‘Lusten we drie of vier gangen ladies?’ Joost neemt, als vader van ons samengestelde gezin, het voortouw als we neerploffen op een terras aan de boulevard. Hij heeft snel een fles dure wijn uitgezocht en mijn puberdames van wat brood laten voorzien.
‘En wie wil er straks ook een lekker toetje?’
Zelf eten we nooit een dessert, maar hij weet dat de meiden er gek op zijn.
‘Dus het worden vier gangen van het verrassingsmenu,’ hoor ik hem tegen de serveerster zeggen.
Robin kijkt wat bedremmeld en dat zie ik.
‘Is er iets mop?’
‘Uh, ja mam. Ik heb met papa een weddenschap.’
‘Oh.’ Ik probeer uit alle macht neutraal te klinken. Ik ken die geintjes. Doet hij wel vaker, die ex van mij: achter mijn rug om communiceren met de kinderen die mij dan voor een voldongen feit zetten. Benieuwd wat hij nu weer bedacht heeft. Ik trek mijn tenen krom in mijn slippers.
‘Je weet toch dat ik te dik ben? Dat de oncoloog dat vorige keer zei? En nou hebben we iets bedacht.’ Ik moet erg mijn best doen om Robin te verstaan.
Daan buigt naar haar zus toe en vraagt met nadruk: ‘En dat is?’
‘Papa en ik hebben gewed dat wie er niet is aangekomen na de vakantie honderd euro krijgt van de ander. En hij dacht dan dat het een goed idee was om per dag maar één lekker ding te eten, zoals één croissant, één koek of één ijsje. En ik heb al een koekje gehad in de auto vanmorgen.’
Zelfs de zee is stil.
Twee maanden geleden was er ook zo’n akkefietje. Ik wilde naar Florence op vakantie en daar stak hij een stokje voor. Toen vertelde hij Robin dat hij niet op bezoek zou komen mocht ze in Italië in een ziekenhuis belanden tijdens mama’s vakantie. Ze snikte: ‘Mam, dan kan ik echt niet met jou mee…’
Rare manier om je ex te laten weten dat Italiaanse ziekenhuizen een zeer slecht idee zijn met een puber met kanker die geen Engels spreekt en artsen die dat ook niet doen. Ik was woedend en het tegelijk oprecht eens met hem en veranderde onze bestemming in de Belgische kust. Papa had gelijk. Toen.
Nu ben ik vergeten wat ik heb gegeten. Hoe de wijn smaakte ook. Ik heb de hele avond zitten staren. Met mijn ellebogen op tafel en mijn handen gevouwen. Onder de tafel voelde ik Daans blote voeten over de mijne wrijven en Joosts warme hand op mijn knie. Robin heb ik honderd lieve knipogen gestuurd. Na het hoofdgerecht zei ik tegen de serveerster:
‘We zitten best heel vol mevrouw. We slaan het toetje toch maar over.’
Een passage uit de roman #ikvindpapaveellieverdanjou
Evelien (49) is part-time moeder en stiefmoeder. Achttien jaar geleden is zij gescheiden. Ze blogt over ouderverstoting en andere gevolgen van haar – ooit soepele – scheiding: een samengesteld gezin met pubers, persoonlijke groei, miljoenen moeilijke keuzes. Hoe blijf je moeder van een kind dat je buitensluit? Ze schreef er ook een roman over: Ik vind papa veel liever dan jou.
Lees ook andere blogs van Evelien.
REAGEER OP DEZE BLOG