Dankbaar voor het kleine (dat eigenlijk heel groot is)
Ze waren vanaf hun twintigerjaren bij elkaar. Na twee decennia bleek de koek op. Eigenlijk werd dat hen vrij plotseling helder. Er waren wel spanningen tussen de ex-partners, maar over één ding waren ze het eens: de kinderen mochten in geen geval de dupe van de scheiding worden. Met name de oudste zoon was erg boos en had behoefte om met iemand te praten. Zo kwamen de ouders op het spoor van de Kindbehartiger: een vertrouwenspersoon voor kinderen in (of na) scheiding.
Voor kinderen is het best spannend om met een onbekende volwassene te praten over hoe je je voelt. Of over hoe het thuis gaat. Toch vinden kinderen in een scheidingssituatie het vaak erg prettig dat er iemand speciaal voor hen is. Iemand die goed naar je luistert en die tips kan geven. Bijvoorbeeld over hoe je aan papa en mama vertelt hoe jij het graag wilt na de scheiding. Of dat je je zorgen maakt over je spullen en speelgoed, als je straks in twee huizen woont.
In mijn praktijk als Kindbehartiger merk ik dat kinderen hun hoofd kunnen breken over kleine en grote zaken. Hier willen ze niet altijd met papa en mama over praten, omdat ze het gevoel hebben ze er lastig mee te vallen. Of omdat ze bang zijn dat er ruzie ontstaat. En dat is het laatste wat een kind wil: (nog meer) ruzie. Wij praten met kinderen over hun zorgen en wensen. We leggen uit dat als papa en mama daar niet vanaf weten, ze het ook niet kunnen oplossen (of er rekening mee kunnen houden). Samen met het kind zoeken we naar een manier hoe het aan papa en mama kan vertellen wat er speelt. Als dit alleen te lastig is, dan doen wij dat voor (of samen) met het kind. Vaak is dat een hele opluchting.
Als je uit elkaar gaat komt er zoveel op je af, dat je niet altijd door hebt wat de scheiding voor je kind betekent. Het hierboven beschreven gezin dat ik ondersteun, had naast psychosociale begeleiding ook veel aan praktische tips. Zo lazen de ouders bijvoorbeeld boekjes met de kinderen over scheiden. Dit gaf hen een handvat om in gesprek te komen met de kinderen. En de kinderen staken er veel van op. In mijn praktijk vertelde ik de kinderen dat er weleens kinderen zijn die denken dat het hun schuld is dat hun ouders gaan scheiden. “Dat klopt helemaal niet, kinderen zijn nooit de reden dat ouders uit elkaar gaan”, zeiden ze beiden resoluut en onafhankelijk van elkaar. Ze hadden dat uit de boekjes geleerd, gaven ze aan. Op zo’n moment ben ik dankbaar voor de boekjes en dat het ze goed geholpen heeft. Dankbaar voor het kleine (dat eigenlijk heel groot is). Hopelijk verzacht het een beetje het grote leed in hun kinderleven met gescheiden ouders.
Meer informatie? Kijk op: www.kindbehartiger.nl
Feie Ingram
REAGEER OP DEZE BLOG