Gescheiden Femke is blij dat de feestdagen voorbij zijn

Feestdagen …  ik kan er nog steeds niet erg aan wennen.

De feestdagen zijn weer voorbij en, eerlijk gezegd, ik ben er blij om!

Ondanks dat ik voor het derde jaar op rij gescheiden alleen (of deels met de kinderen) alle feestdagen beleef, heb ik er soms nog steeds, in meer of mindere mate, moeite mee.

Ook al weet ik dat de laatste feestdagen, toen we nog samen waren, zeker niet altijd even leuk en gezellig waren, voelt het nu toch écht soms: geamputeerd, anders, ingewikkeld, niet zoals het zou moeten zijn, en alleen (maar niet altijd eenzaam). Ik kan het gewoon moeilijk omschrijven.

Ten eerste heb ik altijd één van de feestdagen, als Pasen, Pinksteren, Kerst en Oud & Nieuw, de kinderen niet. Net zoals velen met mij waarschijnlijk.

Zo’n dag waarop ik dan moet gaan bedenken hoe ik mijn feestdag in ga richten. De ene keer spreek ik met mijn beste (ook gescheiden) vriendin af, als zij op dezelfde dag ook de kinderen bij ex heeft. Of ik spreek af met mijn goede vriend/maatje, ook alleen, dat we samen wat gezelligs gaan doen; samen koken, filmpje kijken of uit eten. Gek genoeg lijkt het alsof je in een situatie ‘gescheiden alleen’, ook niet meer zo welkom bent bij die intacte gezinnen, als bijvoorbeeld het gezin van familie of van (gezamenlijke) vrienden, of welk gezin dan ook. Of, ik ook écht niet meer welkom ben, weet ik eigenlijk niet, maar zo voelt het. Want je gaat jezelf toch ook niet uitnodigen om aan te sluiten bij een gezin, of omdat je je zo zielig voelt,  want tja.. die doen zo hun eigen ‘gezinsdingen’ zoals wij ook altijd deden. En ineens valt dat weg. Zelfs al met verjaardagen. De vrouwen van onze (destijds) gezamenlijke vrienden, komen wel gewoon, de mannen komen gewoon niet meer mee en sommigen zijn zelfs niet eens één keer in mijn nieuwe huis geweest. Na een scheiding wordt er gewoon vaak niet gedacht door familie of vrienden: ‘goh, laten we haar (en de kinderen) eens uitnodigen want ze zal 1 van de feestdagen wel alleen zijn’. Nee, je hebt er maar mee te dealen en life goes on!

Eigenlijk veranderen veel verhoudingen na een scheiding en eerlijk gezegd, valt mij dat niet altijd mee. De ene keer kan ik erg genieten van die heerlijke ‘alleen zijn-dag’ en besluit ik gewoon lekker aan te rommelen, de hele dag in mijn huispak te gaan bankhangen of gewoon een fijne wandeling met een vriendin te gaan maken. De andere keer, voel ik me zó sneu, ‘het zwarte schaap van de familie’, de zielige gescheiden vrouw/moeder en kan ik echt wegkwijnen in het nare gevoel van ‘het gebroken gezin’.

Zelfs binnen ons eigen gezin vind ik het soms lastig en ingewikkeld. Feit blijft dat je je sowieso soms al ‘het zwarte schaap van de familie’ voelt, want tja.. bij jou is  geen man/partner meer in beeld, JIJ bent gescheiden, en komt alleen of met de kinderen. In sommige omstandigheden kan je soms niet eens meer meepraten over de gezinsdingen, want tja, bij jou is geen sprake meer van een echt gezin.

Toppunt vond ik toch wel de keuze waarvoor ik geplaatst werd, om óf Oud en Nieuw met de kinderen bij mijn zus te vieren, óf alleen (met de kinderen) thuis, want er werd mij even op niet mis te verstane wijze duidelijk gemaakt dat het een ‘familieaangelegenheid’ was  (geworden?) en ik mijn goede vriend (maar níet relatie of partner) niet mee mocht nemen, want ik had daar toch geen relatie mee? Oftewel: het was weer duidelijk, wat mijn plek was. Geen ‘partner’ of ‘vastigheid’, dan gaat de regel van ‘meenemen’ blijkbaar niet op. Flabbergasted was ik daarover… Maar goed, ik heb het opgelost, door dan maar een deel van het Oud en Nieuw met mijn kinderen bij mijn zus te zijn en het uiteinde met mijn maatje bij mij thuis. Hoe bizar ook, maar zelfs of misschien voorál, als je gescheiden bent moet je je soms nog in allerlei bochten wringen om het, blijkbaar naar ieders zin en goedkeuring te doen. En dan dat onbegrip soms, lastig hoor!

Misschien herkennen mensen zich (deels) in mijn verhaal. Maar misschien voel je dat minder of niet als er al weer een nieuwe partner of samengesteld gezin, aan de orde is. Ik weet het niet.

Feit blijft dat ik het écht nog steeds soms lastig vind en verdrietig. Helemáál als je dan ook nog naar plekken toe gaat waar de nadruk ligt op ‘gezellig met de hele familie’, ‘gelukkige gezinnen’,  ‘met zijn allen leuke dingen doen’. Dat wíl ik soms gewoon niet zien en niet meemaken, want het benadrukt soms zo de situatie waar JIJ in zit. Dat dit voor jou écht verleden tijd is, afgesloten hoofdstuk, klaar.

Ik hoop dat dit gevoel met de tijd minder sterk aanwezig zal zijn. Dat ik me écht kan schikken en vinden in de situatie zoals die is, en weloverwogen eigen keuzes kan maken zonder me druk te maken van wat dierbaren, familie en vrienden ervan vinden (want dat doe ik blijkbaar nog steeds), maar tot die tijd, laat ik dat gevoel maar over me heen komen.

De ene (feest)dag voel ik me gewoon beter dan de andere.

Deze blog van Femke is een paar jaar geleden al eens geplaatst.

Ik ben Femke, bijna 50!. Samenwonend in een fijn huis op een superplekje met mijn 2 puber/jongvolwassen kinderen. In mijn blogs (en gedichten) schrijf ik over mijn scheiding, het proces van ‘heling’ en de (toch ook wel) leuke kanten aan het weer single zijn.

Inmiddels heb ik weer een (lat)relatie en ben helemaal gewend aan mijn nieuwe status!

Mijn lijfspreuk: ‘bij jezelf blijven en wees eerlijk en oprecht’. De lijfspreuk “vertrouw op je gevoel” is daar in de loop van de tijd ook bijgekomen!

Lees ook de andere blogs van Femke.