In mijn eerste gescheiden maanden stuitte ik al snel op een site voor alleenstaande ouders, dat was Ouder Alleen. Ouder Alleen was voor mij het begin in de wereld als gescheiden ouder. Een prima site, waar je je vragen kwijt kunt, waar je met elkaar kunt delen of meelezen en waar je ook met elkaar kunt afspreken. Met of zonder kinderen. Maar allemaal in hetzelfde schuitje. Gewoon zo’n schuitje met gelijkgestemden.
Uitjes met Ouder Alleen
Ik heb er al snel gebruik van gemaakt. Eten bij iemand in de omgeving. Thuis, met nog wat anderen. Een prima mogelijkheid om het nuttige met het aangename te combineren. Ik hoefde én niet thuis te zijn in dat lege huis. Ik hoefde niet alleen te eten. Er werd gekookt en ik leerde nieuwe mensen kennen. Ik was een groentje. Net een paar maanden gescheiden. En zij waren in alles al zoveel verder. Allemaal gescheiden, met allemaal andere verhalen, andere omgangsregelingen en andere levens. Maar ze begrepen me. Dat was fijn.
Ik heb van Ouder Alleen niet vaak gebruik gemaakt, maar een aantal van die uitjes heb ik wel gedaan. Je kunt trouwens heel makkelijk zelf iets organiseren, variërend van samen eten op eerste kerstdag (waarschijnlijk dé moeilijkste dag van het jaar) tot samen naar een film gaan. Mijn omgangsregeling bleek helaas voor veel zaken niet heel handig en ik was in die beginperiode veel te bleu om zelf iets te organiseren.
Er werden ook uitjes met kinderen georganiseerd en ik ben eens op Hemelvaartsdag samen met een heleboel ouders en hun kinderen gaan picknicken in de duinen. Prachtig zonnige dag. Iedereen nam iets te eten en drinken mee. En daar ging ik dan. Samen met de kinderen. Het was een leuke groep mensen. Niet te groot, niet te klein. Er waren kinderen van alle leeftijden. We hadden wat speelgoed mee, maar die duinen en bossen waren natuurlijk al speelgoed genoeg. Moeder zat bij de ouders, met wat te drinken, een hapje en een gezellig praatje, en de kinderen speelden samen, sjouwden met takken en klommen in bomen. Aan het eind van de dag gingen we wat roezig van het buiten zijn weer huiswaarts. In de auto was het even stil. Maar al snel vroeg één van de twee: zijn die mensen allemaal net als wij?
Net als wij
Ja, die mensen waren allemaal net als wij. Het had hen verbaasd. Ze dachten dat ze de enige kinderen waren met gescheiden ouders. In hun omgeving (de school) waren ze in die periode nog niet met zoveel. En hoewel ze nu al veel meer kinderen kennen met gescheiden ouders, denk ik dat dat iets is wat we niet moeten vergeten. Ook al zijn “we” inmiddels met zovelen. Het is niet zo dat we elkaar allemaal kennen. Herkenning bij een ander, kan zoveel geven aan het leven wat je zelf hebt. Wetende dat je niet alleen ben.. Dat je maar de helft hoeft uit te leggen. “Ik mis de kinderen” en dan niet horen “het is bijna weekend, dan zie je ze weer”, maar een welgemeende “sterkte, ik snap je, het is moeilijk”. Zo zal dat voor de kinderen ook werken, dat ze gewoon niets uit hoeven leggen als ze ineens de andere ouder missen. Of in een hoekje stil zitten te wezen. Aan een half woord genoeg hebben. Bij anderen, die allemaal zijn net als wij.
Thera is 45 jaar, heeft twee kinderen en is sinds 2007 gescheiden. Ze beschrijft hier wat de ervaring van andere scheidingskinderen gedaan heeft met haar en met haar scheiding.
Ken je trouwens de gratis community van Nieuwe Stap al? Daar vind je ook gelijkgestemden.
Jolanda - 5 jun 2015
Pas een paar jaar na mijn scheiding ben ik lid geworden van ouder alleen. Terwijl ik er daarvoor al vaak over gedacht had. Tot op de dag van vandaag heb ik geen spijt gehad van mijn lidmaatschap. Ik deed en doe nog steeds veel met andere ouders alleen, soms gaan de kinderen mee. In 2013 bijvoorbeeld naar de bbq op Hemelvaartsdag. Zeker in het begin was het prettig niet steeds uit te hoeven leggen dat een uitje 'niet in het goede weekend was'. De herkenning is erg fijn en dat diverse contacten uitgegroeid zijn tot vriendschap, is voor mij zeer waardevol. Leuk Nieuwe Stap, dat jullie dit plaatsen!