Ik voelde me zo eenzaam en alleen. Was inmiddels onzeker over alles van mijzelf en had een negatief zelfbeeld. Stelselmatig steeds de schuld krijgen voor wat mis ging, het idee hebben dat je partner van je walgt, elkaar niet begrijpen en er ook niet over kunnen praten, maakte mij doodongelukkig. Doordat mijn partner een beperking had kon hij daar feitelijk niks aan doen, dat besefte ik ook steeds. Hij wist zich waarschijnlijk ook geen raad, dus lachte. Het voelde dan of hij mij uitlachte en het geen beperking meer was, maar uiterst gemeen manipulatief gedrag. Daar voelde ik me niet beter door en ging steeds meer aan mijzelf twijfelen. Eten, chocolade en chips gaven me alleen nog een beter gevoel. Heel kort, maar genoeg om een eetstoornis te ontwikkelen. De kilo’s bleven er aan komen, wat mijn zelfbeeld niet echt positief beïnvloedde. Het was voor mij een negatieve spiraal waar ik niet meer alleen uit kon komen.
Toch wilde ik er voor vechten. Ik zag om mij heen voorbeelden van echtparen die er samen uit kwamen en op een andere manier samen hun leven in konden richten. Ze volgden samen relatietherapie en maakten afspraken over wat ze allebei nodig hadden. Daarbij erkende de partner wel dat hij (meestal een hij heb ik inmiddels begrepen) een beperking had, de situatie ook moeilijk kon hanteren en van een deskundige aan nam dat de beperking een negatieve invloed had op de relatie. Dat er dus van beide partners een aanpassing noodzakelijk was om de relatie te redden.
Helaas was dat in mijn huwelijk niet mogelijk. Praten over onze problemen eindigde altijd in beschuldigingen naar mij. Er was niet doorheen te komen, zo star. Hij deed alles goed en wist t allemaal zo goed, ik maakte hem het leven zuur. Vraag om samen in relatietherapie te gaan wees hij steeds af. Had naar zijn idee toch geen zin, want ik zou nooit veranderen.
Ik zocht hulp. Voor mijzelf en voor ons huwelijk. Uiteindelijk zat ik alleen in relatietherapie. Ik leerde hoe ik om moest gaan met een partner met autisme. Ik leerde ook hoe ik voor mezelf moest zorgen, dat ik ook tijd voor mezelf moest claimen bijvoorbeeld en meer moest ontspannen. Maar dat laatste kwam er nooit van. Mijn man kon niet met onze dochter om gaan, dat resulteerde altijd in ruzie. Hij voelde zich dan het slachtoffer en liet haar alleen. Mijn zoontje was nog te jong voor moeilijk gedrag, dus dat lukte hem nog wel. Hij gaf daarom alle aandacht aan ons zoontje. Ik ging daarom niet uit, kon ik voor mijn dochter niet.
Mijn situatie was uitzichtloos. Ik leek wel gek en zo voelde ik me ook. Ik werd er gek van.
Cathy is 43 jaar. Moeder van een zoon (7) en een dochter (11). Anderhalf jaar geleden gescheiden van een man van wie men vermoedt dat hij een vorm van autisme heeft. Maandelijks schrijft ze over haar huwelijk, over autisme en scheiding en welk effect dat op haar leven had en nu nog heeft. Langzaam wordt ze weer zichzelf. Vooral hoopt ze lotgenoten te laten weten dat ze niet de enige zijn. Ze is erg eenzaam in haar huwelijk met een autistische man.
Lees ook alle andere blogs van Cathy.
Jolanda Hoefnagel - 4 apr 2019
Zooo herkenbaar... en ik sta nog maar aan het begin van het proces, mijn kinderen zijn 4 en 7.
Paulien - 28 apr 2019
Ook voor mij helaas heel herkenbaar. Ik voel me zo gevangen hierin. Het voelt bijna alsof ik niet besta. En toch lukt het me niet om hem te verlaten. Ik ben bang dat hij het niet redt alleen. En we hebben een zoon van 11. Ik vind het zo uitzichtloos.
Angela - 1 mei 2019
2 autistische kinderen met diagnose, 1 man met ass zonder diagnose. Wilt er ook niet over praten. Schoonfamilie zeer duidelijk autistisch, zonder diagnose en er mag ook niet over gepraat worden. Geen begrip what so ever! Zien mij als een moeilijk persoon en wordt ook als zodanig ook behandeld. Zelf ben ik hsp en voel haarfijn aan hoe ze mij zien. Kortom ...heel heel eenzaam en kan geen kant uit voor mijn gevoel.
Reusje - 23 mei 2019
Altijd gedacht dat het aan mij lag. Ben onzeker, emotioneel, aan de drank geraakt. Diepe depressie van 7 jaar gehad. Kinderen alleen grootgebracht en na 30 jaar gezocht en gelezen in de psychoanalytische hoek om dan daar de diagnose te stellen. Ik hoef zelf niet meer naar psychiaters. Hij moest. Maar ik ben helemaal op. Gescheiden sinds 1 jaar. En rouwende om wie ik dacht dat ik was. Verdriet is groot ,van binnen een beurs hart. Maar voor het eerst in jaren rust. En nu echt alleen.
Bob - 5 jun 2019
Wat erg! Zoveel lijden en niemand kun je verwijten maken. Die onzekerheid bij jezelf en die MUUR waartegen je telkens opbotst en nu komt de herkenning na het lezen van wat anderen hebben ervaren. Wat moet je dan doen? je ziet dat allemaal in je relatie gebeuren en ben ik nou de enige die dat ziet? Je probeert van alles ... de discussie te openen, vragen stellen met als resultaat ....grote ogen en stilte....volgende dag weer dezelfde vraag.....zichtbaar ongemak is het antwoord wat je krijgt, ik stel maar geen vragen meer (voor nu). maar ja, die vragen blijven in je hoofd hangen, dus vroeg of laat loop je weer tegen die muur. Niemand die het merkt.... en je wilt niet de ZEUR in het gezin zijn. Je leert van alles om maar een antwoord of reactie tevoorschijn te toveren ... de Muur. Maar het leven gaat door, genoeg activiteiten, studie, je baan, kinderen komen er, dat allemaal houdt je wel bezig tot .... waar zullen we met vakantie naartoe gaan? juist ja, goed geraden ... Nu na 43 jaar huwelijk en intussen meer kennis over de "bijzonderheden" van de mens te hebben opgedaan vraag ik het anders .....er komt geen discussie want ik heb binnen een minuut al voor haar geantwoord en ze is nog altijd blij dat ik het initiatief neem. We zijn nu aan elkaar gewend en het leven is goed. Ben toch blij dat we enkele momenten van crisis in die 43 jaar hebben doorstaan of overleefd. Wanneer ik het wel eens niet zag zitten dacht ik aan mijn zwaar invalide grootmoeder, altijd een lach op haar gezicht .... waarom zou ik dat niet kunnen. Ik wens eenieder zo'n rots in de branding toe ....STERKTE
Nicole - 4 jul 2019
Heel herkenbaar. Na 14 jaar huwelijk is het bij mij op. Ik kan niet overweg met de eenzaamheid en zijn autisme. Ik wil dus heel graag scheiden
Laura - 15 jul 2019
Nicole, ik doe met je mee. Hoe herkenbaar alle verhalen!
Ilse de Kreij - 4 aug 2019
Wauw, wat een herkenning! Kon niet slapen van het piekeren omdat ik het gevoel heb ook voor een keuze te staan.. Ben gaan zoeken naar herkenning op www en kwam dit tegen. Zo fijn! Niet voor jou fijn dat je het hebt meegemaakt, maar wel dat ik me nu minder alleen voel. Zo vaak aangegeven dat ik me niet gezien voel en meer aandacht wil. Ik heb niet het gevoel dat ie voor ons vecht. Er lijkt ook geen ons te zijn in dit huis, maar 3 ikjes. Enige vorm van een wij is m'n dochter en ik. Inmiddels slapen we al een hele tijd niet meer samen, en heb ik voorgesteld apart te gaan wonen. Maar zelfs dat voelt niet meer als de oplossing. Ik ben mezelf kwijt geraakt, steeds overspannen, angstaanvallen etc. Als vrienden zouden we door kunnen gaan, maar een relatie? Ik betwijfel het. En toch, vind ik het lastig om 'ons' los te laten, maar dat is aan m'n hsp te danken, ik blijf m maar kansen geven. Te meer omdat we dus onze dochter van 11 rond hebben lopen en zij zo goed als zeker ook ASS heeft. Maar dank voor het delen en voor het herkenning vinden!
Ld - 4 feb 2020
Dit is inderdaad heel herkenbaar. Ben 4,5 jaar samen met mijn vriend. Hebben een jaar geleden samen een huis gekocht, waarvan we dachten dat we enkel wat moesten schilderen en het in orde zou zijn. Dit was helaas niet waar, een lekkend dak, ontzettend vuil, bergen rommel, ... allerlei zaken waar we niet op gerekend hadden. Nu een jaar later, is 1 van de 2 kamers boven droog en klaar (hebben muren moeten uitbreken tot op de blote steen). Maar het parcours daarnaartoe was enorm moeilijk. En nu zijn we gestart in de tweede kamer, ook dit zal een moeizaam proces zijn waarbij we ook nog muren en kasten uitbreken. De stress die dit met zich mee brengt, weegt enorm door. Hij schuift inderdaad alles op mij af en geeft mij het gevoel dat alles mijn schuld is. Ik ben blij eens iets te lezen dat ik niet de enige ben die zich zo alleen voelt.
Senna - 28 mrt 2020
Ik herken het.. alles is altijd jouw schuld...er valt niet te praten.. en hou je het even niet meer omdat je niet door lijkt te dringen en daardoor soms alleen maar meer gefrustreerd raakt, dan wordt je uitgelachen. Dan is er alleen maar een clown tegenover je die net doet alsof hij je niet hoort, niet begrijpt waarover je je druk maakt en die waarschijnlijk hoopt dat je snel stopt met huilen/praten/tieren. Verder is er alleen de telefoon.. filmpjes kijken, appen met de rest van de wereld. Of de tv.. hij kan alleen maar naar het beeldscherm staren en er komt verder weinig uit. ja, "sssst" als je er doorheen praat. Voor de rest altijd druk druk want hij werkt. Je moet wel naast hem zitten, zijn afwas doen, vloeren dweilen en alles zo ongeveer wat hij wil en wanneer het hem uit komt. Maar het ligt aan jou! Want jij zeikt en zeurt overal over. Dat jij de enige bent die achter hem aan rent, hem ondersteunt in alles waar hij niet goed in is, alle initiatieven moet nemen en laat zien dat je het echt meent en probeert om er serieus iets van te maken., dat wordt echt niet gezien. Uiteindelijk ben jij de domme, kan je niks, doe je het nooit goed of je nu linksaf of rechtsaf slaat. Kritiek leveren dat lukt altijd wel terwijl je hem zelf probeert te sparen en excuses voor hem bedenkt die hij voor jou niet kan verzinnen. Alles waar hij jou van beschuldigd, doet hij eigenlijk zelf maar gelijk krijg je nooit. Sorry krijg je nooit. Hvj krijg je zelden. Om een kus of knuffel moet je vragen. Stiltestraffen kun je wel krijgen, wanneer je in zijn hoofd iets hebt gedaan wat hij niet leuk vindt. Het is een eenzame strijd. Want als je hem confronteert met de goeie en lieve dingen die je doet, alle aandacht die je geeft dan is het enige antwoord: Dat doe je toch zelf! Tsjah.. en dan heeft hij nog gelijk ook. En het is niet allemaal slecht en hij is soms ook lief en hij zal ongetwijfeld zijn eigen strijd voeren..onderhuids..maar zo'n relatie is niet gelijkwaardig. Een beperking of niet..je moet er als partner maar tegen kunnen. Ik heb er na 2,5 jaar genoeg van. En we woonden niet eens samen. Je eigenwaarde wordt totaal afgebroken want je wordt amper als mens gezien. Immers alles draait om hem. Ik vraag me oprecht af of zo iemand echt kan liefhebben. Ik merk er weinig van. Heel soms maar je bent inmiddels gewend om met weinig genoegen te nemen. Hij is immers beperkt dus kleine dingen zijn dan heel groot. Een relatie raakt dan snel verpest en 2,5 jaar later blijf je verward achter. Respect voor de partners die dit jaren vol weten te houden. Dat is liefde. Maar in sommige gevallen, komt dat helaas maar van 1 kant. Ik heb er genoeg van!
Joy - 25 jul 2020
Senna,ik lees je verhaal en het is net alsof ik mijn eigen verhaal lees. Ik ben nieuwsgierig hoe het met je gaat.
Sofie - 25 dec 2020
Heej Senna, Ik lees hier gewoon mijn verhaal! Ik bewonder je moed dat je hierin de oncomfortabele beslissing hebt gemaakt om bij hem weg te gaan. Ik ben al 6 jaar samen met mijn vriendin [lesbische relatie] en we weten sinds een jaar of 3-4 dat ze autisme heeft. Vanuit haar is er weinig veranderd wat dus resulteert in dat ik alles weer voor mijn rekening neem. Het put me uit! Ik krijg weinig liefde, er is altijd wel wat! Ze kloot het zelf op en zegt dan doodleuk: ik heb geen zin in gedoe. Maar lieverd, we hebben ook geen gedoe, maar ik vind het niet fijn dat je al 2 weken niet echt reageert op me, via whats app krijg ik behalve een karige ‘ja’ of ‘oke’ helemaal niks. Ik blijf maar trekken aan dood paard. We hebben latrelatie en na die 2 rare weken komt vanuit haar de vraag: kom je morgen nog? Uhm oh ja dat wil ik wel erg graag maar had niet gedacht dag je erop zat te wachten eigenlijk. Haar antwoord: ga je weer moeilijk doen? Ik dacht dat je hier kwam voor gezelligheid maar niet dus, met raar lachje erachter aan. WAT IS DIT?? Lijkt wel alsof ze onschendbaar zijn! Oneerlijke strijd, machteloos, eenzaam, geen begrip terwijl je er zelf zooooveel instopt, geen wederkerigheid, niet gevoelig voor jou [wel voor zichzelf]. Na 6 jaar denk ik dat ik ermee moet gaan stoppen, ik trek dit niet meer.
Mirjam - 12 apr 2020
Ook zo herkenbaar dit verhaal. Wij zijn 9 jaar getrouwd en 15 jaar samen. Voor beiden ons 2e huwelijk met ieder een kind, samengesteld gezin. Kinderen zijn inmiddels t huis uit. Het is nooit zijn schuld, er achteraf over praten lukt bijna niet. Of hij verdraait zo het verhaal dat jij je schuldig of fout bent geweest. Hij wordt dan heel gemeen met woorden en dingen zeggen die niet waar zijn, je wordt tot op t bot gekwetst, daarna zegt hij jaa zo bedoelde ik t niet, hij beseft echt niet hoeveel inpact dat heeft. Ik ben mezelf in al die jaren aardig kwijt geraakt, ik ben zo moe van steeds dezelfde strijd te voeren. Mijn zelfbeeld, vertrouwen, spontaniteit, onzekerheid, eenzaamheid is weggenomen, kortom ik ben nog maar een schim van wat is was toen ik verlieft op hem werd 15 jaar geleden. En toch ga ik niet weg! Qua de zakelijke dingen kom ik niks te kort, maar ik voel me zo alleen en eenzaam. Voor fam/vrienden houdt je je groot en klaag je niet, omdat ze t toch niet begrijpen wat jij door maakt als je partner ASS heeft.
A - 25 apr 2020
Heel herkenbaar! Ik voel me eenzamer bij mijn man dan als ik alleen ben. We zijn dit jaar 35 jaar getrouwd. Op dit moment zit ik in heel moeilijke tijd. En gevecht met mezelf voor opkomen. Mijn man vindt het heel moeilijk om te gaan . Hij raakt zijn controle op mij kwijt. En gemanipuleerd gedrag van mijn man en Van het opkomen ben ik uitgeput en geestelijk zwaar. Ik huil elke dag en ben niet gelukkig in huis met mijn partner. Ik mis ook liefde van hem. We hebben zo vaak gepraat en gaat weer goed . Op den duur valt hij weer in zijn oude patroon . Hij heeft 2 jaar geleden gezegd dat hij in therapie gaat en wil alles meewerken om onze huwelijk te redden . Hij maakt niet waar ( voor tweede keer ) en zei dat hij geen probleem met zich zelf heeft , dus niet nodig. Hij zei dat het mijn probleem is . Ik ben al 4 jaar onder behandeling bij psycholoog en wil vechten voor onze huwelijk. Ik heb hsp en heel gevoelig en ik voel me geestelijk misbruiken door hem . Soms durf ik niet voor mezelf opkomen om ruzie te voorkomen. De ene weken is hij heel lief voor mij en daar trap ik weer in . Het gaat weer goed . Het is herhaal patroon in 35 jaar. Ik heb 3 kinderen ( zoon 31 jaar , dochter 28 jaar en zoon 25 jaar ) Ze zijn heel lief voor mij . 2 van mijn kinderen zijn uit huis gegaan door gedrag van mijn man . Ze zeiden dat ze eigen leven wil leiden en geen bemoeienis van vader . Ik zit vast aan mijn man . Vind heel moeilijk om gaan te scheiden en doet me zoveel pijn. Op den duur hou ik niet meer vol en ben nu op zoek naar een tweede huis om tot de rust te komen. Dan zie ik wel verder hoe het loopt .
Et - 15 mei 2020
Als asperger (en add) klant kan ik uit ervaring spreken dat autisten een sociale snaar missen. Kleine details van anderen gaan langs me heen: blik in iemands ogen, de toon hoe iets wordt gezegd, lichaamshouding, etc. Wat moet ik wel of juist niet zeggen. Sla je een arm om iemand heen als iemand verdrietig is? Vragen hoe het met iemand gaat. Hoe was jouw dag? Praten over koetjes en kalfjes is lastig en onbewust stuur ik gesprekken altijd wel naar dingen die op mezelf slaan. Maar dat heb ik altijd pas achteraf door. Wanneer ik weer alleen ben en ik de tijd heb om de situatie te analyseren. En met zo'n iemand hebben jullie het jarenlang volgehouden? Dat zegt wel iets over jullie toewijding. Jammer dat het niet gelukt is. Maar ja, als elke vorm kritiek die je uit naar iemand gezien wordt als een persoonlijke aanval of verraad dan kun je maar beter niet met zo'n iemand samenwonen.
Sofie - 25 dec 2020
Hoi ET, Ik las je verhaal en het boeit me enorm omdat ik [als niet autist] een relatie heb met een vrouw [met autisme]. Mijn vriendin is ontzettend gevoelig wanneer het háár aangaat, ze verwacht dan ook onmiddellijk mijn steun/ liefde/ bevestiging/ warmte [wat ik geef]. Hoe kán het nou zo zijn dat wanneer ik me een keer verdrietig of ontredderd voel, zij totaal geen idee heeft van wat ik nodig heb, ofwat er fijn zou zijn voor mij op dat moment. Terwijl ze het dus andersom haast opeist. Verstandelijk is het toch te bevatten dat een ander dan óók die behoefte heeft? Ik vind dit erg moeilijk en zit al 6 jaar in deze constructie. Soms voelt het zelfs als emotioneel misbruik/ mishandeling of pestgedrag. Terwijl ik op deze manier helemaal niet naar andere mensen wil kijken en al helemaal niet naar mn partner. Misschien kan/ wil jij me wat duidelijkheid geven hierin. Alvast bedankt Sofie
Sandra - 16 mei 2020
Ik en zelf al 7 jaar samen met een man met Asperger. En alles wat hierboven vermeld word is heel herkenbaar. Het zijn tenslotte allemaal de kenmerken waar ASS voor staat; weinig inleving, zich rap bekritiseerd voelen, verbale en non verbale problemen. Wat mij het meest raakt, is dat ruzie inderdaad altijd mijn schuld is volgens hem. Terwijl je van een muur nog meer reactie kan verwachten. Je zou voor minder beginnen roepen op hem denk ik dan. Hij kan ook wel een hele lieve en zorgzame man zijn. Doet alles wat ik hem vraag, en ik merk wel dat hij moeite doet om van zijn kant eraan te werken. Zelf ben ik oog Hsp, het valt me op dat meerdere vrouwen op dit forum hooggevoelig zijn. Ik denk dat een Asperger persoon rap de deur op zijn neus zou krijgen van iemand die niet hooggevoelig is!!
Jessica - 17 mei 2020
Wow, wat een herkenning. Als ik naar mijn situatie kijk: 20 jaar samen, 2 kids van 3 en 10 en ik ben mezelf ondertussen kwijt geraakt.. het is niet gezellig in huis, er wordt niet met elkaar gepraat, voel me heel eenzaam en ik ben bang dat dit ook op mijn kinderen effect heeft. Voor mijn man is het zo: als het niet benoemd wordt is het er niet. Voor hem gaat het dagelijks leven gewoon door. Hij doet heel veel in huis, werkt niet (ik heb de afgelopen 2 jaar een opleiding gedaan om een betere toekomst te creëren) maar hij neemt nergens verantwoordelijkheid voor. Ik neem alle beslissingen, moet alles organiseren en ik neem het initiatief.. ik ben er zoo zat van. Het zorgt voor irritatie en ik trek mij terug.
Mich - 10 okt 2020
Zoooooo herkenbaar en fijn te horen dat ik niet de enige ben. Na alle verwijten die je naar je hoofd krijgt omdat jij dom bent en niets kan. Hij is intelligent en kan alles ..... maar laat alles wel aan mij over. Noppes empathie. Open ik mijn mond dan is hij al aan het foeteren over het eerste deel van mijn zin, terwijl ik iets heel anders wou vertellen. Ik voel me zo eenzaam. Heb ook al hartklachten gekregen. Het ergste is ook dat zijn familie mij laat vallen want hij is charmant en ik ben dat hysterische wicht. Mijn zenuwen worden serieus op de proef gesteld. En dan ben ik nog HSP, wat het overleven met een ASS er niet makkelijker op maakt. Rust en stilte zou ik willen.... scheiden staat met stip op mijn to-do lijstje. Nu is hij in een testparcours voor ASS, maar voor mij een formaliteit, voor hem een zekerheid dat hij het niet is/heeft en alles ligt aan mij. Rust en stilte graag.
Margriet - 11 okt 2020
Lieve allemaal, Mijn man heeft licht autisme.... en er is tussen ons in communicatie al zoveel ruis. Wij zijn 9 jaar samen en hebben 2 zoontjes die waarschijnlijk ook een vorm van autisme hebben. Ik hou van de eerlijkheid van mijn partner en vind het fijn dat hij in panieksituaties zo rustig kan blijven. Maar.... tegelijkertijd ben ik zo moe.. Ik hoef het jullie niet uit te leggen. De sfeer in huis is vaak om te snijden, omdat mijn man vaak overprikkeld is en uitgeput van 'normaal' zijn op zijn werk. Als ik een dagje voor mijzelf wil dan kan dat, maar bij terugkomst is het huis een puinhoop, zijn er afspraken vergeten, geen zaken regelen... geen inzicht in financieën, want dat kan er gewoonweg niet meer bij. Ik heb nog 2 dochters uit een eerder huwelijk beiden in de puberteit en dat is echt pas lastig voor mijn man. Omgaan met kleine kids gaat goed, maar zo gauw er meer inlevingsvermogen is gewenst en omgang met puberbuien dan wordt het lastig. Mijn man neemt alles erg letterlijk en serieus. Sinds enige tijd kan ik niet meer werken, omdat ik het het gezin anders niet meer draaiende kan houden. Ik wil ook graag dat onze relatie slaagt, maar de laatste tijd, icm met burn-out klachten, kan ik minder goed omgaan met zijn overmatige eerlijkheid, of eigenlijk lompe antisociale gedragingen, richting mij. Ik hunker naar een dagje verzorgd worden, me ook geborgen voelen en geliefd.
Mathilde - 22 dec 2020
Na 11 jaar samen met mijn partner de handdoek in de ring gegooid. Ik wil gewoon gelukkig zijn met mijn kinderen en kleinkinderen en dat iemand voor mij zorgt. Zoveel verhalen gelezen....steeds hetzelfde...je zal nooit op de 1e plaats staan. Niet klagen maar dragen. Of voor jezelf kiezen en door de zure appel heen bijten en definitief voor jezelf kiezen
Sofie - 25 dec 2020
Lieve allemaal, Wat heftig dat sommige van ons al jaren in een eenzame relatie zitten, zonder zicht op beter, want die hoop is inmiddels wel vervlogen. Wat maakt t dat wij ons zoooo ontzettend toewijden aan een persoon die op een nare manier met onze gevoelens omgaat? Ikzelf heb add, ben erg sensitief en kan me onwijs verplaatsen en inleven, ik heb engelengeduld en bergen begrip, maar nu na 6 jaar komt er van alles wat ik erin stop, nog steeds niks terug. Het voelt ongelijkwaardig, ik kan haar gedrag vergelijken met dat van een stampvoetende kleuter. Ook lijkt het erop dat ze alles opvatten als kritiek en daar meteen duizend pijlen op terugvuren. Als je iets probeert duidelijk te maken reageren ze met: nou en, ik voel me ook kut. Of: dus jij voelt je verdrietig? Ja had je maar niet dit of dat moeten doen. Alles voelt voor hen als een aanval. Voor emotionele steun en begrip kan ik niet bij haar terecht. Waarom blijf ik dan? Geen idee meer, ik kon echt zeggen dat ik zoooo ontzettend verliefd was op haar, ze was zo anders dan mn vorige relaties! Ik ging voor dr door t vuur! Jarenlang! Maar ik kán niet meer, en dat maakt me verdrietig. Alsof het me niet gelukt is en ik handdoek in de ring moet gooien. Als ze bij mij is [latrelatie] dan verandert meteen de hele sfeer in huis, gespannen wordt het. Muziek moet uit of heel zacht, continue met afstandsbediening in dr hand om elke keer volume te regelen. Zuchten omdat ik klok met thee drinken, opmerking maken dat ik ‘lang’ sta te douchen en dat ik toch nooit aan milieu denk. Zelf is ze veel bezig met werk, continue op telefoon/ bellend/ mailend, maar als ik een vriendin te woord sta waarvan vader ws gaat overlijden dan krijg ik: uh je kan haar ook een kaartje sturen, je bent nu met mij. Al mijn aandacht moet continue voor haar zijn, andersom hoeft dat niet. Wat ze voor zichzelf nodig heeft kan ze niet aan een ander geven. Ze laat me vaak zwemmen en spartelen in onzekerheid etc. Samen psycholoog geweest voor haar autisme, ze kreeg daar te horen dat gesprekken er nou eenmaal bijhoren en dat ze dat moet ondergaan, want onderdeel van relatie en voor mij is het belangrijk, ik kreeg mee dat ik haar moest voorbereiden op gesprek als ik het ergens over wilde hebben. Ik dacht, oke ga ik zeker doen! Maar dan zei ik; schat ik zie je morgen, ik heb er veel zin in maar ik wil het wel nog even met je hebben over de afgelopen 2 weken want je hebt me echt genegeerd en ik heb me daar erg kut door gevoeld. Haar reactie: oh kom je daarvoor? Dacht voor de gezelligheid, ik wil leuk leven! Uhm uhm uhm... ik voel me dan zooo machteloos. Je moet ongelimiteerd alles ondergaan en vervolgens stellen ze zich onschendbaar op en mag je er nooit meer wat over zeggen. Wn als je er wel iets over zegt, komt er weinig reactie. Superlastige constructie, erg moeilijk om de dynamiek te doorbreken. Maar ik hou nog altijd van haar en hoop dat ik er ooit mee om kan gaan. Liefs Sofie x
Sofie Van Holle - 13 jun 2021
Ik ben zelf ook al 9 jaar samen met een man die asperger heeft. Wat een gelijkenissen jullie verhalen!! Het gevoel hebben genegeerd te worden, het moet altijd stil zijn, hij heeft áltijd gelijk, kan het niet aan als ik hem zeg dat hij me kwetst met zijn gedrag,.. ik voel me mega eenzaam.. Zelf ben ik ook hsp, net zoals vele partners hier op het forum! Eerder vermelde iemand hier dat indien een asperger persoon met een niet hsp partner zou samen zijn, hij rap de deur op zijn neus zou krijgen. Wel, daar ben ik het volledig mee eens!! Heb dat ook al vaak naar mijn man zijn hoofd gesmeten! Dat een andere vrouw al laaaaaang was vertrokken.. ik weet me geen raad meer. Ik ben er áltijd voor hem wanneer hij zich sip en somber voelt ( en dat gebeurt zeer vaak), omgekeerd moet ik er steeds om vragen. Zijn familie is duidelijk ook autistisch( vader, zus, zijn mama heeft ook trekjes)en ik ben de rare die veel te emotioneel ben?! Terwijl het in een RELATIE normaal is om een emotionele band te hebben! Pfft, ben het beu...
Elle - 1 dec 2022
Heeel veel bidden om kracht....ik geloof er in....mensen staan versteld van mijn positiviteit...alleen al als je door zijn geschreeuw en getier rustig blijft en weg loopt ...kan ie doorgaan met getier wat ik horror vind...maar weg lopen en morgen is ie kapot....meestal....ik niet maar zeg ook nix meer...doe mn ding....heb veel mensen waar ik naar toe ga dan....en dan zeg ik ook hoe t gaat....snappen ze wel soms...maar ik verwacht gwoon nix.....alle beetjes(begrip) helpen dan wel....
Sonja - 23 jan 2023
Zo herkenbaar, eenzaam en niet begrepen worden. Ik ben 68 jaar 45 jaar getrouwd, ik leid zoveel mogelijk mijn eigen leven. Door mijn ervaringen raad ik ieder jong echtpaar aan, ga scheiden! Waarom, het autisme wordt erger met ouder worden en je houd het bijna niet vol. Ik twijfel regelmatig nog, met deze gedachten rond lopen daar wordt je niet blij van.
Peterpiano - 24 feb 2023
Hallo Sonja, Net las ik je bericht, heel herkenbaar voor mij. Zojuist had ik op deze site ook een tekst gepost, zie deze er enkel nog niet bijstaan. Mijn partner, een vrouw van 61j heeft hoog functionerend autisme, helaas een stap meer autistisch dan Asperger of PDD-NOS. Mijn verhaal staat onder “Peterpiano”, vrij toevallig kwam ik op deze site terecht. Het is nu 32 jaar geleden dat ik haar ontmoette, kijk ik nu terug dan kan ik kwaad op mijzelf worden dat ik niet veel eerder, veel jonger ben gestopt met deze ‘relatie’ .. Zoals jij ook schrijft en aanbeveelt aan jongere stellen. Maar ja, dat zijn beslissingen op momenten toen ik nog niet wist wat ik nu weet, andere dingen speelden toen en ‘ik was wie ik was op dát moment’. Maar vermoeiend is het wel, het gemis aan woorden die ik op een bepaald moment zo graag zou horen, nodig heb. Het weinig gemeenschappelijk hebben, het gemis aan begrip, het spontane wat er nooit eens is, het starre etc etc. Intimiteit, een arm, iets kleins belangrijk horen zeggen, het is er niet. Heb jij dat nooit, het aan jezelf twijfelen of je de dingen nog wel goed of helder ziet wb jouw relatie! Ik zeker wel, weet niet echt goed meer hoe gezond ik nog denken kan. In de tekst op deze site had ik het al geschreven, het niet bestaan, hebben van sociale contacten om mij heen. Ik heb mij ingeschreven voor een woongroep voor ouderen met humanistische levensvisie in Drenthe, vlak bi / op de heidevelden. Wel een woning voor enkel mij, mijn partner zou dan blijven wonen hier in het huis in Friesland. Zou het leuk vinden iets van je te horen, Sonja, ik wens je stekte toe met alles waar wij mee te maken hebben tav ‘partners’. Vriendelijk groet, Peter
Peterpiano - 24 feb 2023
Hallo Sonja, Net las ik je bericht, heel herkenbaar voor mij. Zojuist had ik op deze site ook een tekst gepost, zie deze er enkel nog niet bijstaan. Mijn partner, een vrouw van 61j heeft hoog functionerend autisme, helaas een stap meer autistisch dan Asperger of PDD-NOS. Mijn verhaal staat onder “Peterpiano”, vrij toevallig kwam ik op deze site terecht. Het is nu 32 jaar geleden dat ik haar ontmoette, kijk ik nu terug dan kan ik kwaad op mijzelf worden dat ik niet veel eerder, veel jonger ben gestopt met deze ‘relatie’ .. Zoals jij ook schrijft en aanbeveelt aan jongere stellen. Maar ja, dat zijn beslissingen op momenten toen ik nog niet wist wat ik nu weet, andere dingen speelden toen en ‘ik was wie ik was op dát moment’. Maar vermoeiend is het wel, het gemis aan woorden die ik op een bepaald moment zo graag zou horen, nodig heb. Het weinig gemeenschappelijk hebben, het gemis aan begrip, het spontane wat er nooit eens is, het starre etc etc. Intimiteit, een arm, iets kleins belangrijk horen zeggen, het is er niet. Heb jij dat nooit, het aan jezelf twijfelen of je de dingen nog wel goed of helder ziet wb jouw relatie! Ik zeker wel, weet niet echt goed meer hoe gezond ik nog denken kan. In de tekst op deze site had ik het al geschreven, het niet bestaan, hebben van sociale contacten om mij heen. Ik heb mij ingeschreven voor een woongroep voor ouderen met humanistische levensvisie in Drenthe, vlak bi / op de heidevelden. Wel een woning voor enkel mij, mijn partner zou dan blijven wonen hier in het huis in Friesland. Zou het leuk vinden iets van je te horen, Sonja, ik wens je stekte toe met alles waar wij mee te maken hebben tav ‘partners’. Vriendelijk groet, Peter Heijst
Pinkie - 8 mrt 2023
Hoi Sonja, ik ben gaan zoeken op internet omdat ik het idee had, dat mijn partner steeds meer opgesloten raakt in zijn autisme nu hij ouder wordt. Ik ben zelf 67, mijn man 63. Ik ben zoals velen hier HSP. Ik ga ook gewoon mijn eigen gang, maar we leven steeds meer langs elkaar heen. Gesprekken zijn er nauwelijks nog. Hij ligt maar op de bank, oeverloos filmpjes te kijken op zn ipad. TV kijken samen doen we ook al niet meer. Het wordt steeds erger. Ik denk steeds vaker: wat doe ik nog bij die man. Ik vond het wel fijn om in jouw verhaal te lezen dat jij ook ervaart, dat het autisme erger wordt.
Pepa - 4 mrt 2023
Ik kwam deze site toevallig tegen. Oh wat is het toch allemaal herkenbaar.. :( Inmiddels 20 jaar samen met mijn man. In eerste instantie dacht ik aan narcisme maar ik twijfel steeds meer en denk hij is Asperger. Ik lijd er enorm onder. Hij heeft altijd gelijk, ik doe alles fout. Ik ben niet goed genoeg in wat ik doe en hoe ik eruit zie. Ik wordt vergeleken met andere vrouwen.. Er wordt vrijwel nooit gevraagt hoe mijn dag was, het gaat altijd alleen maar over hem. Ik kan nu nog 1000 dingen opnoemen. Ik hou van hem maar wil eigenlijk wel uit deze relatie uitbreken want ik ben zo op. Helaas kan ik niet weg.. als ik dat doe dan gaan er dingen gebeuren die ik niet wil.. dus ik zit letterlijk gevangen in dit leven. Ik blijf steeds weer hopen dat hij gaat veranderen maar ik weet diep van binnen dat dit niet gaat gebeuren.
Lien - 9 apr 2023
Hoi Pepa, Ik hoef weinig uit te leggen, alles wat hierboven is geschreven gaat ook voor mij op. Ik ben óp. Ik voel mij verdrietig door de situatie waar we middenin zitten. Ik voel mij heel eenzaam, onbegrepen en afgewezen. Mijn binnenste roept om hulp en om troost, juist nú is dat er niet. Ik voel mij radeloos door de vicieuze cirkel van steeds tegen dezelfde problemen aan te lopen. Als een dikke mist en ik zie geen hand voor ogen. Ik voel me verward, en ervaar een enorme tweestrijd over keuzes die gemaakt moeten worden. En verward omdat ik het gevoel heb dat er aan mijn behoefte van waardering en erkenning wordt getornd, niet meer weten wat te doen en dat dit allemaal gebeurd. Ik ben zelf even weggegaan door een enorm conflict thuis tussen mij en mijn dochter. Ik ben inmiddels weer een week thuis en mijn lichaam geeft aan dat het op is. We hebben wel de verjaardag van onze jongste gevierd met beide ouders en schoonouders, het was vreselijk. De sfeer, de stemming en de afwijzing van mijn schoonouders naar mij. (Omdat ik een week rust had genomwn, ik ben jn hun ogen de vrouw met problemen, veel te gevoelig en bovendien hulpbehoevend) Ik voelde dat ik mijn man miste, maar de onzekerheid en geen overzicht meer hebben over de toekomst, en of dit gevoel van missen wederzijds was, beklemde mij. Niet weten waar samen nog staan als echtpaar, of de absolute wil er nog is om aan onszelf en aan elkaar te werken, maakt me onzeker. We hebben vrijdag een gesprek gehad met hulpverlening. Zoveelste gesprek in 21 jaar. Hij creëert een bepaalde sympathie, en dan moet je aan het eind van zo'n gesprek beslissen of je samen doorgaat (En dus opnieuw begint en niet meer terugkijken) Of uit elkaar. Ik weer het niet meer Ik word verscheurd. Ik wéét het niet. Ik ben ook zo bang. Heb geen overzicht op wat er dan gaat komen. Waar moet ik heen, wat moet er met het huis, hoe verder. Zelf heb ik een chronische ziekte waardoor ik lichamelijk beperkt ben, dus enigszins afhankelijk van mn gezin. Al is er geen liefdevolle verzorging. En ja, ik hou van hem. Ik hou van dat kleine beetje aandacht wat je heel soms krijgt, dat voelt kostbaar. Ik zoek steeds naar manieren om gezien te worden, te zoeken naar manieren om genegenheid te krijgen. Steeds denk ik, nog meer mijn best doen, dan ziet hij mijn waarde wel een keer in. En ik wéét, dat lukt niet. Aan mijn verlangens wordt niet gedacht. Mijn hart en hoofd komen niet op één lijn. Wat als ik een verkeerde beslissing neem. Wat raak ik kwijt. Min vertrouwde omgeving, de kinderen hebben hier hun leven 17 en 18 jaar. Die willen niet met mij mee terug richting mijn familie in het oosten. Mijn droom en verlangen km samen oud te worden, waarbij kleinkinderen even naar opa en oma kunnen om een ijsje te halen, valt in duigen. Alles valt onder mijn voeten vandaan, alles staat op losse schroeven. 12 jaar geleden is hij vreemd gegaan. We zijn uiteindelijk samen doorgegaan, maar ook die pijn blijft. Hij ziet niet wie hij naast zich heeft staan, een prachtige lieve liefdevolle, sterke vrouw. Ik ben christen, ook dat speelt mee. Toch elke keer denken dat God erbij is én mij erdoor heen trekt. Maar weet niet wat ik nu moet doen. Wat is dit naar. Xxx Lien
Marjon hendriksen - 14 mrt 2023
Hallo Pepa als ik dit lees lees ik mijn leven zo herkenbaar we zitten nu in een relatie crisis mijn man is weer eens verliefd op een griet van 27 jaar geen gevoelens maar toch heel verdrietig als dat even tegen he word gezegd ik ben nu op het moment ern emotioneel wraak ik ben zo moe van alles ik weet me geen raad neer
Lien - 9 apr 2023
Wat verdrietig Marjon, wat zul je je afgewezen en alleen voelen. Dit doet zoveel pijn! Hoe gaat het nu met je? Waar staan jullie samen als echtpaar? Is het contact met die vrouw beëindigd? Ik heb een stukje hierboven geschreven, waarin ik ook vertel dat mijn man is vreemdgegaan. 12 jaar geleden. Alles valt in duigen en je voelt je zó afgewezen. Ze overzien niet de gevolgen van hun acties, vaak ook impulsief en op zoek naar die dopamine. Dat fijne gevoel. Daarmee kan ik wel begrijpen waar het vandaan komt, maar bagatelliseer ik het niet. Ze zijn verantwoordelijk voor hun gedrag en de pijn die ze daarmee hebben veroorzaakt. Heb je hulp voor jezelf? Lieve groet Lien
Yvette de Krijger - 30 apr 2023
In ieder bericht kan ik herkenning vinden, bij onze kinderen (tweeling, 13 jaar) zijn tekenen van autisme te vinden, sinds 2 jaar weten we dat mijn man autisme heeft en ik weet ongeveer 3,5 jaar dat ik HSP ben. Ik lijk overal alleen voor te staan, ik heb veel liefde voor mijn gezin maar het lijkt nooit genoeg, alles wat ik doe wordt door de een of de ander ongedaan gemaakt. Ik ben als een uitgewoond huis, voel me leeg, eenzaam, soms boos, verdrietig, wanhopig. Maar ik ben ook vindingrijk, een overwinnaar, een harde werker. Ik geloof niet in scheiden want ik heb een feilloos gevoel voor de gecomplceerde partner. De dingen die we wel bereikt hebben wil ik niet weg doen. Maar hoe zorg ik voor mij? Hoe geef ik invulling aan de eenzaamheid die ik ervaar? Ik heb behoefte aan contact met ervarings-genoten om elkaar te steunen, te inspireren, te lachen en desnoods te huilen. Hoe kom je aan zo'n contact? Voor een ieder met herkenbare situaties, respect, liefs en sterkte, Yvette
A - 11 jun 2023
Eigenlijk weet ik niet goed waar ik moet beginnen. Ik ben 32 en mijn man 33. We zijn alweer 4 jaar samen maar vanaf het begin hadden we eigenlijk al een aantal problemen, vooral op het gebied van communicatie. Waarschijnlijk lijdt mijn man aan autisme (hoogfunctionerend), dat wordt nu onderzocht. Alleen wordt dat nu weer gebruikt als schild en excuus dat ik maar nog meer rekening met hem moet houden aangezien hij aan iets mankeert waar hij niks aan kan doen. Ondertussen heb ik nergens rust en vooral thuis niet. Zelf lijd ik aan sociale fobie dus voor mij is het erg stressen zodra ik de deur uit ga, maar omdat mijn man een hele moeilijke partner is, heb ik ook thuis geen rust. Ik ben op. Moe. Gevloerd. Last van hartkloppingen, gespannen spieren, piekergedrag, uiterst negatief zelfbeeld en het gevoel mezelf verloren te zijn. Ik was al onzeker, dat is allemaal nog erger geworden. Mijn man vindt dat alles op zijn manier moet gaan en dat ik mij maar doen aan te passen omdat ik de 'normale' van de twee zou zijn die zich wel ff zou kunnen aanpassen. Mijn communicatiepatroon moet helemaal anders. Zaken waar ik buitenshuis mee te maken krijg, mag ik niet over praten, anders gaat hij weer op een paranoïde manier hierover stressen. Altijd maar uren lange discussies of nou ja vooral monologen/preken omdat ik weer even iets anders dan normaal heb gedaan. Wanneer ik mij bijvoorbeeld in de woonkamer heb omgekleed in plaats van badkamer, dan word ik verhoord omdat hij wilt weten waarom ik dat heb gedaan. Terwijl ik zoiets zonder specifieke reden doe, maar gewoon uit gemakzucht. Stom voorbeeld maar ook veelzeggend. Onze gesprekken gaan enkel om zijn paranoïde gedachten en impliciete maar zeker ook expliciete beschuldigingen over van alles en nog wat. Hij zegt keihard in mijn gezegd mij niet te vertrouwen, omdat hij niemand kan vertrouwen. Serieus terwijl ik dit op schrijf, begrijp ik niet waarom ik niet gewoon de knoop doorhak en vlucht voor mijn leven. Iedere dag, jarenlang, ben ik me aan het afvragen wat ik hier nog doe en of ik niet gewoon moet scheiden. Hij werkt niet, ik ben de kostwinner, dus het is maar de vraag hoe hij zich dan zou redden, waarschijnlijk moet ik hem nog partneralimentatie betalen ook als we scheiden! Weet niet of ik daarom zit te wachten, lijkt me pijnlijk om nog na de scheiding voor hem te zorgen terwijl ik ook tijdens ons huwelijk niets daarvoor terug krijg, enkel hoofdpijn en gezeik. Ik had hier nooit aan moeten beginnen, want ook ik heb het gevoel vast te zitten. Ik heb dit met niemand besproken, kan ik niet. Hoe moet ik aan anderen uitleggen hoe het leven met mijn man eruit ziet en hoe doodongelukkig ik ben?
A - 11 jun 2023
Eigenlijk weet ik niet goed waar ik moet beginnen. Ik ben 32 en mijn man 33. We zijn alweer 4 jaar samen maar vanaf het begin hadden we eigenlijk al een aantal problemen, vooral op het gebied van communicatie. Waarschijnlijk lijdt mijn man aan autisme (hoogfunctionerend), dat wordt nu onderzocht. Alleen wordt dat nu weer gebruikt als schild en excuus dat ik maar nog meer rekening met hem moet houden aangezien hij iets mankeert waar hij niks aan kan doen. Ondertussen heb ik nergens rust en vooral thuis niet. Zelf lijd ik aan sociale fobie dus voor mij is het erg stressen zodra ik de deur uit ga, maar omdat mijn man een hele moeilijke partner is, heb ik ook thuis geen rust. Ik ben op. Moe. Gevloerd. Last van hartkloppingen, gespannen spieren, piekergedrag, uiterst negatief zelfbeeld en het gevoel mezelf verloren te zijn. Ik was al onzeker, dat is allemaal nog erger geworden. Mijn man vindt dat alles op zijn manier moet gaan en dat ik mij maar dien aan te passen omdat ik de 'normale' van de twee zou zijn die zich wel ff zou kunnen aanpassen. Mijn communicatiepatroon moet helemaal anders. Zaken waar ik buitenshuis mee te maken krijg, mag ik niet over praten, anders gaat hij weer op een paranoïde manier hierover stressen. Altijd maar urenlange discussies of nou ja vooral monologen/preken omdat ik weer even iets anders dan normaal heb gedaan. Wanneer ik mij bijvoorbeeld in de woonkamer heb omgekleed in plaats van de badkamer, dan word ik verhoord omdat hij wilt weten waarom ik dat heb gedaan. Terwijl ik zoiets zonder specifieke reden doe, maar gewoon uit gemakzucht. Stom voorbeeld maar ook veelzeggend. Onze gesprekken gaan enkel over zijn paranoïde gedachten en impliciete maar zeker ook expliciete beschuldigingen naar mij toe over van alles en nog wat. Hij zegt keihard in mijn gezicht mij niet te vertrouwen, omdat hij niemand kan vertrouwen. Serieus, terwijl ik dit op schrijf, begrijp ik niet waarom ik niet gewoon de knoop doorhak en vlucht voor mijn leven. Iedere dag, jarenlang, ben ik me aan het afvragen wat ik hier nog doe en of ik niet gewoon moet scheiden. Hij werkt niet, ik ben de kostwinner, dus het is maar de vraag hoe hij zich dan zou redden, waarschijnlijk moet ik hem nog partneralimentatie betalen ook, als we scheiden! Weet niet of ik daarop zit te wachten, lijkt me pijnlijk om nog na de scheiding voor hem te zorgen terwijl ik ook tijdens ons huwelijk niets daarvoor terug krijg, enkel hoofdpijn en gezeik. Ik had hier nooit aan moeten beginnen, want ook ik heb het gevoel vast te zitten. Ik heb dit met niemand besproken, kan ik niet. Hoe moet ik aan anderen uitleggen hoe het leven met mijn man eruit ziet en hoe doodongelukkig ik ben? Kinderen wil ik niet aan beginnen, dadelijk heb ik een evenbeeld van mijn man in huis, nou dan weet ik het helemaal niet meer hoor. Waarschijnlijk moet ik dan ook alles op me nemen en alles organiseren wat nu ook zo is en ondertussen hem de dominante man te laten zijn omdat hij natuurlijk zijn ego wel even gestreeld wilt hebben zonder er ook echt voor te werken. Nee, voor ons geen kinderen dus. Maar ja wat dan wel en wat nu? We zijn twee eilanden in een huis en komen alleen bij elkaar om elkaar het leven zuur te maken, zo lijkt het. We slapen al apart. Seks hebben we bijna niet, anders moet ook alles van mijn kant komen en verder geen wederkerigheid, ja dan denk ik ook laat maar zitten. Waar het eigenlijk op neerkomt is dat hij me op seksueel, emotioneel en financieel gebied niks te bieden heeft. Allemaal zaken die wel zo belangrijk zijn in een partner. Nogmaals, wat doe ik hier??
Marieke - 18 mrt 2024
Ik heb ook het vermoeden dat mijn vriend autisme heeft.Vooral op het gebied van emotioneel vlak vind ik dat hij mij tekort doet.Echter ben ik uit een vorige relatie met een narcist zo erg zeker dat ik me nooit meer laat ondersneeuwen of mijn energie op laat slurpen door wie dan ook.Ik woon niet samen met hem gaat ook niet gebeuren.En als ik het genoeg vind neem ik afstand.Mijn geluk is ook belangrijk. Dat laat ik me door niemand afnemen.Ik merk dat als ik iets vind ik zeur.En hij gelijk heeft.Dan raak ik van streek.En dan wimpelt hij dat af.Maar doordat ik dan juist afstand neem.Toont hij weer initiatief. Je eigenwaarde moet sterk zijn.En als het je kapot maakt altijd voor jezelf kiezen.