Astrid en vaderdag: met een kadootje voor de liefste papa.

Vaderdag

“Gefeliciteerd met de dag van de middenstand!” Het is de standaard begroeting richting mijn ouders als ik ze op moeder- en vaderdag bezoek. Met trouw een cadeautje en dochter in mijn kielzog. Want ondanks dat snoetenpoetsen, bandenplakken en mij troosten er niet meer bij is sinds ik de deur uit ben, verdenk ik mijn ouders er stiekem van dat ze hevig teleurgesteld zijn als ik moeder- of vaderdag zou vergeten.

Toen ik zelf moeder werd, heb ik geloof ik het eerste jaar ook nog geroepen dat die ene dag in het jaar me weinig interesseerde. Maar naarmate dochter ouder werd en de eerste knutsels van het kinderdagverblijf hun intrede deden, keek ik steeds meer uit naar die dag waarop niet alleen je kind bevestigt dat jij de leukste moeder ter wereld bent, maar ook je partner! Helaas bleek al vrij snel dat dit geen automatisme was. Bij dochterlief niet omdat het begrip Moederdag nou eenmaal erg abstract is voor een twee-jarige. En voor ex niet …… omdat hij nou eenmaal ex is. Het zit er helaas niet in.

Stel je niet zo aan

In de loop der jaren masseerde ik dus de naderende moederdag weken van tevoren in. Met wisselend succes. De ene keer bleef het bij het kinderdagverblijfknutsel, het andere jaar werd er flink uitgepakt en het daarop volgende jaar ging de dag helemaal geruisloos voorbij. De tranen in mijn ogen bleven onopgemerkt. En ik sprak mezelf ondertussen vermanend toe dat ik een zeikerd was die zich hevig aanstelde. Vorig jaar – we waren net uit elkaar- ging het goed. Meer dan goed. Ik kreeg een fantastisch schoolknutsel en ook ex had zich enorm uitgesloofd. Oftewel: een van de liefdevolle acties waar ik heel blij mee was maar die ik –wanwege onze scheiding- maar moeilijk kon plaatsen. Hij kon het dus wel!

Fijne moederdag

Moederdag ligt inmiddels achter ons. Nou wil het toeval dat ex een paar dagen eerder jarig was. En niet om mezelf te verzekeren van een wederdienst, maar ik heb dochter aan het werk gezet om iets moois voor d’r vader te knustelen en koop uit haar naam een cadeau (dat echt wel iets duurder was dan een tientje). Nog geen dag later hebben we een mega-clash waardoor ik me op moederdag nog knap beroerd voel.  Maar verder begint de dag als alle andere. Geen schoolknutsel, geen cracker met pindakaas als ontbijt op bed, niks. Ik app ex met de vraag of dochter nog een dagje extra mag blijven omdat ik me zo beroerd voel. “Ja hoor, geen probleem. Geniet er van en fijne moederdag”!

Dat had je nou niet moeten zeggen

En dan ontplof ik. Hoezo, fijne moederdag? Dochter weet van niks omdat ze niet is geinstrueerd door d’r vader en waar is de schoolknutsel? Kon hij het nou echt niet opbrengen om die in de tas mee te geven en haar in te fluisteren dat ze die aan mama moest geven? Het nuchtere antwoord maakt me desnoods nog bozer. “Het ene jaar krijg je wel wat, en het andere jaar niet”. Dagen later –na er zelf nog 4 keer om gevraagd te hebben- komt de knutsel eindelijk naar mij. Er is niet veel meer van over. Papieren kunstwerken kunnen er nou eenmaal niet zo goed tegen als ze twee weken op een fruitschaal met rottende kiwi’s liggen. Het liefst zou ik met terugwerkende kracht ex z’n verjaardagscadeau terugeisen.

Het goede voorbeeld of  ‘zoete’ wraak?

En nu staat vaderdag voor de deur. Al weken zeur ik dochter aan d’r hoofd wanneer ze d’r schoolknutsel voor papa meekrijgt. Ook het cadeautje is inmiddels gekocht. We gaan papa eens flink in het zonnetje zetten. Waarom? Ik beken. Ik wil dat ex zich beroerd voelt. Net zo beroerd als ik me die dag voelde. Dat hij zich schuldig voelt. Dat hij in gaat zien dat bepaalde dingen onder sociaal wenselijk gedrag horen. Dat je je kind minimale normen en waarden meegeeft. Stoïcijns vertel ik haar dat papa de liefste op de hele wereld is en daarom één dag per jaar in het zonnetje gezet moet worden. Voor haar is en blijft hij de liefste papa. Stiekem hoop ik dat ze volgend jaar hetzelfde uit zichzelf bedenkt over mama.

Mijn naam is Astrid, ik ben 44 jaar en supertrotse moeder van een dochter van 6. Sinds mei 2015 gescheiden met co-ouderschap. Hoewel de scheiding soepel ging, ex en ik prima met elkaar over weg kunnen en ook de jongedame haar draai lijkt te hebben gevonden, is het voor alle drie toch ‘zoeken’ naar het hoe nu verder. Als individu maar ook samen.