Ruim 8 jaar hadden ze gewacht om te gaan samenwonen. Twee gescheiden partners met kinderen. Ze waren het moe om steeds de spullen te pakken, steeds weer van de een naar de ander te gaan. Geschikte huizen hadden ze voorbij laten gaan en nu was er weer een huis dat voor hen ideaal leek. Deze keer zette men de stap.
Er was weliswaar wat gedoe met zijn zoon van 20 jaar. Zijn twee dochters woonden inmiddels op zichzelf. Zijn vriendin had twee jongere kinderen. Ieder kreeg een eigen kamer.
De zoon
De 20-jarige zoon van vader had zijn studie afgebroken en wilde gaan werken, maar dat kwam niet van de grond. Vader probeerde hem aan de slag te krijgen, maar behalve wat losse twijfelachtige baantjes, kwam er geen zekerheid. Vader wilde hem bijbrengen dat je niet kunt leven van de lucht.
Bemoeien…. oei
De vriendin van vader was wel lang geduldig gebleven, maar zag eigenlijk al jaren aankomen dat dit zo niet goed kwam en dus zat zij vader op de hielen. Geduld raakt een keer op. En kon zij het niet meer laten om zich te bemoeien met deze jongen. Een keer had ze zelfs ronduit ruzie gemaakt met stiefzoon. Dat is nooit verstandig, maar wel begrijpelijk. Zij is niet de moeder, zij is dus niet de opvoeder. De ruzie tussen mevrouw en stiefzoon leidde dus ook tot ruzie met vader.
Ken je je partner wel?
Dit soort situaties (waarbij het al te lang heeft geduurd) komen vaak voor. Vader zat er verslagen bij, toen ze bij mij in de spreekkamer dit verhaal vertelden. Het samenwonen met de nieuwe partner ging al zo snel mis. Hij had nu ook het problematische van zijn “hart-op-de-tong” vriendin gezien. Het had geleid tot moeilijkheden met zijn zoon.
Standpunten duidelijk
Vooral vader diende zijn standpunten te volgen, en niet die van zijn vriendin, als het ging om zijn zoon. Wil dat zeggen dat hij haar wensen niet moet respecteren? Nee. Maar je moet wel bij je eigen uitgangspunt beginnen.
Geduld
Op allerlei manieren had men geduld gehad: allereerst om wel/niet te gaan samenwonen. Dat is op zichzelf verstandig. Op de 2e plek met de zoon die niet aan het werk kwam. Daar moet je vaak ook wel enig geduld voor hebben, maar als je voelt dat je je eraan gaat storen is dat niet het moment waarop je moet gaan samenwonen. Dan nog maar even wat meer geduld…
Alleen met wachten op een zoon die geen stappen zet kom je niet ver, daarom is hulp zoeken toch verstandig. Want anders heb je nóg een eeuwigheid geduld nodig.
Nellie Timmermans
Lees ook de andere blogs van Nellie.
REAGEER OP DEZE BLOG