Ik zal mijzelf eerst voor stellen. Het is natuurlijk wel fijn om te weten wie er hier nu schrijft natuurlijk? Wel, ik ben Iain, een papa-in-scheiding van 35 jaar. Papa van twee kinderen, samen met mijn bijna ex Conny. We hebben een zoontje Sean van bijna 3 jaar en een dochtertje Eowyn van een half jaar. In juli 2006 leren we elkaar kennen en het klikt meteen. In september krijgen we een relatie en sindsdien zijn we constant samen. Pieken komen en genieten we van, de dalen klimmen we uit. En in 2011 komt onze wens uit: zwanger. In 2012 komt Sean ter wereld. En in 2014 komt daar zusje Eowyn bij. Ons gezin is dan compleet.
Zo ben je nog heel gelukkig samen. Maar dan komt dat welbekende sleurtje tevoorschijn, je raakt wat sneller geirriteerd en de woorden komen soms net iets harder over dan bedoeld. Je erkent het beiden en je belooft elkaar eraan te gaan werken, erover te praten en om de problemen te benoemen en deze op te gaan lossen. En dan ineens: scheiding. Pats boem, ik wil scheiden. Het hoge woord is er dus uit. Het rommelde al wel een tijdje, maar je bent met elkaar in gesprek. Dan denk je dat je er samen uit zal komen.
Maar toch, dan is het toch scheiden. Ineens besef je je dat er een hoop aan de hand is. Met twee kinderen is het wel lastig, dus waarschijnlijk is het gerommel afgedaan als “ja, twee kinderen, dan vergt een hoop” en hebben we het probleem gewoon niet erkend. Beiden zijn we even schuldig als onschuldig daarin.
Dus uiteindelijk is dan toch het woord eruit: het wordt een scheiding. Eerst was ik verdoofd. He? Hoe? Wat? Waar? De volle impact besefte ik gewoon niet. We gaan scheiden, uit elkaar. In eerste instantie leek het mij een droom. Iets waar ik snel weer uit zou ontwaken. Maar langzaamaan besefte ik dat het echt was. En dan heb je de vraag: scheiding, wat houdt dat nou eigenlijk in? Ja, je gaat uit elkaar, je wil niet meer samen zijn. Maar wat houd het in? Wat komt er allemaal bij kijken? Daar ga je dan langzaamaan over nadenken. Maar ik zat ook met een hoop vragen, met als grootste: waarom? Een hele simpele vraag, maar een vraag zonder een simpel antwoord. We zijn al 3 maanden bezig met de scheiding, maar die vraag is nog niet goed beantwoord.
Ineens komt ook het besef: ik moet weer opnieuw beginnen, als alleenstaande papa. Natuurlijk, ik ben heus niet de enige, of de eerste alleenstaande papa. Maar toch, het voelt heel raar en onwennig. Omdat we kiezen voor co-ouderschap, ben je ineens een week verantwoordelijk voor 2 kinderen, en dan moet je ze een week missen. Je moet een huis zoeken waar je kan wonen met je kinderen. Je moet dat huis inrichten. En dat dan allemaal met een klein budget. Gelukkig ben ik gezegend met een paar aardig goede rechterhanden, dus een Ikea pakket is zo in elkaar gezet. En moet er maatwerk worden gemaakt? Ook daar draai ik mijn hand niet voor om. Dus over het inrichten maak ik me niet zo druk.
Maar eerst moet de scheiding dan echt rond zijn. Omdat we kinderen hebben, moet het via de rechter uitgesproken worden. Wanneer dat is gebeurd, kan ik naar de woningbouw om te regelen dat ik met spoed een huisje kan krijgen waar ik de kinderen kan opvoeden. In goed overleg hebben we samen besloten dat Conny in ons huidige huis blijft wonen en dat ik ga zoeken naar een huis.
Wij zijn al goed aan de slag met de scheiding, we hebben al het co-ouderschapsplan bijna volledig opgesteld, nu moeten via een mediator zorgen dat we schulden en inkomen gaan verdelen, en ook de inboedel die we hebben verzameld in de jaren moet verdeeld worden. Wie houd het bed. Welke kledingkast gaat met mij mee. En ga zo maar door. Allemaal kleine dingen die erg onbenullig lijken, maar pas als je dat gaat verdelen, merk je pas hoeveel impact een scheiding heeft.
En dan ook nog het belangrijkste: hoe leggen we het uit aan onze kinderen? Zeker Sean heeft goed door dat er van alles speelt, fysiek is hij nog maar 3, maar geestelijk is hij al een onzeker 6 jarig jochie, onzeker door de spanningen die hij voelt. Hij is normaal al gevoelig voor emoties, maar hij blijft bijna altijd wel lachen. Zelfs als baby met 40 graden koorts lachte bij nog. Af en toe merk je wel aan hem dat hij het voelt, dan is hij dwars, zoals alleen een peuterpuber kan zijn. Je wijst hem terecht en 5 minuten later is hij het alweer vergeten en krijg je geen dwarsheidsaanval, maar een knuffelaanval. Hoe heerlijk is dat? Voor die kleine dingen, daar doe ik het voor. En dat maakt bijna alles weer goed. Bijna..
Iain, 35 jarige papa in scheiding. Na de scheiding co-ouder van een zoontje en dochter. Ik schrijf nu om mijn ervaringen te verwerken en om mijn (positieve) ervaringen te delen met anderen, over hoe ik de scheiding ervaar en mijn leven als alleenstaande papa tijdens en na de scheiding.
Niké - 10 jul 2015
Goed geschreven! Wat een impact inderdaad.......