Ik ga je verlaten…

We wisten allebei dat het er aan zat te komen. Dat we niet voor eeuwig samen zouden zijn. Nu, na 8 jaar, is het zover: ik ga je verlaten.

Weet je nog, toen we elkaar voor het eerst ontmoetten? Het was een zonnige dag in februari. Ik voelde me meteen op mijn gemak bij je. In de eerste nanoseconde van onze kennismaking wist ik: jij hoort bij mij. Ik weet nog goed hoe dat voelde.

Daarna ging het snel. Op een zonnige dag in augustus trok ik bij je in en het was alsof het altijd zo geweest was. We waren een goede match. Je bracht rust, warmte en stabiliteit. Wat wil een vrouw nog meer?

We hadden het goed samen. We hebben lief en leed gedeeld. Die tijd dat we allebei in de kreukels lagen? Het leek alsof er geen eind aan kwam, maar we zijn er beter uit gekomen. Jij én ik.

De laatste jaren wisten we: vroeg of laat gaat er een einde aan ons tijdperk komen. We zagen elkaar veel minder. Er gingen hele weekenden voorbij dat we niet in elkaars buurt waren.

Drie jaar geleden ben ik namelijk iemand tegengekomen. Hij was er zomaar ineens en hij vroeg: “Ga je met me mee?” En ik ging.

Ik heb lang overwogen om gewoon bij je te blijven. We hebben geen ruzie, ik vond en vind je nog steeds geweldig. Maar soms moet je een keuze maken, een knoop doorhakken, zodat je allebei verder kunt.

Het liefst had ik je meegenomen. Maar je moet blijven. Jij kunt ook niet anders, je zit vast. Jij kunt mij niet verlaten, daarom ga ik jóu verlaten.

Geloof me: er zal iemand anders bij je komen. Iemand die jou, net als ik, zal veranderen, daar ben ik van overtuigd. Krijg je weer een nieuw kleurtje, een andere sfeer, een ander leven.

Lief huis: het ga je goed. Ik zal je nooit vergeten. Mede dankzij de foto’s, de herinneringen en de Facebookpagina.