Twintig jaar geleden kwam ik hem tegen, die lieve rustige man op wie ik verliefd werd. Toen kon ik niet bedenken dat ik een zeer eenzame en moeilijke tijd tegemoet ging.
Een leuke man, we hadden dezelfde passie in natuur en motorrijden. We ondernamen leuke dingen. Reizen en uitjes werden door hem tot in de kleinste details voorbereid en dat was erg handig! Spontane acties werden nooit hartelijk ontvangen, maar na een beetje wennen gingen we er toch op uit. We hadden heerlijke vakanties. We genoten van het leven en van elkaar.
Na een paar jaar trouwden we en wilde ik graag een kindje. Dat was ook wennen, maar we besloten het te proberen. We hadden het geluk dat we snel zwanger werden en een prachtig dochter kregen. Het opvoeden en verzorgen ging echter niet vanzelf. Ze bleek medische problemen te hebben. Toen dat op de rails was kregen we ook nog een heerlijke zoon.
Die veranderingen in ons leven bleken voor mijn ex-man en onze dochter teveel. Mijn man trok zich steeds meer terug, ging zijn eigen dingen doen en onze dochter reageerde heftig. Zij bleek autisme te hebben. Vanaf dat moment veranderde mijn leven drastisch. Leven werd overleven. Samen werd alleen. Terugdenkend zijn er steeds kleine signalen geweest. Afzonderlijk van elkaar niet heel raar, maar bij elkaar bevestigen ze mijn vermoeden dat mijn ex-man ook autistisch is.
Vechten voor ons huwelijk deed ik alleen. Scheiden was voor mij nog de enige optie. Mijn zelfvertrouwen en mijn zelfbeeld waren vernietigd. Ik had een eetstoornis opgebouwd en was doodongelukkig. Ik vertrok met de kinderen, kocht een huisje en bouwde mijn eigen leven op. Na anderhalf jaar kan ik zeggen dat ik veel sterker ben geworden. Ik heb hard gewerkt, maar ben trots op wat ik heb bereikt, ook voor de kinderen.
Benieuwd naar mijn verhaal? Ik schrijf er graag over.
Cathy is 43 jaar. Moeder van een zoon (7) en een dochter (11). Anderhalf jaar geleden gescheiden van een man van wie men vermoedt dat hij een vorm van autisme heeft. Maandelijks schrijft ze over haar huwelijk, over autisme en scheiding en welk effect dat op haar leven had en nu nog heeft. Langzaam wordt ze weer zichzelf. Vooral hoopt ze lotgenoten te laten weten dat ze niet de enige zijn.
Shandy - 31 okt 2016
Ook nu ongeveer 3 jaar gescheiden van een man met autisme en is erg herkenbaar. Alleen mijn ex-man heeft nu sinds 2 jaar ook een vriendin met autisme en ADHD en dat lijkt het allemaal nog lastiger te maken. Ook verloor ik toen ook nog mijn vader, dus toen kon ik het echt even maar moeilijk aan, maar vecht voor mijn kinderen en mezelf en hoop dat er ooit wat rust in ons leven komt en we eindelijk eens goede afspraken hebben waar hij zich ook aan houdt. Zou ik ergens met lotgenoten hierover kunnen praten?
Nieuwe Stap - 3 nov 2016
Hoi Shandy, Je kan (gratis) lid worden van onze community. Daar kom je lotgenoten tegen. Cathy is ook lid van de community dus je kan daar in ieder geval met haar in gesprek komen. Kijk hier maar eens: www.nieuwestap.nl/registreren
Cathy - 9 nov 2016
Hoi Shandy, omdat ik eenzelfde zoektocht had als jij heb ik besloten deze blog te gaan schrijven. Ik vond geen lotgenoten en ook geen artikelen waar ik herkenning vond. Ik voelde me daardoor alleen op de wereld met mijn probleem. Langzaamaan heb ik in mijn directe omgeving lotgenoten gevonden waar in ideële hechte vriendschappen uit zijn ontstaan. Ik heb wel ervaren dat je op een gegeven moment de juiste mensen tegen gaat komen. Jij vast ook! Maar ik ben hier ook voor jou en al onze lotgenoten, dus als ik je kan helpen, doe ik dat graag. In ieder geval schrijf ik de komende maanden deze blog met mijn verhaal. Heel veel sterkte voor nu! Hoor graag wat van je. Groetjes, Cathy.
Robert - 29 mei 2017
Ik denk dat ik aan dit proces nu ga beginnen. Mijn vrouw heeft de diagnose gekregen. Asperger. Vorig jaar kreeg ik een hartstilstand. Genetische afwijking. Zelf denk ik de enorme stress die ervaarde. Afgelopen jaar weer 2 hartstilstand en gehad. Telkens voor gegaan door heel veel spanning thuis. Bij mij is de rek eruit. Dit weekend weer elke minuut van de dag de spanning en ruzie. Mijn vrouw wil alleen nog haar eigen dingen doen. Wil eigenlijk haar diagnose niet erkennen. Terwijl alle mens om ons heen, van wat er nog van over is zien wat er aan de hand is. Elke maand rond de menstruatie gaan bij haar de stoppen er uit en wordt ze kwaadaardig. Niet fysiek, maar mentaal. Ik kan dit niet meer handelen. Te bedenken dat ik nu 2 weken relatieve rust ga krijgen omdat de menstruatie is begonnen. Dan komt ze weer een beetje bij. Ik ben dan over 2 weken mijn boosheid weer een beetje kwijt en dan gaan we weer opnieuw. Ik heb nu 23 jaar geprobeerd er iets van te maken. Ik ben nu op zoek naar de kracht om voor mijzelf te kiezen. En ermee te stoppen. Ik heb 2 kinderen, 12 en 15. Ik weet niet goed hoe verder. Ik ben het huis ontvlucht omdat ik langzaam aan aggresief begon te worden. Ik heb haar nog niets aangedaan. Maar ik zo bang data gast gebeuren. Daarom besloten dat ik per direct weg moest. Herkend iemand dit en hebben jullie tips? Bedankt voor de hulp bij voorbaat
Caroline - 29 jun 2018
Wat een herkenning! Mijn man heeft een half jaar geleden diagnose autisme gekregen. Afgelopen maand heb ik na 21 jaar huwelijk en 4 dochters (20,16,7,4) gezegd dat ik wil scheiden. Nu spreken we een mediator om de scheiding samen goed te regelen, maar autisme zit de gesprekken en het goede afspraken maken ontzettend in de weg. Gelukkig heb ik al thuisbegeleiding van Autimaat, voor onze autistische dochter, en daarmee kan ik bespreken hoe ik het duidelijkst kan communiceren. En vooral: zonder mezelf weg te cijferen! Maar wát een geduld heb ik nog nodig, ik kijk zó uit naar de vrijheid om mijn eigen leven te gaan leiden, samen met mn kids! Iedereen in soortgelijke situatie, heel veel sterkte gewenst! Groetjes Caroline
Me - 8 jul 2018
Ik heb zelf ook een man met autisme het is al zes jaar een enorme strijd en alles draaid eigenlijk om hem en zijn buien. Ik raak er zelf helemaal van op en ben zo moe. Onze oudste zoo van 3.5 jaar gaat nu ook merken dat papa anders is wat constant een strijd veroorzaakt. Daarnaast heeft mijn man dus veel last van woedeaanvallen. Alles in mij wilt scheiden. De rust in mijn gezin moet terug komen. Maar hier komt dus het probleem. Ik heb zo enorm schuldgevoel. Het is toch in goede en slechte tijden, laat ik iemand in de steek voor een ziekte waar die niks aan kon doen. Al had die dementie gehad ofz had gehad dan had ik hier toch ook voor gevochten? Iemand misschien tips voor mij?
Jan Willem (gastheer) - 8 jul 2018
Hoi Me, Wat een lastige situatie. Heb je hier wel eens met je man over gesproken? Rust is (bijna vanzelfsprekend) belangrijk in je gezin. Maar wanneer heb je rust? Als je zo zit met je schuldgevoel. Praat je hier wel eens met anderen over? Een buitenstaander bv. Ik kan geen keuze voor jou maken, maar mijn tip is zorg dat je alles zo helder mogelijk krijgt voor je zo`n besluit maakt. Sterkte!
Me - 8 jul 2018
Dankjewel voor je snelle reactie Jan. Eerlijk gezegd heb ik in deze tijd nog nooit een seconde aan mezelf gedacht. Ik werk als hulpverlener (ja echt waar) in de ggz en op werk dus constant met problemen van clienten bezig, thuis draai ik praktisch alleen het gezin en de opvoeding van onze kinderen en in de avonduren volg ik ook nog een hbo studie. Zelf nu ik eigenlijk weet dat het beter is om uit elkaar te gaan kan ik alleen maar denken en hij dan. Hij heeft geen vrienden, geen contacten buiten werk en een familie waar die totaal niet op kan bouwen. Ik ben eigenlijk zijn hele wereld en heb alles draaiende gehouden van zijn financien tot zijn afspraken tot aan het contact met de kinderen, als dit allemaal weg valt heeft hij helemaal niks meer. Ik heb inmiddels na veel leeswerk wel bedacht dat ik misschien eens met een relatietherapeut moet gaan praten die verstand heeft van een relatie met een autist en mij wellicht advies kan geven. Hij is nu sinds een week uit huis en ik merk zoveel rust, hij komt om de een a twee dagen voor de kinderen langs en speelt dan 1-2 uur met ze dan wordt het hem te veel en gaat hij weer weg. Hierdoor is het voor de kinderen ook opeens een leuke papa die niet overal van uit zijn slof schiet. Ik heb echt de gekste dingen meegemaakt en zal jullie hier niet mee vermoeien, vandaag zegt hij nu ik weg ben snap ik eindelijk dat het anders moet en dat ik de dingen meer los moet laten en luchtiger moet zien. Helaas een beloofte die ik al zovaak heb gehad en waarvan ik weet dat hij het niet kan waar maken.
Me - 8 jul 2018
Oh en sorry als antwoord nog op je vraag Jan. Door mijn hulpverlening kennis weet ik dus heel goed hoe ik gesprekken moet voeren en mijn dingen moet aangeven. Hier wordt ook naar geluisterd mijn man erkend ze ook maar kan het dus niet veranderen. Even kort omschreven Op de vakantie nog deed ik alles ik benoemde dit. Hij zei ja dat klopt wel. Ik zeg dat kan je toch niet maken als partner? Nee dat klopt. Ik denk nou dat wordt wat de volgende dag, helaas precies hetzelfde gedrag ik zeg zo je zou nu toch verwachten dat je wat meer je best doet en ook eens met die kids gaat zwemmen. Hij zegt joh als ik die knop kon omzetten had ik dat toch allang gedaan. Mijn omgeving denkt heel lief mee en ik heb van verschillende mensen steun maar niemand begrijpt het echt iedereen komt vooral met het idee ga er weg ga scheiden zelf zijn familie raad mij aan weg te gaan. Iedereen heeft het idee dat hij vooral niks wilt maar niemand kijkt naar het stukje dat hij het wel wilt maar het hem niet lukt.
Me - 16 dec 2018
Zo herkenbaar......niet voor jezelf kunnen kiezen omdat je weet dat de ander niet alleen kan leven. Het is geen onwil, maar onmacht, maar het gaat ten koste van he eigen geluk. Mijn energie is bijna op, dus het gaat ook nog eens ten koste van mijn gezondheid. Niet begrijpende waarom ik geen andere keus kan maken......
Romy - 8 aug 2021
Hallo , Wat een herkenbaarheid! Ik heb mij ook de laatste jaren erg alleen gevoeld. (Ik heb een ex partner met een licht verstandelijke berperking) Eind april heb ik besloten er een punt achter te zetten . Helaas moeten wij nog noodgedwongen onder 1 dak wonen met onze 2 jonge kindjes ... Groetjes Romy