De beslissing is al een poosje geleden gevallen, je woont misschien nog niet, en misschien al wel, apart. De kinderen reageerden verschillend op de mededeling dat jullie uit elkaar gaan. Boos, verdrietig, gelaten of misschien wel schijnbaar onaangedaan.
Nu hebben jullie gekozen voor mediation bij de scheiding om samen afspraken te maken en de scheiding officieel te maken. De mediator stelt jullie de vraag of jullie een kindgesprek willen. Waarom zou je dat doen?
Praktijkimpressie
De broers zitten er klaar voor. 13 en 17 jaar zijn ze. Ze vinden het spannend, dat kun je merken. Ik vind het ook altijd weer spannend; hoe zouden deze kinderen zijn? Wat vinden ze van een gesprek, wat vinden ze van de scheiding?
Ik begeleid hun ouders bij het formaliseren van de scheiding, hij een ‘ruwe zeebonk met een klein hartje’ en zij wil het goede voor iedereen, en vindt het lastig om eindelijk voor zichzelf te gaan staan.
Als ik vraag aan de jongens hoe het ging toen ze hoorden dat hun ouders gingen scheiden, komen ze meteen los. Ze hadden al langer door dat er erg veel ruzie was. Ze begrijpen goed waarom ze uit elkaar gaan, ze zitten elkaar in de weg en ze willen rust.
Ik vraag met wie ze er over praten, de één vertelt over zijn vrienden op school en de ander over zijn tante. Ze raken goed op hun praatstoel over school, de voetbal en hoe ze het voor zich zien als papa en mama op zichzelf wonen.
Wat vind je belangrijk? ‘dat we nog af en toe met z’n allen iets doen, liefst eens per week’. Zijn broer zegt dat dat niet realistisch is, hij hoopt meer op eens per twee maanden.
Zouden jullie nog iets willen zeggen tegen je ouders? Dat ze hopen dat er rust komt als alles geregeld is, en dat ze dan allebei weer kunnen stoppen met roken en drinken.
Zulke schrijnende zaken hoor ik vaker: de kinderen maken zich zorgen over hun ouders. Wat vonden jullie van dit gesprek? Beide broers zeggen tegelijk dat het oplucht om gewoon eens even het hele verhaal te kunnen vertellen.
Kinderen gaan ook door rouwproces
Kinderen gaan eigenlijk ook door een rouwproces heen, net als de scheidende partners. Net als volwassenen, beleeft ook ieder kind zo’n rouwproces anders en in een verschillend tempo. Bij rouw hoort in meer of mindere mate ontkenning, boosheid, verdriet en nog een scala van emoties.
Meestal zijn ouders voor hun kinderen de eerst aangewezene om te praten over wat ze dwarszit. Maar wat ze dwarszit, de scheiding, heeft juist met die ouders te maken. Best lastig om met je moeder te praten over je eigen gevoelens als je moeder eigenlijk vooral boos is op je vader. En moeilijk om te merken dat je vader verdrietig wordt als je vertelt waar je last van hebt.
Verscheurd gevoel
Natuurlijk gaat het niet bij alle kinderen op dezelfde manier. Maar vaak, soms bijna ongemerkt, maken kinderen zich zorgen om één of beide ouders, en proberen ze hen te beschermen. Soms gaat dat zover dat kinderen partij kiezen voor een ouder, ondanks het feit dat ze ook van de andere ouder houden.
Als je twee dierbaren ziet ruziemaken, dan voelt dat verscheurd. En ook al doen je ouders nog zo hun best om er voor je te zijn, over dat verscheurde gevoel kun je niet vrijuit praten, met iemand die aan één kant van die scheur zit.
Opluchting na gesprek met de mediator
Een gesprek met een mediator is geen wondermiddel en ook geen therapie. Het is meer een mogelijkheid om als kind je verhaal zonder inhouden te kunnen vertellen, zonder te hoeven bedenken of het pijnlijk is om aan te horen. De mediator zit ten slotte niet aan een kant van die scheur. En iedereen weet dat het op z’n tijd kan opluchten om ongezouten je verhaal te kunnen doen.
Geen brevet van onvermogen!
Het kan voor kinderen ook fijn zijn om via de mediator hun ouders dingen te laten weten, die ze zelf niet zo makkelijk gezegd krijgen. En om je zorgen te delen is altijd fijn.
Ook is het zo dat, als kinderen daar expliciet toestemming voor geven, soms hele waardevolle tips voor de zorgverdeling tussen de ouders kunnen worden doorgegeven. Al was het maar omdat het makkelijker is om tegen een ander dan je ouders te zeggen wat je echt het liefste wil.
Ouders voelen het soms als een brevet van onvermogen, dat het voor hun kinderen goed zou zijn om met iemand anders te praten. Het gaat heus wel goed met mijn kinderen en ze kunnen bij mij ook terecht. Dat is heel mooi en houden zo, maar dat extra stukje opluchting, dat gun je ze toch ook?
De mediators van Resolve begeleiden stellen om hun scheiding zorgvuldig te regelen. Onderdeel van de dienstverlening is een apart gesprek met kinderen met de mediator.
Lena - 28 jul 2019
In onze scheiding merkte ik dat het contact met onze volwassen kinderen en hun vader slechter werd. Ze accepteerden niet dat hij vreemd was gegaan en zo snel ging samenwonen met een jongere vrouw en haar jonge kinderen. Er was onverschiligheid en boosheid. Dat uitte ze naar mij, ze durfde dat niet bij hem. Hij reageerde sowieso heel egoïstisch, iedereen moest het maar accepteren, of anders maar 'oprotten'. Ik maakte me zorgen over wat dit deed met zijn contact met zijn kinderen, ondanks mijn verdriet wilde ik niet dat ze hun vader kwijt zouden raken.. Dus kaarte ik dat aan bij onze mediator. Die stelde voor kind gesprekken te houden met de kinderen. Hij vond dat onzin. Onze zoon wilde niet, zei dat het toch niks uit zou halen, omdat zijn vader toch niet naar hem luisterde. Onze dochter heeft wel het gesprek gehad, 1 op 1 met mediator. Wij kregen het verslag. Maar omdat ze dat wist heeft ze niks over haar problemen met haar vader durven zeggen, uit loyaliteit problemen. Het heeft er alleen maar in geresulteerd dat mijn ex zijn 'gelijk' heeft gehaald dat er dus niks mis is met zijn contact met zijn kinderen. En dat ik probeerde problemen te zaaien die er in zijn ogen niet waren. Zijn contact met de kinderen is dus naderhand in mijn ogen alleen maar slechter is geworden, ze vertellen hem nu gewoon niks meer, over hoe ze zich voelen. En hij denk nu dat het goed is en allemaal geaccepteerd word, maar ze voeren allemaal gewoon een toneelstukje voor elkaar op, dan hoeven ze er niet mee te dealen. Ze uiten nog wel dingen naar mij, maken hun vader belachelijk met geintjes over hem en zijn 'nieuwe gezin'. Ik probeer dat te negeren. Kan er niks mee. Intussen komen ze er steeds minder, mijn zoon komt er helemaal niet. Ik heb mijn best gedaan, vind het een gemiste kans voor mijn ex. Het gesprek heeft bij ons juust een averechtse werking gehad, ipv dat het openingen en kansen geboden heeft...doordat kinderen hun ouders toch niet af durven te vallen bij ' vreemden' denk ik niet dat het veel uithaalt.