik die drempel kan verlagen en wat haar tegenhoudt. Desnoods stel je iets leuks in het vooruitzicht (niet té leuk, want dan gaan ze het misbruiken misschien 😉)
Je wilt niet meteen grijpen naar dwang en dwangmiddelen, tegelijk: een kind wil ook wel eens niet naar school. Dan hou je hem/haar toch ook niet thuis?
Nellie Timmermans
Vraag: opvang door ander ouder
In het standaard ouderschapsplan staat opgenomen dat als 1 van beide ouders in een acute medische situatie beland, de kinderen door de andere ouder worden opgevangen. Mijn ex wil dit niet ondertekenen. Hij heeft plannen voor samenwonen en geeft aan dat als hij onverwachts langere tijd in het ziekenhuis oid belandt hij wil dat de week om week verdeling doorloopt. En dat zijn vriendin of ouders de kinderen dan opvangen. Ik ben hier geen voorstander van. Mocht de situatie zich voor doen die dusdanig ernstig is dat hij langere tijd niet voor de kinderen kan zorgen (of andersom, dat ik dat langere tijd niet kan) dan ben ik van mening dat de kinderen altijd bij de andere ouder dienen te verblijven. Het lukt ons niet iets dusdanig op papier te zetten dat wij ons er beide goed bij voelen. Heeft u wellicht advies?
Misschien is hij ergens bang voor, bv. dat hij op achterstand komt doordat de kinderen dan lange tijd bij jou zijn. Misschien kun je hem aanbieden, dat hij dat mag inhalen zodra hij er weer is, zodat het voor hem EN VOOR DE KINDEREN prettig is.
Bijvoorbeeld door hem steeds extra lange weekends te gunnen met de kinderen, of een extra dagje door de week of zo.
Als dat het niet is, zou ik vooral vragen wat precies de reden is voor zijn zorg… Stel liever geen waarom-vraag, maar vraag hoe hij erover denkt, hoe het komt dat hij er zo over denkt, etc. Probeer mee te denken.
Je zou het dan ook omgekeerd kunnen regelen als jij lang in het ziekenhuis zou hebben gelegen, dat jij dan wat extra tijd met de kinderen kunt doorbrengen. En zorg dat tijdens de ziekenhuisopname de kinderen (mits verantwoord natuurlijk) toch hun vader kunnen zien. Misschien kan vriendin ze bij je ophalen en meenemen, of ga jij met de kinderen hun vader bezoeken.
Nellie Timmermans
Vraag: dochter wil vader niet meer zien
Mijn dochter heeft aangegeven dat ze niet meer naar haar vader wil om het weekend. Eigenlijk wil ze hem helemaal niet zien. Is een opstapeling van dingen;
– Pesten op school nam hij niet serieus.
– Veranderen van school hier door vond hij vluchten.
– Op nieuwe school aangegeven dat ze dood wil gevolg naar psycholoog. Hier heeft hij aangegeven dat hij dit maar onzin vond (psych en dood willen).
– Voelt zich onzeker, gekleineerd door hem. Ze houdt van zingen maar vader geeft aan dat ze dat niet kan.
– Heeft kader advies gekregen en hij heeft als eerste reactie aangegeven dat ga jij niet doen.
– Zijn werk gaat voor en is altijd een excuus of een reden waarom iets niet kan.
Ze heeft wel een eigen kamer bij haar vader en krijgt veel cadeau’s. Mijn dochter haar reactie is hierop “Mam, ik hoef geen cadeau’s maar gewoon is dat hij er is”.
Ik heb aangegeven dat ze altijd van gedachte mag veranderen en weer naar haar vader mag. Hij is het er niet mee eens maar beredeneert alleen vanuit zich zelf. Vraagt niet wat er dan is en waarom. “Zijn wil is wet”.
Ik snap ook heel goed dat ze het niet wil ook al probeer ik het te relativeren. Keer op keer teleurgesteld worden is niet fijn. Ik wil haar beschermen maar waar begin ik. In mijn ogen is je dochter niet zien/geloven ook een soort mishandeling.
Wat kan ik doen en wat kan mijn dochter, jong maar heel wijs, doen?
Dit is allemaal zeer ernstig. Misschien kun jij zelf hier nog iets in betekenen? Het lijkt me zeer belangrijk dat jij als moeder laat weten (indien mogelijk) aan vader dat jij haar problemen zoals je die benoemt serieus neemt en dat je van hem verwacht dat hij als vader haar ook serieus neemt. En dat, als hij dat niet doet, hij erop kan rekenen dat ze niet graag bij hem is. Ik zou haar zeker niet langer dwingen om naar vader te gaan, en afwachten wat vader doet.
En dat ze geen cadeaus wil maar ECHTE aandacht. Hij zou moeten zien dat ze hieruit ook haar liefde naar hem uitspreekt. Ze wil HEM, ze wil een begripvolle liefdevolle papa, geen cadeaus.
Inderdaad, dit alles zou je kunnen zien als kindermishandeling, en waarschijnlijk zou dit inderdaad als zodanig worden aangemerkt. Maar de vraag is minder: is dit nu kindermishandeling of niet. Het gaat erom dat dit zo niet langer mag duren.
Het zou belangrijk zijn om vader te helpen inzien dat (ZELFS al zou het allemaal verzonnen zijn en zou ze niet gepest worden etc.) dat het dan nog nergens op lijkt om op deze manier te reageren. Hij hoeft geen perfecte vader te worden, maar dit kan echt niet.
Toch wil ik het ook opnemen voor vader: er zal beslist een reden zijn waarom hij zo handelt. Je mag er nooit zonder meer vanuit gaan dat hij van slechte wil is, ook al is er weinig goeds zichtbaar.
Er IS een reden voor, welke weet ik niet, het kan misschien te maken hebben met zijn eigen jeugd. Dat maakt het daarom niet beter, en het MOET ECHT ANDERS, maar zonder begrip voor zijn situatie zul je nooit wat bereiken. En overigens blijft dat sowieso de vraag.
Ik begrijp dat je dochter onder behandeling is bij een psycholoog. Dat lijkt me een goede zaak. Als je in de buurt woont (mijn praktijk zit in Veghel) dan zou ik bereid zijn om vader een traject aan te bieden om hem te helpen, maar het is de vraag of hij daartoe gemotiveerd is. Ik zou jou als moeder ook kunnen coachen in wat je beter wel/niet kunt zeggen tegen deze vader om iets te bereiken. Vaak blijkt ook dat de omgeving olie op allerlei vuren gooit, waardoor vader zich genoodzaakt voelt tot steeds stugger en harder optreden.
Zo lang je dochter onder behandeling is, is het misschien niet strikt noodzakelijk, maar wellicht toch ook een goede zaak om Jeugdzorg in te schakelen. Ik vrees dat ze niet veel kunnen doen, maar mocht vader die stap ook zetten dan ligt er ook een verhaal van jouw kant.
Mochten er stappen worden gezet door vader om de omgangsregeling op te eisen dan zou dat traject kunnen leiden tot een oproep van de kinderrechter. Daar hoeven jullie niet bang voor te zijn. Omdat ze 12 jaar is kan je dochter haar verhaal daar doen. Als ze dat niet wil/niet aandurft mag ze ook een brief schrijven aan de kinderrechter, maar het is altijd beter om zelf met de kinderrechter te praten. En die is goed in staat om met kinderen te praten.
Vraag: samenwonen met pubers
Ik heb 2 kinderen, een jonge puber en een puber, met een 50-50 oudersschapsregeling, en sinds een jaar een nieuwe relatie. We hebben de relatie voorzichtig geintroduceerd, en dat heeft goed gewerkt. De kinderen accepteren mijn nieuwe vriend, en vinden het ook gezellig om gezamelijk dingen te doen, zoals bijvoorbeeld een weekendje weg of samen een spelletje doen of familiebezoek . <Nu willen wij gaan samenwonen, en waarschijnlijk naar een andere gemeente verhuizen. Bij het huizenkijken is een can de voorwaarden dat de fietsafstand niet groter mag worden, en natuurlijk een eigen slaapkamer. Ik twijfel nu of ik de kinderen nu al moet gaan vertellen van onze plannen, of beter kan wachten tot een en ander wat concreter is. We hebben geen planning, en gaan zeker niet overhaast aan iets beginnen. Voor de volledigheid: mijn vriend heeft geen kinderen, tot zijn grote verdriet, en wil mijn kinderen graag een liefdevol thuis bieden. Ik hoor graag uw reactie.
Ik kan niet overzien wat in jullie geval de gevolgen zijn van een verhuizing, maar het is belangrijk (en ik geloof ook verplicht) om de andere ouder te informeren bij een verhuizing. Nu weet ik niet hoe ver jullie weg gaan, maar de andere ouder kán hiertegen bezwaar maken. Dus je zult vader moeten informeren en dan lijkt het me moeilijk achter te houden voor de kinderen.
Bedenk echter ook dat een weekend weg en spelletjes doen iets heel anders is als dag in dag uit samen wonen in een huis, met alle plezierige dingen maar ook ongemakken die dit meebrengt. Ik heb hier kort geleden een artikel over geschreven en ik stuur de link hiervan mee:
https://stief-gezin.nl/samengesteldegezinnen/vorming-stiefgezin/.
Ik denk dat jullie het verstandig doen door rustig aan te doen, en ik begrijp ook dat jullie je verstand hierin echt wel gebruiken. Maar dan nog…het is niet niks. Misschien ben je teleurgesteld over dit antwoord, want het is natuurlijk een grote wens. Maar het is wel belangrijk dat het ook allemaal goed gaat. En meestal (sorry) gaat het niet goed. Daarom zou ik jullie met klem adviseren om vooral een stiefplancoach te raadplegen.
Toch wil ik wel alvast iets zeggen hierover. Wij als stiefplancoaches raden het meestal af om kinderen rond de puberteit te confronteren met een “stiefouder”. Natuurlijk is dat niet altijd heilig, maar specifieke problemen rond deze leeftijd komen ERG veel voor.
Als je dan toch overweegt de stap te zetten zou ik hen erbij betrekken. Zodat ze hun wensen kenbaar kunnen maken, hun gedachten, twijfels, zorgen en ideeen kunnen uiten hierover. Zij moeten ook wennen aan deze nieuwe partner maar ook aan de nieuwe situatie.
Ook is het feit dat je vriend tot zijn verdriet geen eigen kinderen heeft wel iets om aandacht aan te besteden. Sommige mensen kunnen zich bij nader inzien toch niet zo goed verplaatsen in kinderen, anderen denken “de ideale vader” uit te moeten hangen en zo zijn er nog heel wat valkuilen. Op zichzelf op te lossen als men er moeite voor doet, maar als je daarmee achteraf geconfronteerd wordt wordt het een stuk lastiger.
Nellie Timmermans
Vraag: Kan ik stoppen met kinderalimentatie als mijn zoon 21 wordt
Mijn zoon wordt binnenkort 21. Heb altijd netjes tot zijn 18e de alimentatie overgemaakt aan moeder .Vanaf 18 heb ik het naar hem overgemaakt. Ondertussen ook nog alle bij komende schoolkosten betaald 50%. Nu betaal ik maandelijks een 350 euro aan mijn zoon (onderhoudsplicht). Hier wil ik eigenlijk mee stoppen vanaf dat hij 21 is. Belangrijkste reden is dat ik hem niet aan het werk krijg (bijbaan). Hij weigert dit resoluut ivm drukte op school.maar hij kan wel 5 A 6 dagen in de week naar de sportschool. En er komt weinig initiatief van zijn kant.
Wat zijn de voor en tegens en kan en mag ik dit doen.
Het is belangrijk dat het probleem bij HEM komt te liggen en niet bij de volwassenen om hem heen. Ik begrijp daarom ook wel dat je de bijdrage wilt stoppen. Want dan ligt het probleem inderdaad bij hem. Of je dit mag doen weet ik niet, ik ben niet juridisch geschoold en durf daar niets over te zeggen. Daarnaar zou je dus verder kunnen informeren.
Ik denk wel dat je met hem in gesprek zou kunnen gaan en hem uitleggen dat je hem wilt leren hoe het leven in elkaar zit. Dat niemand het voor niks krijgt, dat we allemaal ons steentje moeten bijdragen en je zou dus (om hem te stimuleren) alsnog een deel van de bijdrage kunnen geven mits hij ook zelf wat doet. Dan heeft hij dubbel (dat moet toch aantrekkelijk zijn…?) en als je juridisch mag stoppen en je betaalt hem nog steeds een deel, dan leert hij met geld omgaan, heeft hij nog even wat respijt en dat zou je kunnen doen onder de noemer : aanleren van nieuw gedrag.
Je zegt dat hij resoluut weigert, en het kan zijn dat hij dat blijft doen. Als je inderdaad MAG stoppen dan krijgt hij grote problemen en ik denk dat je dat ook niet wilt. Dus ik zou niet INEENS stoppen, want als je dan ziet dat het fout loopt…..wat dan?? Je kunt natuurlijk dan weer gaan betalen maar dán heeft hij je in zijn macht en hoeft nooit meer aan de slag te gaan…..
Dus ik zou zeggen: doe het in stapjes en zorg dat er voor hem iets extra’s in zit. Zodat hij er inderdaad van leert, en jij geleidelijk ook financieel van de zorgen af bent.
Want als het mis gaat is het voor ouders bijna altijd onmogelijk om hun kind te laten vallen. (En kinderen weten dat ook ?)
Ik wens je veel sterkte, maar zorg eerst dat je weet wat je juridisch gezien mág, maar denk ook na over de gevolgen.
Nellie Timmermans
In aanvulling hierop kunnen we je laten weten dat je niet meer wettelijk verplicht bent om je kind van 21 en ouder financieel te steunen, maar op basis van de Wet Studiefinanciering worden ouders wel verondersteld bij te dragen in de studiekosten. De normen daarvoor kan je opvragen bij DUO (redactie Nieuwe Stap).
Vraag: ik mis mijn ouders
Ik ben 14 en heb ook gescheiden ouders sinds ik in groep 5 zat. Ik ga om het weekend naar Mn vader waar ik niet heel veel last van heb. Maar als de zomervakantie begint komt de hel voor mij. Ik ga eerste 3 weken naar mijn moeder en dat is gewoon normaal mijn vertrouwde huis. Maar dan moet ik naar Mn vader waar ik wel heel veel zin in heb omdat ik hem dus niet vaak zie. Alleen als Mn vader komt begin ik gelijk te huilen ik ga Mn moeder missen. Ik ben heel moeilijk in verandering waardoor ik ook heimwee krijg en ga huilen door het missen van een vertrouwd iets en met wie ik het heel leuk heb gehad. Ondertussen de drie weken bij Mn vader heb ik het super leuk en heb nergens last van waardoor ik weer super gehecht ben aan Mn vader. Maar als ik dan weer naar Mn huis ga bij Mn moeder begin ik zo weer te huilen. Want natuurlijk, ik ga Mn vader missen! Ik heb hier erg last van. Ik weet zelf eigenlijk niet qat ik er mee moet. Ik lig nu in bed terwijl ik dit verhaal aan het vertellen ben en ik kom net van mijn vader en jawel. Ik heb net gehuild.
Wat rot voor je. Het is heel begrijpelijk dat je je moeder mist als je bij je vader bent, en dat je je vader mist als je bij je moeder bent. Dat is echt heel logisch. Ik hoor dat wel vaker van andere kinderen. Daarom zou het goed voor je zijn als je daarover met anderen kunt praten, als je merkt dat je niet de enige bent is dat toch fijner, tenslotte.
Maar ik denk ook dat jouw vader en moeder het ook heus wel zouden begrijpen, als je het hen zou vertellen. Ik lees niet dat je het verteld hebt tegen hen. Dat is ook niet zo gemakkelijk, maar ik zou dat wel doen. Want nu merken ze dat je huilt en ze weten niet waarom. En jij probeert het misschien te verbergen, terwijl het helemaal niet gek is. Ik denk dat je ouders het allebei graag willen weten en ook zullen begrijpen.
En zelfs zouden ze misschien samen met jou een oplossing kunnen vinden om je verdriet wat te verminderen, bijvoorbeeld een extra telefoontje naar je moeder als je bij je vader bent, of een extra telefoontje als je bij je moeder bent.
Als je het niet durft om daar met je ouders over te praten zou je ze ook jouw stuk en deze antwoorden kunnen laten lezen. Dan hoef je niet alles zelf te doen. Of een lieve tante of oom, opa of oma of zo vragen om je hierbij te helpen. Als je ze dit laat lezen begrijpen ze het vast!! Ik wens je veel moed toe, maar ook veel begrip van jouw lieve ouders. Het komt vast goed, ook al moet je bedenken dat je altijd dat gemis wel wat zult hebben omdat je ouders nu eenmaal gescheiden zijn. Ik weet niet of je broers of zusjes hebt, jullie zouden het dan eventueel samen kunnen doen.
Maar als je het nog niet durft, ga dan (eventueel via Villa Pinedo) kijken of je iemand kunt vinden waar je je verhaal tegen durft te vertellen….. het is echt niet vreemd.
Nellie Timmermans
Vraag: aanpassen ouderschapsplan?
Z’n kleine drie jaar geleden ben ik gescheiden onze dochter was toen 18 maanden.
Ze gaat elke week twee en halve dag naar haar vader (bij de voorlopige voorzieningen zo afgesproken en dat gelaten in het ouderschapsplan). Nu wil mijn dochter nooit naar haar vader toe en geeft op haar manier aan dat het te lang is. Maar naar een kind van vier word er helaas niet geluisterd.
Nu is er restend onderzoek gedaan bij mijn dochter en het blijkt dat ze een vorm heeft van autisme. Met daarbij een ontwikkelingsachterstand. Ook heb ik sterk de vermoedens dat mijn ex man ook een vorm heeft van autisme. Dit vermoeden word gedeeld met de hulpverlening omtrent mijn dochter.
Nu wil ik graag dat het ouderschapsplan word aangepast met een bezoek vorm die minder lang is voor haar. Maar natuurlijk wel dat ze haar vader blijft zien. Helaas is mijn ex man hier zelf niet toe bereid. Is het mogelijk dit voor elkaar te krijgen?
Ik ga er vanuit dat jullie beiden de juiste afspraken willen maken die in het belang van de gezondheid en welzijn zijn van jullie dochter.
Zoals je zelf aangeeft hebben jullie al professionele hulp voor jullie dochter ingeschakeld.
Ga als ouder met deze professional in gesprek en pas op dit advies indien nodig het ouderschapsplan aan dat beter aansluit bij jullie dochter.
Vanzelfsprekend kunnen jullie ook een second opinion door een andere deskundige laten doen.
Met deze uitkomsten zouden jullie de juiste afspraken moeten kunnen maken.
Met vriendelijke groet,
Floris Heuyerjans
Floris.heuyerjans@zorgeloosch.nl
