Terwijl ik dit schrijf, zit ik in Italië zonder de liefste jongetjes. Wat een vreemde gewaarwording, zonder alles wat je lief hebt op vakantie te gaan. De dagen voordat ik ging hikte ik er tegenaan, speelde ik heel bewust met hen en huilde dat ik al bijna weg zou gaan. De lieve mensen om me heen zeiden: het is wel goed voor je, even ontspannen, even loskomen. Woedend werd ik ervan in mezelf. Dit is niet goed, dit is noodgedwongen. Omdat hun vader en ik niet meer met elkaar op vakantie gaan. Dit is niet goed, dit voelt geamputeerd. Alsof ik mijn jonge vogeltjes in het nest laat zitten en veel te lang wegblijf om eten voor ze te gaan zoeken.
Ik wil het niet en toch gebeurt het
Ik lig in mijn bikini al 50 bladzijden (achter elkaar!) te lezen als ik weer iets normaler denk te kunnen nadenken. Krijg foto’s van Ex Grote Liefde van de lieve jongetjes spelend in de golven van de zee. Daar waren ze met hun lieve papa en zijn nieuwe liefde. Ik wil het niet en toch gebeurt het. Ik stel me voor dat mensen aan het strand mijn lieve jongetjes, hun lieve papa en zijn nieuwe liefde hebben zien lopen en als gezin hebben gezien. Ik ben jaloers tot in mijn tenen. Krijg het beeld bijna niet meer uit mijn hoofd. Kan wel schreeuwen vanuit Italië: het zijn mijn kinderen hoor! Vergist u zich maar niet!
You might as well enjoy it
De volgende dagen gaat het beter. Sta ik niet meer in de supermarkt voor het schap met zwemluiers met tranen in mijn ogen (nee, die heb je hier zonder kinderen echt niet nodig) maar sta voor het schap met lekkere kaasjes en wijntjes. Probeer ik mezelf niet te tergen maar mijn boek uit te lezen. Zeg ik 100 keer tegen mezelf: kom op, je bent hier nu toch, you might as well enjoy. Zoveel mensen kunnen helemaal niet op vakantie. Drink ik wijn, bruint mijn huid en slaap ik veel.
Bel ik wel elke dag even met de lieve jongetjes. Die ik mis, die mij missen. En dat is niet goed voor hen, dat is niet goed voor mij. Wij hoeven niet ‘even los van elkaar’ te komen. Maar het is hoe het is. En daar moeten zij en ik onze weg in vinden. Nog 5 nachtjes. Dan zal ik die lekkere armpjes weer om mijn nek voelen en zullen ze roepen: mama, je bent er weer!
Nanouk is 32 jaar, werk 36 uur op een school als leidinggevende. Ik heb samen met mijn ex-grote liefde, 2 dappere zoontjes van 3 en 5. Na een tweejarig twijfelproces zijn wij echt gescheiden.
Lees ook de andere blogs van Nanouk.
snelders - 27 jul 2023
bij ons wordt het kind door de moeder weggehouden vinden ze normaal
H vd V - 31 jul 2023
In mijn geval word m'n dochters vakantie al voor 't zevende(!!) jaar op rij discussie-loos volgepland zonder mij te vragen of welk overleg dan maar ook! Buitengewoon bijzonder, waar ze de 'vanzelfsprekendheid & arrogantie ' vandaan haalt!!