Over de mannen in het leven van gescheiden Nanouk

Ik ben opgevoed door een hele lieve vader. Ik baarde de 2 leukste jongens die er bestaan. Ik had lange tijd een prima relatie met hun vader en hij zal altijd belangrijk voor me zijn want anders waren die jongetjes er niet geweest. Kortom, voldoende leuke, lieve mannen in mijn leven. Maar man, man, man, wat een ander volk is dat toch.

Te beginnen met die 2 die bij me in huis wonen. Ik heb zelf zelden de neiging om bewust te kijken of iets kapot kan. Hoe anders is dat met die twee mannetjes. Nieuw autootje? Dan ontstaat er een soort onbedwingbare drang om te kijken wat er gebeurt als je die heel hard van de trap af laten vallen. Zou het ding nog kunnen rijden als je de wielen er af sloopt? O wacht, we hebben ook nieuwe klei, zou dat in zo’n mini portiertje gepropt kunnen worden? Zo, de sloopsessie is voorbij. Dan gaan we verder met een kooigevecht in de woonkamer.

Vroeger zei mijn ex dan: dat hoort bij jongens, die hebben het nodig om te stoeien. Meestal zei hij dat tegen me terwijl hij zelf twee stoeiende jongetjes bovenop zich had. Tegenwoordig verstop ik mezelf tijdens zo’n moment op de wc en herhaal dat tegen mezelf. Ze hebben het nodig, er schijnt ook bij geschreeuwd te moeten worden. Of ik verstop me niet en zie mezelf als een slechte scheidsrechter tekeer gaan: stop hiermee! Jullie mogen binnen niet vechten. En niet schreeuwen. En niet slopen. Arme jongens. Met hun moeder die soms zo moe is dat ze hun natuurlijke gedrag niet altijd even goed trekt.

Dan zijn er ook nog grote mannen. Waarvan er een sinds kort mijn aandacht getrokken heeft. Eentje die het goed begrepen heeft want bonbons op de eerste, keurige date in een restaurant. Eentje die sterk genoeg is om me te helpen een kerstboom naar boven te tillen. Eentje die mij ook op zou kunnen tillen, gesteld dat ik dat zou willen. Eentje die misschien op termijn wel met mijn jongens zou willen stoeien. Eentje die zomaar helemaal voor mij zou willen gaan. Maar ik moet wennen aan weer zo’n manpersoon om me heen. Ik vind het heerlijk en krijg er ook paniek van. Want weet ik nog wel hoe dat allemaal moet? Mag ik weer verliefd worden en me fijn voelen? Staat er een ongeschreven regel ergens wanneer dat weer mag waar ik niet van op de hoogte ben? Wat als dit ook misgaat, ooit? Wat als hij veel sneller zou willen gaan dan dat ik zou willen? Mijn voorzichtige conclusie is: je gaat nooit meer onbevangen een relatie in. En dat moet ook niet. Want welke man er ook komt, er zijn altijd twee andere mannetjes belangrijker. Dus ik moet dit weloverwogen en verstandig doen. Uitzoeken wat het is en wat ik er mee wil op de momenten dat de mannetjes er niet zijn. Ik loop hand in hand met hem op het strand. En geniet er van. Maar denk ook: wat gek om zo’n hand vast te houden die nog helemaal niet vertrouwd voelt. Zou iets ooit nog vertrouwd gaan voelen met een man? Zou hij nu voelen dat het voor mij nog niet vertrouwd voelt?
Een dag later loop ik de basisschool in met mijn twee kleine mannetjes. En voel de hand van mijn jongste in die van mij schuiven. Dit voelt vertrouwd. Maar goed ook, dat hij naast dat gesloop, geschreeuw en gestoei bij mij iets haalt waar hij ook een natuurlijke behoefte aan heeft. Terug bij de auto zie ik dat ik een appje heb van de leuke grote man. Hij vraagt of ik lekker heb geslapen en mijn jongens goed heb weg gebracht. Man, wat een leuke man. Ik ben pas 32, ik ga wel kijken wat me dit brengt. Doodeng maar ook heel leuk.

Nanouk is 32 jaar, werk 36 uur op een school als leidinggevende. Ik heb samen met mijn ex-grote liefde, 2 dappere zoontjes van 3 en 5. Na een tweejarig twijfelproces zijn wij echt gescheiden.