Het duurde nog een half jaar voordat ik echt weg kon. Er is een heel officieel stuk te regelen en nog belangrijker, ik kon pas een eigen huisje kopen als alles afgehandeld was.
En voor alle duidelijkheid ben ik die zes maanden op zolder gaan wonen. De boodschap leek namelijk nog niet écht te zijn aangekomen. Mijn partner zocht fysiek contact, maar dat was voor mij klaar. Overdag en tijdens het eten waren we een gezin, maar zodra de kinderen op bed lagen vertrok ik naar de zolder.
De spullen die ik ondertussen kocht voor mijn nieuwe huis vormden een steeds hogere muur van dozen rond mijn bed. ’s Ochtends kwamen de kinderen allebei naar mij toe en kropen bij mij in bed. Dat was behelpen in een krakend 1-persoons bedje, maar het voelde heerlijk en ik genoot van ieder moment. Ze gingen nooit naar hun vader.
Tijdens het officiële afhandelen van de scheiding en het opstellen van het convenant reageerde mijn partner zeer passief. Aan niets was te merken dat hij het vervelend vond. Ik schreef een ouderschapsplan en legde dat aan hem voor. Hij corrigeerde de taalfouten en zette zijn handtekening. Ook de verdeling van de spullen verliep bijna op dezelfde manier. Ik maakte een lijst en kruiste aan wat ik graag zou willen en hij koos de andere spullen en zette zijn handtekening. Behalve de auto’s, motor en caravan was een probleem, dat wilde hij allemaal hebben. Dat had hij betaald uit de erfenis van zijn vader, hoewel de helft op mijn naam stond.
Totdat we het over die grotere spullen en geld gingen hebben verliep de scheiding soepel. Over geld zijn er altijd grote geheimen geweest, waarvan ik nog steeds niet weet hoe het precies zit. Hij weigerde mij volledige inzage te geven in alles. Hij vond dat ik genoeg wist. We zochten iemand die ons bij het verdere stuk kon helpen. Ik moest er op vertrouwen dat die mediator het eerlijk zou afhandelen, maar mijn partner had geregeld zonder mij ook contact met deze man.
Ik had inmiddels een leuk huisje gevonden wat ik kon kopen. De mediator regelde ook mijn zaken daarvoor. Ik kwam dus ook geregeld alleen bij deze man. Hij gaf toen aan dat er in mijn huwelijk veel geheime rekeningen waren, waarvoor ik jaarlijks veel belasting heb moeten betalen, maar dat het allemaal geld is waar ik geen recht op heb en waar ik niet aan mocht komen. Het ergste was dat het huis dat ik samen met mijn partner kocht, waar we beiden voor betaalden, ineens bijna leek afbetaald met geld van mijn schoonmoeder, waar ik niet aan mocht komen. Een slinkse constructie, zoals er in mijn hele financiële situatie ondoorzichtige slinkse constructies zaten, waardoor ik zelfs op mijn eigen geld en spullen geen recht meer leek te hebben.
Gelukkig vond de mediator dit niet eerlijk en heeft me wel geholpen. Er waren rekeningen op mijn naam waar ik niks van wist, die heb ik opgeëist en gekregen. Zo heb ik ook de helft van de woning en spullen toebedeeld gekregen. Uiteindelijk heeft me dat behoorlijk wat extra opgeleverd, waar ik niet op had gerekend. Ik kon mijn huisje nu ook nog verbouwen.
Cathy is 43 jaar. Moeder van een zoon (7) en een dochter (11). Anderhalf jaar geleden gescheiden van een man van wie men vermoedt dat hij een vorm van autisme heeft. Maandelijks schrijft ze over haar huwelijk, over autisme en scheiding en welk effect dat op haar leven had en nu nog heeft. Langzaam wordt ze weer zichzelf. Vooral hoopt ze lotgenoten te laten weten dat ze niet de enige zijn. Ze is erg eenzaam in haar huwelijk met een autistische man.
Eline - 21 jun 2017
Wat fijn dat je een goede mediator hebt gevonden, Cathy. Akelig dat je ex-echtgenoot veel voor je verborgen hield, in een goede relatie hoort zoiets niet thuis. Ik wil je wel het advies geven je kinderen te beschermen, zorg dat ze je frustraties niet merken, dat ze nog steeds hun vader op kunnen en willen zoeken. Veel succes en geluk in je nieuwe huis!
Cathy - 22 jun 2017
Hoi Eline, Bedankt voor je reactie. Ja het was moeilijk mijn frustraties voor me te houden, maar het is gelukt. Inmiddels bijna drie jaar gescheiden en de kinderen hebben goed contact met hun vader. Dat heeft overigens veel moeite gekost. Het opschrijven van mijn frustraties zorgde er voor dat ik ze niet naar mijn kinderen hoefden te uiten. En uiteindelijk is dat verhaal, wat ik toen heb opgeschreven, nu deze reeks blogs geworden. Dus in de tekst zul je idd frustraties lezen. Groetjes, Cathy
Eline - 23 jun 2017
Zo werkt het voor mij ook :)
Maaike - 11 jul 2017
Hoi Cathy, Ik heb een aantal van je blogs gelezen. Ook ik ben inmiddels twee jaar gescheiden van mijn ex-man waarvan ik ik het grote vermoeden heb dat hij asperger heeft. In de hulpverlening is dit vermoeden ook benoemd maar hij wil geen diagnose laten stellen. Mijn huwelijk heeft 25 jaar geduurd. Hij was mijn jeugdliefde, we zijn samen volwassen geworden. Hij was zo 'verweven' in mijn leven dat het heel moeilijk was om afstand van hem te nemen toen het moeilijk werd. Want dat de relatie moeizaam was, werd me al heel vroeg duidelijk maar ik kon mijn vinger er niet precies opleggen. Als ik maar genoeg mijn best zou doen zou het wel goed komen dacht ik. Ik hield zo veel van hem en was vastberaden dit huwelijk te laten slagen. Ik was bereid om er voor te knokken en dat deed ik dan ook. Ik was helaas alleen de enige van ons twee. Toen de jongens geboren werden, werd het er niet makkelijker op en al helemaal niet, toen die in de puberteit kwamen. uiteindelijk was ik helemaal 'op'. Het jarenlange knokken, het er alleen voor staan, geen warmte en waardering ervaren had zo zijn tol geeist.... en dit is heel kort omschreven want de gevoelens over de uitzichtloosheid van mijn huwelijk zijn eigenlijk met geen pen te beschrijven. Mijn liefde was op een gegeven moment echt op en ik was een schim van mezelf. Pas toen de scheiding in gang gezet was, kwam bij zijn hulpverlener het woord 'syndroom van asperger' naar voren. Ik ben er over gaan lezen en alles is voor mij op zijn plaats gevallen. Dit huwelijk was niet meer te redden want ik was 'op', als ik het eerder had geweten misschien wel. Dan hadden we misschien begeleiding kunnen krijgen hoe er mee om te gaan. Hoewel.... een diagnose wil hij niet, dus ik denk dat de bereidheid om naar zich zelf te kijken er ook nooit gekomen zou zijn. Ik zou eenzaam gebleven zijn binnen mijn huwelijk. Het is nu zoals het is. Ik vind het voor mijn jongens vreselijk dat ze een scheiding hebben moeten meemaken. Ik had ze dit zo graag bespaard. De boosheid op mijn ex-man die ik heb gehad is weg. Ik voel weer meededogen voor hem. Ik weet dat hij ook ooit van mij hield en dat alles onmacht bij hem was, geen onwil. Wat een inpact, zo'n huwelijk en scheiding. Ik ben nu twee jaar verder maar het houdt me nog veel bezig. Het strijden en de onmacht dat het toch niet gelukt is maken me nog steeds verdrietig.
Cathy - 13 jul 2017
Hallo Maaike, Goed te lezen dat mijn blog herkenning oplevert en dat mensen hem ook echt lezen. Ik ben in ijdels drie jaar gescheiden en kan het nu helemaal los laten. Heb in ijdels een redelijke goed contact met mijn ex en de kids gaan geregeld jaarboek toe. Hij Soete e nu zelfs zijn best voor. Als je er alles aan gedaan hebt, je helemaal op bent, is scheiden de enige optie nog. Ik heb er geen spijt van, geen seconde! Het is goed voor mijn kinderen, mijzelf, maar ook voor mijn ex. Succes verder, groetjes, Cathy
HB'er - 7 okt 2017
Hallo Cathy, Ik herken veel van wat je schrijft, alleen dan andersom. In de afgelopen jaren, bijna drie jaar geleden inmiddels, veel geschreven, gelezen en gereflecteerd. Ja ik kom ook op de conclusie autisme bij mijn ex. Niet gek, haar neefje en vader hebben het ook maar toch, waarom zag ik het niet. Deels heb ik daar ook wel een antwoord op, ik schijn HB'er te zijn en dan heb je best wel wat overeenkomsten met iemand in het autisme spectrum. Toch blijft het in mijn hoofd heen en weer gaan. Ik was ook niet perfect en deed ook echt wel wat mis, en als het autisme betreft dan heeft ze he toch best wel lang vol gehouden met deze avonturier. Dat laatste is er wel een beetje uit na alles. In mijn geval was het andersom (of gelijk, net vanaf welk punt je het bekijkt) want mijn ex verbrak ineens de relatie. Nouja, eigenlijk deed ik het want ik maakte de opmerking in onze eerste echte ruzie, 'straks ga je nog zeggen dat je niet meer van me houdt'. Het antwoord bleek ja en dat was het. Onze jongste was nog geen twee en we hadden echt wel alle schaapjes op het droge. Ineens had ik niets meer. Stom van mij want ik dacht dit trekt wel bij en ik heb toen ingestemd met heel veel zaken, zoal geld verdeling, waar ik nu echt spijt van heb. In de drie jaar die volgende hing ik tussen wal en schip, geen inkomen, spaargeld, onderkomen en een gapend gat in mijn realiteit, want wat was er nu in hemelsnaam gebeurt? Ik kan het hele verhaal nog wel opschrijven maar dat ben ik niet van plan. Kijk, in de afgelopen tijd heb ik alleen moeten uitzoeken wat hier gebeurt is. En ja blogs als deze zijn voor mij dan een eyeopener. Maar dat maakt wel dat ik niet altijd even prettig was in de omgang. Hier valt niet meer over te praten, en met de kennis die ik nu heb weet ik dat dit ook nooit gelukt zou zijn, praten zat er gewoon niet in op gevoelsniveau. Toch blijf ik zo enorm gemengd terugkijken op die tijd. De ene kant zie ik iemand die mij in het begin helemaal ophemelt en die toen best wel attent was. Maar die ook ineens van haar roze wolk viel na een bepaalde periode en daarna zag ik zelden nog dat meisje van daarvoor. Ik blijf in een soort drietraps omgekeerde raket zitten waarbij ik van communicerend van wat mij beweegt/dwarszit naar gefrustreerd/boos omdat er geen response komt tot inmiddels,... ze kan er niets aan doen... ze ziet het gewoon niet. En als dat laatste dan weer even tot mij doordringt, dan denk ik, jeetje vanuit haar perspectief ben ik toen en toen zo'n enorme l*l geweest en zij zal nooit inzien wanneer ik haar een k*t vond. Het is een beetje als heftig reageren op een kind dat een fout maakt. Het kind schrikt van de heftige reactie en heeft troost nodig en jij geeft dat als ouder. Dat dit andersom niet zal gebeuren hoef je niemand uit te leggen. Had ik maar....... had ik het maar eerder geweten, om 1001 verschillende redenen.
Cathy - 9 okt 2017
Hallo HB, heftig verhaal ook. Ik kan gelukkig inmiddels zeggen dat ik, een paar jaar verder, weet dat de scheiding voor ons de beste beslissing was. Mijn ex en ik gaan nu goed met elkaar om en de kinderen gaan ook geregeld naar hem toe. Ik hoop dat je ook de rust kan vinden en je de mogelijkheden krijgt voor jezelf een goede toekomst verder op te bouwen. Heel veel sterkte en succes. Liefs, Cathy (ook hb!)