Omgangsregeling met vader met autisme

In onze gratis vragenrubriek kwam de volgende vraag binnen:

Vraag Omgangsregeling met vader met autisme

Hallo, ik wil graag iets voorleggen. We gaan na 21 jaar huwelijk scheiden. Man is internationaal vrachtwagenchauffeur en sinds januari gediagnosticeerd met Autisme. Hij kampt met seksverslaving. Hij was altijd alleen in het weekend thuis, en evt 1 nacht doordeweeks. Ik heb altijd volledig voor de kinderen gezorgd, oudste is 20, dan 16 (ook autisme), 7 (voor onderzoek naar adhd, autisme doorverwezen) en jongste 4. Nu is hij wegens overprikkeling (drukke kinderen) ook in weekend elders.

Ik wil een rustige veilige duidelijke thuissituatie maken voor de kids en ik word heel gespannen van hem, ik ben normaal heel stabiel maar als hij thuis komt of opbelt roept mijn lijf: embrace for impact!… Door zijn autisme is dus altijd alle zorg op mij neergekomen en dat zal zo blijven. Hij komt langs om zn kinderen te zien, en hooguit in de toekomst loopt hij even met ze naar de speeltuin. Meer kan hij niet aan, ook dan moet ik thuis blijven om de kids op te vangen als het hem teveel wordt.

Omgangsregeling zie ik voor me, dat hij elke 14 dagen op zaterdag langs komt. Hij wil elke week en dat is een moeilijk punt, ik zie dat echt niet zitten, alle weekenden van het jaar mn ex over de vloer! Dat lijkt teveel op de onvrijheid die ik had als getrouwde vrouw… is het zo gek van mij dat ik dat niet wil? Hij blijft er maar druk op zetten om zijn zin te krijgen, zijn autisme zorgt dat hij alleen aan zijn eigen eisen denkt en altijd mijn grenzen plat trapt. Zó naar dit is onderwerp 1 pas! Ik denk dat bezoekregeling van 1x per 2 weken normaal is, of zeggen rechters 1x pweek? Ik heb mijn uiterste best gedaaan om het via auticommunicatie af te spreken maar hij is niet bereikbaar voor iets anders dan zijn wil. Ik hoop dat jullie mij kunnen helpen/vertellen of ik het goed doe….

Het antwoord van een jeugdarts

Dat moet een hele stap zijn, na 21 jaar getrouwd, nu dan toch scheiden.

Uit het verhaal blijkt dat jullie wel een balans samen hadden in jullie taakverdeling thuis.

Door te gaan scheiden zal dit gaan veranderen. U schrijft dat Uw man gediagnosticeerd is met autisme. Is dit “officieel” gebeurd?

U weet, als geen ander, wat dit betekent, autisme. Heeft u zelf ook hulp en/of begeleiding hierbij gehad? Of, als ik zo vrij mag zijn, is er bij u ook iets van een diagnose gesteld? Niet dat dit blijkt uit uw verhaal maar omdat het fijn is dat u ook handvatten krijgt om hier beter en sterker uit te komen. Dit betekent ook dat U beiden zal moeten gaan schakelen in dit proces. En dat is nu eenmaal niet de sterkste kant van, in ieder geval, uw man. Zijn vertrouwde omgeving en zijn kinderen worden misschien wel van hem afgepakt. Althans dat kan zo voelen. Hierdoor zal hij wellicht, op zijn manier, geneigd zijn het oude te willen vasthouden waar mogelijk. In zijn geval is dat “elk weekend de kinderen zien”. Overigens geen vreemde reactie.

Ik denk dat op dit moment alle rechters zullen zeggen dat kinderen recht hebben op het zien van en op contact hebben met beide ouders. Als uw man aangeeft elk weekend, dan denk ik dat dat toegejuicht gaat worden. Ook na uw uitleg.

Uw voordeel is dan in ieder geval geen doordeweeks bezoekmoment meer. En inderdaad, u heeft gelijk, verder lijkt het op uw getrouwde situatie. En dat is nou waar u zelf iets aan kan gaan doen. Al zal dit dubbele gevoelens geven, welke ik hieronder ga benadrukken. Er zijn een aantal opties: u kan zich verzetten, nog voordat u weet wat de rechter beslist. Dit gaat vaak ten koste van alles en iedereen, de kinderen met name en de verstandhouding. Of..

Mocht het elk weekend worden, met of zonder rechter, dan kunt u aangeven bij uw man dat u er dan ook echt niet bent, ook niet als hij vastloopt of het niet aan kan, zodat u toch uw weekend heeft. Goed duidelijk maken dat het dan ook zijn verantwoordelijkheid is en hij niet op u kan terugvallen. Natuurlijk wel bij ernstige zaken. U hoeft hem natuurlijk ook niet in huis te ontvangen. Dus daar zit uw verbetering in. Ook u zal moeten leren los te laten en te schakelen. Het dubbele hier is, dat u zich zorgen maakt om uw kinderen. Of het wel goed gaat met ze, als ze langer dan normaal bij uw man verblijven. Ik begrijp helemaal dat u met deze diagnose en 21 jaar ervaring daar zorgen over heeft. Ook daarvan zal de rechter zeggen, denk ik, eerst proberen.

Een andere optie is: het laten gebeuren, spreek uw zorgen uit en schat de kans in hoe lang hij elk weekend gaat volhouden gezien zijn “verhaal”. En kijk of hij er op terug komt of het gaat ergens vanzelf “spaak” lopen. Die rustige veilige duidelijke thuissituatie is er nog steeds maar dan op de momenten dat ze bij u zijn. Hij zal dat anders gaan inrichten en proberen, als hij daar toe in staat is. Daar heeft hij ook recht op. Een stap voor u is de verantwoordelijkheid te laten nemen door hem. Tenzij echt onverantwoord natuurlijk maar dat hoor ik u niet zeggen tussen de regels door.

Dit zijn denk ik de opties, er staat geen goede tussen. U kan ze in overweging nemen en kijken wat het beste voelt of wat u aan kan. Wat u goed doet is dit delen en deze duidelijke overwegingen benoemen en vragen.

Overigens sta ik persoonlijk niet achter de woorden “uit proberen” en/of kijken of het goed gaat. Bij duidelijke, echte, persoonlijkheidsstoornissen hebben “probeersituaties “  niet de voorkeur. Dat is niet de veiligheid die je je wenst voor de kinderen. Dan zijn we meteen beland op het tegenstrijdige van de wet in Nederland. Kinderen hebben recht op beide ouders maar wat te doen bij bijvoorbeeld bovenstaande lastige situatie. Een grijs gebied. Uit ervaring weet je dat het eigenlijk niet kan maar onder toezicht, of onder begeleiding of helemaal niet, kan ook niet en /of is te zwaar.

Bovenstaande heb ik geantwoord vanuit mijn functie en persoonlijke praktijkervaring als jeugdarts,  veelal betrokken bij gezinsproblematiek.

Jet Bloem (pseudoniem)