Soms lijkt een probleem in een stiefgezin onoplosbaar, maar als je je echt gezien voelt komt het toch weer goed. Therapeut Nellie Timmermans bespreekt een situatie uit haar praktijk.
Inhoud blog
Onoplosbaar
Onze stiefmoeder haat ons… zeggen de stiefkinderen. Zijn kinderen haten mij, er kan nog geen groet vanaf als ze weggaan… zegt de stiefmoeder. Hoe heeft het toch zover kunnen komen, terwijl het in het begin best goed ging?
In het begin gaat het goed in het stiefgezin
De stiefmoeder bemoeit zich niet met de opvoeding van de kinderen en stelt zich meelevend op naar de kinderen. De kinderen zijn ook positief over hun stiefmoeder. Zij is betrouwbaar en redelijk in haar wensen.
De kink in de kabel
Ongemerkt ga je toch dingen vermijden te zeggen. Je merkt dat de ander geïrriteerd raakt door iets wat je niet snapt. En jij hebt daar weer ergernis over. Pas na jaren wordt duidelijk dat je in het stiefgezin niet meer alles kan zeggen wat je denkt. De relatie tussen stiefmoeder en de kinderen verslechtert heel langzaamaan. Vader ziet het en probeert de boel te sussen.
Hoe is het zo gekomen?
Er zijn geen grote dingen mis gegaan. Natuurlijk ben je niet altijd even geduldig, en heb je niet altijd even veel begrip voor de ander. De kinderen zijn aan het puberen en groeten niet altijd even uitbundig bij het binnenkomen en weggaan. Stiefmoeder heeft ook zo haar beslommeringen waardoor ook zij niet altijd even veel aandacht heeft voor de kinderen. Eigenlijk verwacht ze van haar vriend dat hij het allemaal oplost. Hij voelt die last, maar weet niet hoe…
Je “ziet” en “hoort” elkaar niet altijd
Iedereen in het stiefgezin begint de onderlinge ergernissen te voelen en niemand weet wat je er mee aan moet. En niemand heeft nog zin om steeds maar weer zijn best te doen. Het lijkt allemaal goed te gaan totdat de bom barst. Een opmerking over bijvoorbeeld de moeder van de kinderen (of haar familie) wordt verkeerd geïnterpreteerd. Een andere keer zijn de kinderen onaardig (omdat ze gewoon humeurig zijn).
Wat waren de problemen in dit geval
Ik heb een gesprek gehad met vader en stiefmoeder, waarbij stiefmoeder wat bozig over kwam. Zij had ook zelf geen gemakkelijke jeugd gehad, haar moeder was lange tijd ziek geweest en daarna overleden. Ook vader had de nodige toestanden meegemaakt in zijn vorige relatie, die hem erg hadden geraakt. We spraken er uitvoerig over, en ook over de gevoeligheden die zij daarbij opgelopen hadden als persoon.
Het gesprek met de kinderen
In het gesprek met de kinderen kwam naar voren dat zij het idee hadden dat stiefmoeder dreigde hun vader te verlaten. De kinderen namen haar dit misschien nog wel meer kwalijk dan andere dingen die ook voorvielen. Zij waren loyaal en hadden medelijden met hun vader, voor wie ze door het vuur gingen.
Het gezinsgesprek
Juist al die emoties op tafel leggen en er aandacht aan geven. Eerlijk toegeven dat je allemaal fouten maakt;
- de kinderen, die stiekem in spullen hadden geneusd waar ze niks te zoeken hadden;
- stiefmoeder, die haar verdriet niet uitte en dit omzette in boosheid;
- vader, die probeerde alles te sussen en onbespreekbaar te laten.
In het gesprek met dit stiefgezin kwam een enorme ommekeer, waarna zij de praktijk lachend en in elkaars armen verlieten.
Echte aandacht
Echte aandacht voor elkaar, echt willen weten wat je stoort, wat je leuk vindt, wat je meemaakt, wat je goed doet…. daar gaat het om. En dat betekent in het ene geval dat je als stiefmoeder de overlijdensdag van de natuurlijke moeder eert, dat je de andere keer als stiefvader positief over de vader van de kinderen praat en dat de kinderen beseffen dat ook stiefouders geen supermensen zijn.
Supermens
Eigenlijk moet dus iedereen in een stiefgezin bijna een “supermens” zijn. Want ook bij wat grotere stiefkinderen mag je verwachten dat ook zij moeite doen om te begrijpen dat ook stiefouders hun eigen moeilijkheden hebben.
REAGEER OP DEZE BLOG