Een (ex) man verander je nooit
Een vrouw overigens ook niet zo snel. Maar ik ben in iedergeval bereid rekening te houden met een ander. Of op z’n minst de concrete afspraken die we hebben gemaakt te onthouden. Maar we zijn nu 1,5 jaar uit elkaar en ik blijf het proberen. Ik blijf hoop houden dat hij in gaat zien dat zijn gedrag onze relatie om zeep heeft geholpen. En dat hij dit vooral niet moet doen bij een nieuwe liefde omdat die waarschijnlijk binnen no time haar biezen pakt. Maar wie hou ik nou voor de gek? Het is me in 11 jaar niet gelukt. Waarom zou het dan nu wel lukken?
Begrijp me niet verkeerd; ik wil hem niet ‘in zijn wezen’ veranderen. Als persoon is het namelijk een leuke vent. Daarom ben ik ook voor hem gevallen. Maar als het aankomt op het nakomen van afspraken, rekening houden met een ander of het tonen van empathie, dan lijkt het wel of hij van Mars komt en we beide een totaal onverstaanbare taal spreken. Let go, let go zou je zeggen. Jullie zijn niet voor niets uit elkaar. Maar ik ontplof nog dagelijks over zijn Gemakzucht met een hoofdletter G. Was het als persoon ook gewoon maar een naar mens. Dan was ik allang klaar met hem. En was mijn bloeddruk gewoon stabiel. Zonder onderstaande piekmomenten.
Een praktijkvoorbeeld
Vrijdagmiddag 3 uur. Ik heb een mega-deadline en me voorgenomen door te werken tot 18.45 uur.Om 7 uur wordt dochter gebracht, moet net lukken. Maar dan, ping! Whatsapp.
Ex: As, ik drop de kleine om 18.00 uur bij je.
Ik: Da’s prima, maar dan ben ik nog niet thuis. Kan zomaar eens 7 uur worden.
Prima, doe wat je niet laten kan. Je hebt een sleutel…..
Ex: Oh? Ik moet haar echt om 18.40 uur kunnen droppen. Gotta train to catch.
Heel irritant, dat engelse hippe gedoe, maar vooruit. Maar hoezo 18.40 uur?
Ik: Eh…. Is het een idee dat je bij het maken van je afspraken rekening houdt met de afspraken die wij hebben, namelijk dat ze om 7 uur komt? Nu moet ik dus zonder enige vorm van overleg mijn programma aanpassen.
Voorde oplettende lezer: Klopt, dat is een chaggerijnige reactie! Conditionering. Ik kan niet anders…..
Ex: Hoezo? Op vrijdagen in jouw weekend eet ze bij jou mee en is de overdracht altijd 18.00 uur.
Shit, shit, shit…… Je gaat me toch niet vertellen dat hij gelijk heeft he? Ik weet het niet. Dochter gaat al een eeuwigheid op vrijdagmiddag naar logopedie. Dat is bij mij om de hoek. Uit praktische overwegingen werd ze daarom direct na logopedie naar mij gebracht. Rond 6 uur. At ex gezellig mee. Hoe deden we het ook al weer als ze geen logopedie had? Damn…. Hij zal toch geen gelijk hebben?
Ik: Als dat zo is, dan excuus. Maar ik kan me alleen niet herinneren dat we dat zwart op wit hebben afgesproken.
Jezelf altijd indekken met excuses (die ik overigens 9 van de 10 keer ook oprecht meen). En nu vol spanning afwachten. Ex is nu namelijk het ouderschapsplan aan het checken. Ik ken hem langer dan vandaag. Kost hem ongeveer een minuutje of 5, dus 5,4,3,2,1….. Ping! Daar is de whatsapp.
Ex: 7 uur dan?
Shit, nou weet ik nog niks. Dit klinkt als een schuldbekentenis maar wat staat er nou in het ouderschapsplan? Snel naar huis. Met een beetje geluk heb ik thuis genoeg tijd om het ouderschapsplan te checken……
Gelijk hebben is helemaal niet leuk
Goed, “the train to catch” heeft blijkbaar vetraging want om 19.10 uur staat ex pas voor de deur. Ik heb dus nog tijd gehad om het ouderschapsplan te checken. Yes! Ik heb gelijk. Hij heeft weer eens iets zelf bedacht en houdt totaal geen rekening met mij. Maar wat ik vele malen vervelender vind, is dat er nul zelfreflectie is. Iets in de zin van “Sorry As, ik zat er naast”. Nee, ik ben de zeikerd. Standaard. Iedere keer als ik hem op iets moet wijzen waar hij een steek laat vallen, weet hij mij het gevoel te geven dat ik een zeikerd ben. Ook nu weer. “Ach, begint ze daar weer over…” Ik wil dit niet meer! Ik wil me geen zeikerd voelen door zijn reactie! Het maakt me iedere keer boos en verdrietig tegelijk! Ex kan ik niet veranderen. Mezelf hopelijk nog wel.
Karijn van den Bossche - 10 nov 2016
Hoi As, herkenbaar blog. Hij gaat niet veranderen, echt niet en waarschijnlijk nooit niet. Dat voorbeeld had het mijne kunnen zijn... Ik heb met de tijd geleerd niet meer primair te reageren. De afspraken strak op mijn vizier te hebben, me daar aan te houden en als ik flexibel kan zijn dat te doen in het belang van de kinderen (enkel en alleen in hun belang, niet in het zijne). En ik geef grenzen aan, elke keer weer, ruim van tevoren zodat hij ze niet over het hoofd kan zien. En wonderwel heeft dit uiteindelijk allemaal effect. Hij probeert minder, zet me niet meer voor voldongen feiten en blijft ook uit de discussie als het even lukt. Dat geeft lucht en ruimte en uiteindelijk wordt de verstandhouding daar beter van. Jij kan nog veranderen, vertrouw daar maar op.
Lique - 10 nov 2016
Hoi As, Wat herkenbaar! En inderdaad, hij zal niet veranderen en het kost veel energie en incasseringsvermogen. Als ik 1 keer na 4 jaar scheiding bel of hij mijn dochter een half uurtje later thuis brengt aangezien ik in een giga file beland ben en over een stukje van 15 minuten inmiddels al 45 minuten heb gereden, komt er een antwoord; "sjonge jij kan ook niet normaal plannen" Aangezien meneer de ex al twee jaar lang om 17:50 uur zijn dochter ophaalt in plaats van de vastgelegde 17:30uur, reageer ik met een kort; "dat heb ik dan zeker van jou overgenomen" En ondertussen knaagt mijn schuldgevoel naar mijn kleine meisje die misschien wel heel graag naar huis wil.... Het beste is om het te laten gaan, ons niet druk maken en doorgaan met onze dagelijkse bezigheden... Me toch, het kost zoveel energie