Als je aan een relatie begint, ga je er vanuit dat je allebei de intentie hebt de ander gelukkig te maken, er voor elkaar te zijn, maar dat is niet voor iedereen vanzelfsprekend, heb ik ondervonden. Als één van de twee een beperking heeft en vooral op zichzelf gericht is, wordt dat anders.
Ik heb het van tevoren niet gezien, niet geweten. Toch weet ik in inmiddels zeker dat de man die ik twintig jaar geleden tegen kwam een beperking heeft, waarbij het voor hem onmogelijk was om met dezelfde intentie als ik in de relatie te stappen. En ik kon het hem niet kwalijk nemen, omdat het zijn beperking was, hij kon er niks aan doen. Ik heb het sterke vermoeden dat hij een vorm van autisme heeft.
In de periode dat we nog samen waren hadden we een eenvoudig leven, trokken er samen op uit en hadden het gezellig. We waren met z’n tweeën en op den duur heb je daarin een vaste structuur en weet je wat je aan elkaar hebt. In het begin was mijn partner attent en deed wat ik fijn vond. Blijkt dat mensen met autisme zich zo veilig kunnen voelen bij een vertrouwde partner, dat ze alles doen wat die partner wil. Ze willen die veilige situatie behouden en doen daar moeite voor. Die tijd was dus voor mij erg fijn. Ik had een partner die lief voor me was en zelfs ook zorgzaam en attent. In die tijd vermoedde ik nog niks bijzonders, maar blijkbaar bood ik hem wat hij nodig had.
Na een aantal jaar wilde ik graag een kindje. Omdat mijn partner erg leuk om ging met kinderen in onze omgeving was ik erg geschokt toen hij zei niet zeker te weten of hij wel kinderen wilde opvoeden. Hij was bang dat ons vertrouwde leventje drastisch zou veranderen en dat ik misschien zou veranderen. Toen vond ik dat vreemd en stelde hem gerust. Uiteindelijk kozen we samen toch voor een kindje. Ik raakte snel zwanger en we kregen een heel mooie dochter.
We waren trots en trokken er nu mét dochter lekker op uit. Ze was lief en mooi, maar het bleek toch niet makkelijk. Ze wilde niet slapen, huilde erg veel, wilde steeds gedragen worden, at slecht, bleek medische problemen te hebben en reageerde heftig. Ons leven veranderde veel meer dan we vooraf konden vermoeden. Ik ging vaak alleen naar de artsen, mijn partner hoefde niet mee zei hij. Dat voelde niet altijd fijn.
Toen het weer rustiger was kregen we een zoontje. Daardoor veranderde het gedrag van onze dochter extreem. Ze wees haar vader af en claimde mij. Mijn partner trok zich steeds meer terug en vluchtte op zijn motor. Ons leven veranderde vanaf dat moment drastisch en dat maakte dat mijn partner het niet meer trok en ieder vrij moment weg was. Ik was alleen met de kinderen, voedde ze alleen op, zorgde voor ze en volgde opvoedcursussen om het goed te doen.
Cathy is 43 jaar. Moeder van een zoon (7) en een dochter (11). Anderhalf jaar geleden gescheiden van een man van wie men vermoedt dat hij een vorm van autisme heeft. Maandelijks schrijft ze over haar huwelijk en welk effect dat op haar leven had en nu nog heeft. Langzaam wordt ze weer zichzelf. Vooral hoopt ze lotgenoten te laten weten dat ze niet de enige zijn. “Ik schrijf deze blog, omdat ik zelf zó naar lotgenoten en informatie zocht, toen ik in een ellendige situatie zat. Ik kon nauwelijks iets vinden over relaties met autisme. Voelde me zo eenzaam en alleen. Hoop dat ik hiermee ook andere mensen kan helpen, geruststellen en informeren; er zijn meer mensen die hetzelfde ervaren weet ik inmiddels.”
Maaike - 11 jul 2017
Hallo Cathy, Ook in dit verhaal een heel stuk herkenning. Het was bij mijn ex-man geen vluchten op de motor maar vluchten in zijn omvangrijke hobby auto's. hij ging sleutelen in de garage (die niet bij ons huis stond) en hij was er bijna nooit meer. Mijn oudste zoon was een huilbaby, ook ik stond er alleen voor. Als hij dan een keer thuis was, was hij vaak 'onbereikbaar' voor mij en de kinderen. Ik heb wel eens gedacht: " Waarom heb ik zolang geknokt voor dit huwelijk?" Maar dit is altijd het hopen op betere tijden geweest. Ik wilde zo graag dat dit huwelijk zou slagen. En er waren ook leuke momenten. Hij had bijv. best wel humor. En als we bijv. op vakantie waren en hij kon zich niet op zijn auto-hobby storten dan deden we dingen samen en dat vond ik super fijn en dat hield me dan weer even op de been. Maar achteraf gezien waren dit momenten in een lang huwelijk van 25 jaar waarin ik vooral veel eenzaamheid heb gevoeld. Maar goed, het was ook mijn keuze om bij hem te blijven. Ik wil niet boos blijven en probeer de goede momenten die er waren te koesteren in mijn gedachten. Hij kon waarschijnlijk ook niet anders dan hij deed.